Jongeren uit de jeugdzorg krijgen vaak te maken met negatieve ervaringen. Gelukkig zijn er nog enkele rolmodellen waar jongeren zich aan kunnen optrekken. Eén daarvan is muzikant Ronny Mosuse (46). Met hem blikken we terug op zijn woelige jeugd.
Had je positieve of negatieve ervaringen aan je jeugd?
Mijn pleegouders hebben heel hard hun best gedaan om een liefdevol en warm nest te creëren maar anderzijds was er de hele slechte werking van de bijzondere jeugdzorg. Er was bijvoorbeeld heel weinig psychologische bijstand, zowel voor mij als voor mijn pleegouders. Het naartoe brengen en het weghalen liep ook altijd heel stuntelig. Het is dus een tweezijdig verhaal.
Je hebt ongetwijfeld al verteld dat je uit de jeugdzorg komt. Is er een verschil tussen de reacties van mensen vroeger tegenover de reacties van nu?
Ik kan dat niet vergelijken. Als kind heb ik het nooit aan de grote klok gehangen, het is pas als ik volwassen was dat ik het verteld heb. Vroeger was een normaal gezin de norm en als kind wil je uiteraard daaraan voldoen, want je wil als kind niet anders zijn. Maar als volwassene vind ik het belangrijk om het taboe rond jeugdzorg te doorbreken.
Heeft je jeugd je gevormd tot wie je nu bent?
Uiteraard, je jeugd maakt je altijd tot wie je bent. Al die ervaringen die je opdoet vormen je persoonlijkheid. Ik had bijvoorbeeld op heel jonge leeftijd een bepaald wereldbeeld. Vanaf ik in een pleeggezin zat, was ik minder naief dan andere kinderen. Dus je bent wel op andere vlakken bewust van de wereld. Dat draag je wel mee voor de rest van je leven natuurlijk.
Had je als kind veel mensen waar je een goede vertrouwensband mee had?
Nee, ik had niet echt een netwerk waar ik bij terecht kon. Het was immers heel moeilijk om een vertrouwensband op te bouwen met iemand. Dat werkt namelijk echt alleen als je de zekerheid hebt dat iemand voor je lang zal zorgen.
Het is daarom dat ik ambassadeur ben geworden van SOS kinderdorpen. Zij brengen kinderen in dorpen samen en daar zitten ‘SOS-ouders’. Die kan je vergelijken met pleegouders. Het verschil zit erin dat zij opgeleid worden en dat ze de belofte moeten afleggen dat ze voor de kinderen zullen blijven zorgen tot ze op hun eigen benen kunnen staan. En dat is heel belangrijk om echte vertrouwenspersonen te vinden.
Heb je nog advies dat je wil meegeven aan de jongeren die nu in dezelfde situatie zitten?
Ik vind het moeilijk om advies te geven. Er wordt namelijk al zo veel verlangd van die kinderen. Ze weten goed genoeg hoe moeilijk en penibel het voor hen al is dus ik zou ze niet te veel opzadelen met advies.
Ik zou eerder tips geven aan de begeleiders. Ik mijn tijd werd er niet naar ons en de ouders geluisterd, alles kwam van bovenuit. Dus mijn advies is dat ze veel meer luisteren naar het kind. Het is heel belangrijk dat hun omgeving, de begeleiders etc., zich elke dag opnieuw de vraag stelt hoe het nu eigenlijk met het kind gaat. Maar aan de jeugd zou ik niet te veel advies geven, ze zijn al survivors genoeg.
Dit artikel werd gepubliceerd door Weliswaar op 15/09/2017
