(Erasmix) In 2003 startte de Amerikaanse schrijfster-kunstenares Shelley Jackson met een opmerkelijk kunstproject, dat ze zelf omschrijft als een geschreven sterfelijk kunstwerk. De 48-jarige Jackson gebruikte tot nu toe de huid van bijna zeshonderd vrijwilligers van over de hele wereld voor haar Skin-project, waarbij in het totaal 2095 afzonderlijke woorden getatoeëerd worden tot ze samen een kortverhaal vormen. De bedoeling is dat het complete verhaal nooit getoond wordt aan het grote publiek. Enkel diegenen die een woord toegewezen kregen van Jackson, zullen het definitieve kortverhaal te lezen krijgen.
'Definitief' is in deze context voor interpretatie vatbaar, aangezien Jackson bij de opstart van het project benadrukte dat bij een tekort aan deelnemers de onafgewerkte versie als blijvend zou worden beschouwd. Het afgelopen decennium kende typografische bodyart een absolute boom. Jackson speelt met haar project in op de toenemende populariteit van dit soort tatoeages. Zo wordt er van elke vrijwilliger verwacht dat hij het woord tatoeëert in een klas- siek lettertype. De te tatoeëren woorden worden volledig willekeurig aan de vrijwilligers gegeven, volgens de volgorde waarin de potentiële deelnemers hun aanvraagformulier opsturen. De toegekende woorden mogen om het even waar op het lichaam getatoeëerd worden, tenzij het woord staat voor een lichaamsdeel. In dat geval mag het woord niet getatoeëerd worden op het lichaamsdeel in kwestie.
Begrafenis
Op haar website beklemtoont de kunstenares dat de deelnemers geen gewone drager zijn van de tekst, maar dat ze met de getatoeëerde woorden de belichaming zijn van haar concept. Zo meent ze dat enkel de dood van een deelnemer het woord in haar kortverhaal nietig maakt. Verder beweert Jackson dat ze de begrafenis van elk woord zal proberen bij te wonen. Overmoedig? Misschien wel, maar wereldwijd wekte ze ondertussen al de interesse van duizenden mensen.
In ons land werken er momenteel nog maar zeven mensen mee aan het Skin-project van Shelley Jackson. Gijs Buelens (28) uit Vilvoorde werd via zijn vriend Michaël Thielemans op de hoogte gebracht van het project toen het nog in zijn kinderschoenen stond. Hij was een van de eerste van de nu al 22.000 kandidaten. "Zodra ik op de hoogte was van het project wilde ik er aan meewerken", vertelt Gijs. "Om aan het project deel te nemen moest ik een motivatiebrief mailen naar Jackson, waarna het ongeveer een jaar duurde tot ik mijn woord 'Inhabited' toegewezen kreeg. Enerzijds was het een impulsieve beslissing om mee te doen, anderzijds leek het mij een geweldige mogelijkheid om deel uit te maken van zo'n uniek kunstwerk.
Onlinetentoonstelling
De voorbije jaren had ik slechts heel sporadisch contact met Jackson. Recent kreeg ik van haar een e-mail met de vraag om een klein filmpje te maken, om het daarna op Youtube te plaatsen. Met de verzameling filmpjes van alle deelnemers is het de bedoeling een onlinetentoonstelling te maken. Ergens hoop ik dat een van de deelnemers ooit alle vrijwilligers zal uitnodigen voor een bijeenkomst, maar ik vrees dat dat slechts ijdele hoop is."
Gijs' maat Michaël is erg geïnteresseerd in kunst, maar denkt geen uitgesproken talent te zijn op dat vlak: "Daarom was ik direct aangesproken door het idee om via een tatoeage op mijn lichaam deel uit te maken van een groot kunstwerk." Na al die jaren is Michaël nog steeds tevreden over zijn tatoeage: "Jackson wees mij het woord 'I' toe, een woord dat op allerlei manieren te interpreteren is. Kort, maar krachtig. Gijs en ik kennen elkaar al heel lang, maar we zien elkaar te weining. Dankzij het Skin-project blijft er een levenslange en onuitwisbare band tussen ons bestaan."
© 2011 - Erasmix - Arnaud Roobaert en Bastiaan Driesen
