(Verrekijkers) Op een herfstige vrijdagmiddag ontmoet ik Peter Genyn, professioneel rugbyspeler van de nationale ploeg voor mindervaliden, in Essen. Ik ben meteen onder de indruk als hij uit zijn auto stapt. Na wat geknutsel zit hij binnen vijf minuten in zijn rolstoel. Ondanks zijn beperking rijdt hij vlot met een aangepaste auto.
Rubgy voor mindervaliden, hoe gaat dat?
(Peter Genyn) Rugby voor mindervaliden wordt gespeeld op een basketbalterrein, waar twee teams van telkens vier spelers het tegen elkaar opnemen. Ze scoren als ze de bal voorbij de achterlijn van het veld krijgen, en dat binnen een bepaalde tijd. Op de achterlijn bevindt zich een 'verdedigingszone'. In deze zone mag een tegenspeler slechts tien seconden verblijven. Als deze erin slaagt met de bal de achterlijn te overschrijden, scoort zijn ploeg een punt.
Van waar komt jullie naam De Lions?
Iemand is ermee begonnen, ik weet niet wie. De naam van onze club luidt Flemish Lions. Deze wordt nooit gebruikt omdat we bijna altijd als nationaal team worden genoemd. Tijdens wedstrijden staat er op de borden gewoon 'België' geschreven.
Wat is je motivatie om ondanks je fysieke beperking zo intensief te sporten?
Voor mijn ongeval was ik zeer actief. Sommigen zeggen dat ik een waaghals was, want ik deed aan rotsklimmen, mountainbiken en andere avontuurlijke sporten. Het blijft een ongelukkig toeval dat ik mijn nek brak door in ondiep water te duiken.
Na mijn ongeval revalideerde ik in Gent, waar de Lions juist begonnen te trainen. Tijdens de eerste training heb ik toegekeken en de tweede heb ik direct meegedaan. Deze sport past nu perfect bij me juist door mijn handicap. Ik kan nog steeds intensief sporten, ik blijf nieuwe contacten leggen en de trainingen en wedstrijden zijn een perfecte uitlaatklep voor mijn frustraties. Ondanks mijn fysieke beperking heeft deze sport een enorme positieve impact op mijn leven. Ik sta door de intensieve trainingen conditioneel veel sterker, waardoor ik gemakkelijker lange afstanden in mijn rolstoel afleg zonder te stoppen of hulp te vragen.
Kijk, toen ik vlak na mijn ongeval revalideerde, stond ik voor de keuze: ofwel maakte ik er nog het beste van door in actie te schieten, ofwel bleef ik rustig in mijn rolstoel zitten en liet ik het leven aan me voorbij gaan.
Gelukkig heb ik voor de eerste optie gekozen. Het is een beetje een vicieuze cirkel: als je niets doet, is het moeilijk om iets te ondernemen en hoe meer je onderneemt, hoe meer deuren er voor je opengaan.
Ik doe nu al meer dan tien jaar rugby. Het is een sport die ik voor mezelf doe. Zo lang het mogelijk is om deel te nemen, blijf ik rugby spelen.
Krijgt de sport genoeg erkenning?
Volgens mij past hier de uitdrukking 'onbekend is onbemind'. Sporten voor mindervaliden krijgen amper publiciteit. Zelfs de Paralympics, de variant van de Olympische Spelen, komen amper in de spotlights. We merken wel dat wanneer mensen kennismaken met de sport, ze enthousiast reageren. In België is rugby voor mindervaliden vrij onbekend. Ons team telt slechts negen à tien spelers, terwijl Nederland, Oostenrijk en Zwitserland over uitgebreidere teams beschikken. Toch kan ik zeggen dat we tot de wereldtop behoren. Op het WK van 2010 zijn we als vierde geëindigd. Als je dit resultaat vergelijkt met de andere landen die meer wissels kunnen doorvoeren, behoren wij echt wel tot de top.
Hoe hebben jullie het Europees Kampioenschap in Zwitserland beleefd?
We hadden veel stress. Enkel de top vier van het EK krijgt een ticket voor de Paralympics in Londen. Er is maar één tornooi waar je de kans krijgt om je te plaatsen, dus dan moet je alles op alles zetten.
Ik weet bijvoorbeeld nog dat we tijdens het WK met één punt verloren tegen Japan. Je zou denken dat dit enorm frustrerend is, maar daar win je wel de nervositeit van je tegenstrever mee. Die beseft dan namelijk dat zij de volgende wedstrijd evengoed kunnen verliezen.
Sinds kort is nu ook bekend welke tegenstrevers er in onze groep zitten voor de Spelen in Londen. Spijtig genoeg zijn dat juist de ploegen die ons minder goed liggen: Australië, Canada en Zweden. Er wordt al druk gespeculeerd op een finale tussen Australië en de VS.
Hoe worden wedstrijden op verplaatsing georganiseerd?
Voor het EK in Zwitserland zijn we met een aangepaste bus vertrokken. Deze had een lift en meer passagiersruimte. Gelukkig worden de officiële verplaatsingen voor het EK, WK of Paralympics betaald door het Belgium Paralympic Commity. Voor vervoer naar trainingen moeten we zelf zorgen, maar krijgen we een kilometervergoeding. Gelukkig kunnen we zelf rijden in een aangepaste auto, waardoor we hier weinig problemen mee ondervinden. Als we wedstrijden spelen, nemen we meestal zes rolstoelwielen mee. Maar als we bijvoorbeeld op verplaatsing in Canada spelen en het vliegtuig moeten nemen, kunnen we maar vier wielen meenemen. Ons materiaal neemt namelijk veel plaats in.
In welke mate heeft je ongeval je leven veranderd?
Live life in the moment. Ik maak me niet meer druk in de kleine dingen des levens. Als je iets wil doen in je leven, ga ervoor. Ik heb pech gehad door mijn nek te breken, maar ik heb daardoor wel geleerd om het leven te nemen zoals het is. Ik accepteer mijn handicap en heb er mee leren leven. Ik woon alleen, ik heb een hond en zorg grotendeels voor mezelf. Ik kan zelfs autorijden, zonder hulp of begeleiding. Genieten van het leven is het belangrijkste dat ik kan doen.
Wat wil je zelf nog graag toevoegen aan dit interview, Peter?
Wel, onze sport is verschrikkelijk duur. Een rolstoel kost gemakkelijk 8.000 euro. Door de intensiviteit waarmee ze gebruikt worden, moeten ze om de vier jaar vervangen worden. We moeten ook al het andere materiaal zelf bekostigen: handschoenen, tape en hars om de grip te vergroten. Zoals je ziet is het een lopende rekening. Daarom is het voor andere mindervaliden soms moeilijk om de stap te zetten. Je moet namelijk ongelooflijk veel geld investeren. Dat is niet voor iedereen even gemakkelijk, we leven namelijk allemaal van onze invaliditeitsuitkering. Af en toe krijgen we eens steun van een bedrijf en tijdens de Paralympics moeten we zelf niet voor kledij zorgen. Maar we moeten altijd goed op onze uitgaven letten om te kunnen rondkomen. Trots is belangrijk voor me en deze sport heeft ervoor gezorgd dat ik ondanks mijn functieverlies mijn trots heb kunnen behouden.
© 2012 - Verrekijkers/StampMedia - Tekst en foto: Carl Carpentier
Dit artikel werd gepubliceerd door Nieuws.be op 10/01/2012
Dit artikel werd gepubliceerd door Jongerenplaneet.be op 10/01/2012
Dit artikel werd gepubliceerd door ExtraSport op 10/02/2012
