Wederom is er op Film Fest Gent een fraaie verfilming te zien van een bestseller geschreven door Dimitri Verhulst: Problemski Hotel. Dit keer zit niet Felix Van Groeningen in de regiestoel, maar de bekroonde documentairemaker Manu Riche. Hij verfilmde het sombere realisme dat schuilgaat achter een Brussels asielcentrum volgens de verhalen van Verhulst.
Net wanneer de vluchtelingencrisis zo’n brandend actueel thema is in ons land, is de eerste fictie-langspeelfilm Problemski Hotel van Manu Riche te zien in onze zalen. De regisseur verbloemt de situatie dan ook helemaal niet met de wrange situaties die de personages dagelijks meemaken in het Brussels asielcentrum. De quote ‘The moment you wish for things, you’re fucked’ beschrijft de teleurstelling van velen van hen dan ook voortreffelijk.
Door middel van eigenzinnige humor, die vaak somber of melancholisch van aard is, weet Riche de draak te steken met de incompetentie en laksheid die er heerst bij de beheerders van het asielcentrum. Problemski Hotel is op verschillende momenten zeker een kleine grinnik waard, al geeft hij toch stof tot nadenken.
De toon van de film wordt direct gezet wanneer het hoofdpersonage Bipul, de poëtische narrator van het verhaal, begint met de quote: “I hope there’s no afterlife, I don’t want to get through asylum again.” De man had de pech om als baby achtergelaten te worden op de luchthaven van Brussel, waardoor hij heel zijn leven lang wacht in een asielcentrum. Zijn afkomst is voor iedereen én voor zichzelf een mysterie.
Bipul spreekt vloeiend Engels, weet zich correct uit te drukken in het Nederlands en kan een woordje Arabisch en Russisch. Dat maakt hem tot de perfecte go-getter, waar zowel medewerkers als andere vluchtelingen handig gebruik van maken. Op een dag komt de Kazachse Lidia met een zwangere vriendin aan in het asielcentrum, een persoon die Bipul stante pede intrigeert. Toch neemt dit lichtpuntje de dagelijkse sleur in het asielcentrum niet weg.
Kunstige sfeer
Wat Problemski Hotel een opmerkelijke meerwaarde geeft, zijn de sfeerbeelden die Riche op verrassende wijze verwerkt in het verhaal. Deze scènes, zoals de regenachtige skyline van Brussel of het helse karwei om een kerstboom te plaatsen in het centrum, werken de grauwe of juist humoristische sfeer sterk in de hand. Vaak komen de sfeerbeelden onpersoonlijk over - een krachtige uitbeelding van het leven in het asielcentrum. Zo kan er bijvoorbeeld een kort sfeerbeeld gemaakt worden van een slaapkamer waarin het meest persoonlijke een Lidl-zak met ongekende inhoud is. Toch zijn deze beelden een belangrijke aanvulling tot het verhaal en laten ze ruimte over voor eigen interpretatie.
De inhoud van sommige sfeerbeelden wordt doorheen de film herhaald. Storend zijn ze nooit. Om ze nog wat extra kracht bij te zetten, kiest de regisseur regelmatig voor droevige vioolmuziek. De muziekkeuze heeft echter nog een andere connotatie: de kleine vioolkoffer van Lidia is de voornaamste reden waarom Bipul in de eerste plaats zo geïntrigeerd was. Een bijzonder staaltje sfeerschepperij en verhaalvertelling van een fascinerend regisseur.
© 2015 – StampMedia - Jelle Geuns
