Eva Swart (25) woont samen met haar vriend Gerrit Geefs (25) in een appartement op de tweede verdieping in Antwerpen. Op 8 januari 2012 willen ze van hun kerstboom af. Ze beslissen om het onding van het balkon te kieperen, maar het gaat mis: ze belanden op straat en zijn nog altijd aan het revalideren.
Geefs komt op zijn voeten terecht en rolt door. Hij houdt er een verbrijzelde elleboog aan over. De artsen twijfelen over een prothese, maar kiezen voor het 'knutselwerk'. Hij is nog steeds in revalidatie. Geefs heeft ook een snee in zijn hoofd en zijn knie, een gebroken hiel en ruggenwervel.
Gebroken rug en voeten
Swart heeft meer pech. "Ik voelde meteen dat er iets met mijn rug was en probeerde mijn tenen te bewegen. Bij de rechtervoet lukte dat, bij de linkervoet niet." Haar rug is op drie plaatsen gebroken: twee wervels en het heiligbeen. De hiel van haar linkervoet is een openbeenbreuk, de slagader geraakt. Het sprongbeen van de rechtervoet is verbrijzeld.
In het ziekenhuis wordt Swart onmiddellijk geopereerd. Vervolgens ligt ze twee dagen op intensieve zorgen. Daarna komt ze samen op een kamer met Geefs. "Een week later opereren ze de voet opnieuw en er een soort 'Knex' ingestoken, het lijkt op een fietsketting met schroeven." Twee weken na deze operatie, op 27 januari, verhuist ze van het ziekenhuis naar het revalidatieziekenhuis.
Revalidatie
RevArte is de nieuwe naam van het voormalige revalidatieziekenhuis Hof ter Schelde, dat naar Edegem verhuisde. "Nieuw is dat RevArte nu ook specifieke aandacht schenkt aan jonge revalidanten die in een afzonderlijke unit verblijven. Het zijn jongvolwassenen tussen 18 en 30 jaar oud, vanaf 16 kan na overleg, die na een verkeers-, recreatie-, sport- of arbeidsongeval revalidatie nodig hebben", zegt Greet Van Mechelen, Diensthoofd Patiëntenbegeleiding van RevArte.
Zes weken platte rust
Voor haar gebroken rug moet Eva zes weken op haar rug liggen. Geen leuke ervaring, omdat je volledig afhankelijk bent van anderen: "Drinken met een rietje en liggend eten: niet evident. Zeker in het begin heb je het idee dat je je gaat verslikken. Hoesten of niezen zijn ook pijnlijk door de schok die ze veroorzaken", zegt Swart. "Het was ook een saaie periode. Ik kreeg wel veel bezoek, maar toch blijf je telkens alleen achter wanneer het bezoek naar huis gaat. Hierdoor raak je helemaal geïsoleerd."
Drie maanden niet steunen
Maandag 27 februari worden de gipsverbanden van haar voeten gehaald. Dan blijkt dat haar rechtervoet scheef staat. "Dat mag geen probleem zijn bij het stappen, maar moest het toch zo zijn, betekent dat een nieuwe operatie", zegt ze.
Begin april krijgt Swart te horen of ze op haar voeten mag steunen. "Er werd in het begin gezegd dat ik er drie maanden niet op zou mogen steunen. Voorlopig is het reisje rond de wereld, alles gebeurt in de rolstoel. Van het bed in de rolstoel, van de rolstoel in de douche, enzovoort. Op zich is het niet leuk, maar het is veel minder erg dan die zes weken op mijn rug liggen."
Eerste stap
Swart heeft de instructies van de dokters braaf opgevolgd. Ze heeft effectief zes weken plat gelegen en niets geforceerd of 'getest'. Daarna krijgt ze ergotherapie met oefeningen om haar rugspieren te versterken en op die manier haar zelfstandigheid terug te krijgen. Buikspieroefeningen zorgen ervoor dat haar rug beter wordt ondersteund. Daardoor kan ze nu rechtop zitten zonder last te hebben van haar rug.
