Predestination: terug naar het voorbestemde

Onze reporters brengen een week lang verslag uit vanop het Film Fest Gent. David (21) ging naar ‘Predestination’ van de Australische broers Michael en Peter Spierig. “Een intelligente sciencefictionthriller die je enerzijds weet te raken en bredere maatschappelijke thema’s niet uit de weg gaat, maar anderzijds ook je haren laat overeind staan tot de laatste minuut.”

In ‘Predestination’ bedienen de Spierig Brothers (van o.m. ‘Undead’) zich van een alombekend concept in de wereld van sciencefiction. Want eerlijk is eerlijk: het idee om de held, in dit geval Ethan Hawke (‘Boyhood’), te teletransporteren naar het verleden om zo een aanslag in het heden te vermijden is niet nieuw. Onder andere ‘Source Code’ en ‘Looper’ maakten er reeds gebruik van – met succes overigens – en dat zorgde ervoor dat we toch door enig cynisme vergezeld de cinema binnentraden. Drijven op het succes van een ander is immers een even gekend concept in de filmwereld.

Sarah Snook

Maar gelukkig hadden we het mis. Het cynisme maakte al snel plaats voor enig sentiment. En dat was hoofdzakelijk te danken aan het acteerwerk van de Australische Sarah Snook die op verbluffende wijze zowel vrouw als man speelt. Vooral de scène waarin ze haar verhaal over de geslachtsverandering uit de doeken doet, grijpt aan.

Het is dus weldegelijk Snook die deze film draagt, en zo zou je de marketeers van deze productie ervan kunnen verdenken dat – hoewel Hawke ook meer dan behoorlijk gestalte heeft aan een heldhaftige Temporal Agent. Het zetten van (de bekendere) Hawke op de filmposter is mogelijk niet meer dan een goedkope marketingtruc.

Maar het is hen voor eenmaal vergeven, want Predestination bevat naast voortreffelijk acteerwerk ook nog andere ingrediënten die deze sciencefictionsoep kruiden. Ook het scenario mag namelijk gezien worden, met ingenieuze plotlijnen waarvan de voorspelbaarheidsgraad zich onder het zeeniveau bevindt. Ze deden ons inwendig borrelen van geluk en bezorgden ons na afloop van de voorstelling een mindfuck van jewelste.

Sci-fi met introspectie

Het mag inmiddels duidelijk zijn: ‘Predestination’ is geen sciencefictionthriller waarin hersenloos wat in het rond wordt geschoten maar wel één waarbij je je volle aandacht moet houden om mee te zijn met het verhaal. Sterker zelfs: het uiteindelijke hoofddoel van Hawke – het doden van de terrorist – lijken de regisseurs wat naar het einde van de film te duwen opdat er zo meer ruimte zou zijn voor introspectie. Vooral dan bij Snook, maar gaandeweg de film ook bij Hawke.

Toch kunnen we deze film bezwaarlijk op hetzelfde niveau plaatsen als dat van echte toppers, genre ‘Looper’ of ‘Inception’. Zo zijn de verschillende tijdsdimensies te weinig inhoudelijk uitgewerkt. Je mist bijvoorbeeld de sfeer van de golden sixties, omdat te veel gefocust wordt op het tijdreizen zelf en te weinig op de plaats en ruimte waarin men zich bevindt. Bovendien lijkt het eerder besproken levensverhaal van Snook, hoewel ontroerend, iets te lang te duren om een mooi tempo aan te houden.

Desalniettemin is deze film zeker het bekijken waard. Haast u dus als de bliksem naar Film Festival Gent, want time flies!