Het relaas van een treinreis die de NMBS-routeplanner niet weergeeft. Volg het spoor van een treinreiziger op weg naar Antwerpen-Centraal tijdens een vertraagde treinrit.
"Ja mama, ik heb mijn boterhammetjes voor morgen meegenomen, tot vrijdag", ratelde ik zoals elke zondagavond bij het uitstappen op het Heusdens station. 20.20 uur, nog vijf minuutjes wachten op mijn trein naar Antwerpen. In de barre koude zag ik weinig volk en de trein kwam ook niet opdagen. Een kwartier later vroeg ik een vrouw wat zij erover dacht. Ze belde naar huis en haar man liet weten dat de trein een half uur vertraging had. Door spoorwegwerken. Eindelijk op de trein liet de conducteur weten dat we in Leopoldsburg de bus naar Mol moesten nemen.
Het treinpersoneel krijgt het hard te verduren. Ik heb me altijd de vraag gesteld of het NMBS-personeel zelf nooit verveeld zit met al die treinproblemen. Ik dacht de kaartjesknipper daarover aan te spreken, maar net toen hoorde ik een vertrouwde, Limburgse speakerstem. "Welkom in de trein met bestemming Leopoldsburg. Volgende halte: Beringen. Nog een aangename reis." Die stem klonk zo onschuldig en eerlijk. Laat die mensen met rust en speel wat met je gsm, wilde ik de passagiers toeschreeuwen. Schiet niet op de machinist.
Op de rit van Mol naar Antwerpen zag ik veel wagonnetjes, maar weinig reizigers. Net een afvallingskoers, want in Heusden zat de trein nog propvol. Het leek wel 'the survival of the fittest' of het verhaal van 'de tien kleine negertjes'. Moeiteloos bemachtigde ik een plekje tegenover een slanke brunette met een gezicht als een citroen. Ze kreeg het koud en trok een jongenspull aan. Trek dan ineens ook kousen aan, in plaats van met blote voeten in ballerina's te stappen. Haar blote wreef oogde onderkoeld. Vrouwen toch. Nog enkele haltes kon ik genieten van haar beeldigheid. Ik deed zelfs mijn eerste goede daad van de dag door haar treinpasje op te rapen. "Graag gedaan", knipoogde ik terug. Maar het genot bleek van korte duur. Ze zou Antwerpen niet halen. De volgende halte verdween ze.
Nu mijn visueel genot verdween, begon ik in te dommelen. Dat doe ik wel vaker, tenzij ik in een bruin gekleurde 'old skool trein' zit, waar alles schokt en knettert, alsof je in Parijs-Roubaix meerijdt. Een niet te missen spektakel. Terug in de wereld van de wakkeren, naderde ik de Scheldestad. Eindelijk aangekomen. Wat een reis, dit kan alleen in België.
Ik bleek een dik uur vertraging te hebben. Op kot zocht ik uit nieuwsgierigheid de online dienstregeling op. Tot mijn verbazing vond ik geen uitleg over bussen en spoorwegwerken. Mijn trein van vijf voor negen bleek om vijf na acht te vertrekken. Diezelfde trein zou via Hasselt rijden en niet via Mol. Enkel de reistijd klopte: twee uur en twaalf minuten.
© 2011 - StampMedia - Sander Carollo