Kinesitherapie
Momenteel focust de kinesist op haar benen en voeten. "De tenen van mijn rechtervoet bewegen vrij vlot. Die van de linkervoet zijn verkrampt, dus plooien is nog heel lastig. Mijn enkels zijn ook nog stram."
De linkerkant van haar linkervoet is momenteel nog gevoelloos. "Wanneer ik over het litteken en de zone er rond wrijf, tintelt dat. De onderkant van de hiel is ook gevoelloos." Swart hoopt dat dit snel in orde komt, want anders is het niet eenvoudig om daar met het volle gewicht op te steunen en te stappen. "Stappen is prioriteit want ik wil in september terug voor de klas staan. Volgens de dokters is dat een haalbare kaart", zegt ze.
Veilige cocon
"Geen klachten over RevArte: je vormt precies een gezin waarvan de verpleegsters de ouders zijn. Alles is ook aangepast voor mensen met een beperking. Het is een 'veilig coconnetje'." Toen Swart een dag op stap ging, merkte ze pas hoe slecht de buitenwereld aangepast is aan mensen met een beperking. "In het shoppingcenter bijvoorbeeld kan je bepaalde winkels niet binnen met de rolstoel omdat de gangen te smal zijn."
Swart vindt het wel leuk dat ze niet de enige jongere is. "Tot nu toe lagen jonge en oudere revalidanten samen op de afdeling. Dat is niet altijd evident aangezien jongvolwassenen specifieke noden hebben. Op de afdeling Ridder Herbosch-Ceurremans is er een grote ontspanningsruimte in het midden ingericht, met de kamers er omheen. Daar kunnen de patiënten samenkomen om gezamenlijke activiteiten te doen", zegt Van Mechelen. "Op de afdeling dragen de jongeren volgens hun eigen mogelijkheden hun steentje bij. Het is immers heel belangrijk dat ze die huishoudelijke taken terug aangeleerd krijgen."
Tewerkstelling
"Op vlak van sport en andere hobby's zijn er verschillende mogelijkheden om de terugkeer naar het dagelijks leven te ondersteunen. Ook tewerkstelling is een belangrijk punt voor RevArte. Voor schoolgaande jongeren worden de onderwijsmogelijkheden samen bekeken. Re-integratie in het algemeen is een aspect waar we veel belang aan hechten", benadrukt Van Mechelen.
Afwachten
Eva beseft dat ze nog een lange weg te gaan heeft. Afwachten is de rode draad doorheen de revalidatie. Pas drie maanden na het ongeval gaat ze weten of en hoe ze terug gaat kunnen stappen. "Dat het zolang duurt, vind ik soms wel frustrerend. Het blijft immers allemaal een vraagteken momenteel. Ik luister wel voor de volle honderd procent naar mijn dokters en therapeuten om zo snel mogelijk te genezen." Stabiliteitsoefeningen en evenwichtsoefeningen zijn het begin van een lange reeks revalidatieoefeningen voor ze écht kan beginnen stappen.
Over hoe het anders had kunnen aflopen, denkt ze eigenlijk niet na. "Ik besef ook wel dat als ik anders was neergekomen, ik verlamd had kunnen zijn. Ik heb geluk gehad dat er geen enkele zenuw geraakt is. Maar ik wil er liever niet te lang bij stilstaan."
De dienst Ridder Herbosch-Ceurremans voor jonge revalidanten werd officieel geopend op 19 maart.
© 2012 - StampMedia - Emily Daelemans
Dit artikel werd gepubliceerd door Jongerenplaneet.be op 11/04/2012
Dit artikel werd gepubliceerd door Apen.be op 11/04/2012
Dit artikel werd gepubliceerd door Nieuws.be op 11/04/2012
Dit artikel werd gepubliceerd door De Wereld Morgen op 11/04/2012
