In ‘The whale’ van Darren Aronofsky komen we terecht in de wereld van extreme obesitaspatiënt Charlie. De rol wordt vertolkt door Brendan Fraser die er in januari nog de Oscar voor beste mannelijke hoofdrol voor kreeg. Aronofsky confronteert ons met ‘The Whale’ op een boeiende manier met onze eigen vooroordelen over dikke mensen.
Met de zetel als enige haalbaar comfort lijkt het leven van de zwaarlijvige Charlie zich te vereenvoudigen tot slechts zijn woonkamer. Daar leeft hij zijn leven als extreme obesitaspatiënt met een gezondheidstoestand die er verder op achteruitgaat. Zijn dagen spendeert hij met driftige eetbuiten en online Engelse les geven aan studenten, voor wie hij zijn webcam bewust uitlaat. Hieruit blijkt hoe erg Charlie zich afzondert van de buitenwereld. Zelfs het licht schijnt langs de ramen niet meer naar binnen. Er hangt voortdurend een zekere donkerte in de film. Want achter de zwaarlijvigheid van Charlie zit een traumatisch verleden van pijn en verlies. Charlie heeft zich intussen neergelegd bij dat verleden, waardoor dat verleden nu zijn lot bepaalt.
Licht en duister
Op sommige momenten kan de film chaotisch ogen, door personages die te pas en te onpas binnenvallen en weggaan, en onderling conversaties voeren waar de kijker niet altijd van weet waar ze precies naartoe leiden.
Als een wervelwind komt ook dochter Ellie het appartement van Charlie binnengestormd. Ze werd op jonge leeftijd door haar vader verlaten en pas jaren later zien ze elkaar opnieuw. Voor een nieuwe ontmoeting waarop hij jaren heeft gehoopt, reageert hij echter maar ondermaats. Maar hier zal regisseur Darren Aronofsky vast de aandacht niet op willen hebben vestigen. Wat er vooral overblijft van Ellie is het licht van hoop dat ze binnenbrengt in het niet zo gelukkige leven van Charlie. Haar karakter mag dan nog duister zijn door het leed dat hij haar heeft aangedaan, toch is er een mooie verbinding te zien tussen vader en dochter die het lot van Charlie steeds weet te verlichten.
Een ander invloedrijk personage in het leven van Charlie is vriendin en verpleegster Liz. Als kijker zou je durven hopen dat ze in haar rol als verpleegster Charlie zal redden en genezen. Dat doet ze echter omdat ze hetzelfde zware verleden als Charlie met zich meesleurt. Daardoor accepteert ze niet alleen de levenskeuzes van haar vriend, maar voedt ze hem ook naar zijn noden. Ze eet gewoon mee met hem. Maar net omdat ze hem niet probeert te redden, blijft er vaker een vriendschappelijke verhouding tussen deze twee overeind. En het leuke aan personage Liz is dat ze op onverwachte momenten een vleugje humor in een film brengt die in het algemeen triestig gekleurd is.
Omvangrijke comeback
Een schitterende Brendan Fraser ontroert en verbaast de kijker met zijn vertolking van Charlie. Een comeback op het witte doek van enige omvang. Wanneer in het begin van de film Charlie zich met extreem veel kracht uit de zetel probeert te heven, steunend op een looprekje, zien we voor het eerst, vanuit kikkerperspectief, de enorme omvang van Charlies lichaam en hoe hij het volledige scherm nodig heeft om zich in zijn volledigheid te tonen. Het zet meteen de toon van verontwaardiging die je gedurende de hele film besluipt.
Op sommige momenten ontspruiten er zich hevige eetbuien zoals je ze nog niet vaak hebt gezien. Je weet dat ze ontstaan vanuit onderliggende emotionele schade, dus vraag je je af of je nu medelijden moet hebben met Charlie. Of betrappen we onszelf er toch op dat er een vies grimas op ons gezicht verschijnt tijdens het aanschouwen van de levenskeuzes van Charlie.De enorme lichamelijke transformatie die Fraser onderging voor ‘The Whale’ is indrukwekkend, maar toch geloofwaardig. Daardoor krijg je een inkijk in de problematiek van obesitas, een inkijk waar je niet omheen kon kijken. De film is een ware confrontatie.
’The Whale’ vertelt niet alleen het leven van een veel te zware man. We zagen ook een volhardende docent en een liefhebbende vader, die ons heeft laten zien dat er veel meer schuilgaat achter de vele kilo’s. ‘The Whale’ confronteert ons met onze vooroordelen over zwaarlijvige mensen, maar geeft ons achteraf het besef dat een traumatisch verleden zwaarder weegt dan de fysieke kilo’s die de weegschaal aangeeft.
