Elisse (24) zat enige tijd geleden in Manilla, aan het ander eind van de wereld. In de bruisende, chaotische hoofdstad van de Filipijnen deed ze stage bij GABRIELA. Die vrouwenbeweging is een partnerorganisatie van Geneeskunde voor de Derde Wereld of kortweg G3W. Ze hield voor ons een reisblog bij. "Elke dag begrijp ik meer en meer hoe de Filipino’s in elkaar zitten."
Filipino’s verenigt u
Ondertussen zit ik bijna twee weken in Manilla en denk ik af en toe dat mijn hoofd gaat exploderen. Ik ontmoet hier dagelijks nieuwe mensen. Honderden gezichten komen er langs op een normale dag. Altijd heb ik moeite met het onthouden van de exotische namen van de Filipino’s. Ik zie dingen gebeuren waarvoor ik mij schaam, waarom ik moet gniffelen, waardoor ik een krop in de keel krijg en waarvan ik een mentale screenshot maak zodat ik ze nooit meer kan vergeten. Elke dag begrijp ik meer en meer hoe de Filipino’s in elkaar zitten. Ik probeer me als één van hen te gedragen, maar mijn uiterlijk zal altijd verraden dat ik een ‘rijke blanke’ ben.
Filipino’s op straat
Afgelopen week heb ik aan den lijve ondervonden wat ik mij moet voorstellen bij een demonstratie. De sociale beweging waarbij ik stage loop, GABRIELA, zet zich in voor vrouwenrechten. Ze komt geregeld op straat om te protesteren tegen de gang van zaken. Maandag en dinsdag observeerde ik aan de zijlijn hoe zo’n protest er precies aan toegaat. Het deed iets met mij om te zien hoeveel actieve Filipino’s zich inzetten voor de strijd naar democratie en eerlijke kansen. Vrouwen en mannen die weinig tot niets hebben en soms blootsvoets mee marcheren op straat. Hun gezichten gehard, de ogen op oneindig. Slagzinnen roepend naar de voorbijgangers. Allemaal willen ze hetzelfde: een betere toekomst, voor zichzelf en voor hun nageslacht. Allemaal hopen ze ooit in een democratisch stelsel terecht te komen, waar ook hun stem gehoord zal worden.
Kelvin sluit zich halverwege de mars aan. Hij is lid van de studentenvereniging van de University of the Philippines en zijn activisme is er met de paplepel ingegoten. Zijn moeder is lid van Amnesty International en ook zij strijdt voor een betere wereld. Kelvin meent dat het enorm belangrijk is voor de Filipino’s om op straat te komen. “Individueel worden we niet gehoord. We moéten wel met de massa de straten op, anders kijkt de regering zo over ons heen. Samen hebben we één stem, waarmee we allemaal hetzelfde willen bereiken. Sociale gelijkheid, gelijke kansen voor iedereen.”
Toen paus Franciscus in januari op visite kwam in de Filipijnen deed de regering er alles aan om Manilla zo clean mogelijk te laten lijken. Inwoners van sloppenwijken werden tijdelijk uit hun woning gezet en ondergebracht in andere gebouwen. De sloppenwijken werden opgekalefaterd en de straten werden geruimd. Zo leek het alsof er geen sociale problemen waren. Toen de paus het land verlaten had, werden ze weggejaagd en teruggedreven naar hun sloppenwijken, als ratten.
Foto © Elisse Lenaars
Mamasapano Clash
Eén van de protesten vond plaats voor de hekken van de Kamer van volksvertegenwoordigers. Meerdere sociale bewegingen verenigden zich om de slachtoffers van het Mamasapano-incident te steunen. Op 25 januari kwamen namelijk 44 politiemannen om het leven in Mamasapano tijdens een operatie van de nationale politie tegen lokale rebellen. Ook werden tientallen onschuldige burgers en één van de kopstukken van de rebellenbeweging gedood. Een gigantische golf sympathie voor de slachtoffers woedde door de Filipijnen. Filipijns president Benigno Aquino kondigde 30 januari aan als dag van nationale rouw. Tijdens verschillende persconferenties bleek Aquino’s verhaal niet altijd te kloppen. Hij probeerde details over het incident in de doofpot te stoppen. Aquino stelde een onderzoek in naar de daders, het hoe en waarom, maar schortte het proces voortijdig op.
Joms Salvador, secretaris-generaal van GABRIELA, eist Benigno Aquino’s ontslag. Ze wil een eerlijk onderzoek en een eerlijk proces, zodat alle Filipino’s weten wat er effectief gebeurd is op 25 januari in Mamasapano.
Op weg naar een democratische revolutie
De Filipino’s moeten zich verenigen om gehoord te worden. Dagelijks zie je overal in het land kleine en grote manifestaties om te protesteren tegen de huidige politieke en economische gang van zaken. ’Zeworden niet correct verloond, er zijn niet genoeg jobs, het inschrijvingsgeld voor scholen wordt elk jaar verder opgetrokken, … Er is genoeg om over te klagen. Joms en Kelvin menen dat het tijd is om de koppen bij elkaar te steken en zich te verenigen als één kracht. De kracht van het volk. De 99%. Dat is de enige manier om de elite van de troon te stoten en te evolueren naar een democratisch stelsel.
De toespraken hebben duidelijk effect. Als één man heffen de betogers hun vuist in de lucht als steunbetuiging en niet nader genoemd provocerend teken naar Aquino. Tijdens de protesten voel ik me af en toe euforisch, ik zou mee willen roepen en tieren. Ik besluit toch maar wijselijk mijn mond te houden. De politie zal het niet eens zijn met mijn politiek gekleurde mening als toerist. Dat zou me duur kunnen komen te staan. Voor nu hou ik het dus bij sfeerverslagen en hoop ik stiekem dat de stem van het volk gehoord wordt door de oppermacht van Aquino en zijn kompanen.
© 2015 - StampMedia - Elisse Lenaars
Dit artikel werd gepubliceerd door MO* - Online op 31/05/2015
