Op Film Fest Gent 2015 is Slow West, de eerste langspeelfilm van regisseur John Maclean, te zien op het grote scherm. De regisseur is voornamelijk bekend om zijn kortfilms en muziekvideo's maar zijn eerste grootschalige prent toont alvast zijn grootse ambities. Slow West blaast zeker geen nieuw leven in het vergankelijke western-genre, een noemenswaardige film die blijft plakken is het wel.
We mogen Slow West misschien niet in hetzelfde rijtje zetten van verheerlijkte hedendaagse westerns als 3.10 to Yuma, The Proposition of True Grit, maar deze film heeft wel de juiste karakteristieken om van een imposante prent te spreken. Naast de charmante warme kleuren die de regisseur hanteert en de aangename verhaalvertelling, met Michael Fassbender als narrator, is de film een keurige vertaling van de losbandige en zelfzuchtige ‘nieuwe wereld’, waar geweld niet geschuwd wordt.
Bruutheid van wilde westen
Met Slow West wil Maclean niet zozeer de gruwelijkheden van de jaren 1870 laten primeren, het menselijke wordt namelijk ook sterk naar voren geschoven. Dit in de vorm van het onwetende en onschuldige hoofdpersonage Jay, gespeeld door Kodi Smith-McPhee, die na The Road nu echt kan spreken van een acteerdebuut. De bruutheid van het wilde westen wordt echter niet onder stoelen of banken gestoken en verdient dus een cruciale plaats in het verhaal.
Nadat zijn jeugdliefde gedwongen wordt om na een onfortuinlijk ongeluk samen met haar vader een nieuw leven te starten in Amerika, beslist de jonge Schot Jay haar voorbeeld te volgen en zijn banden met het moederland af te snijden. Bij wonder geraakt de eenzame jongen vrij ver totdat hij in Color ado de paden kruist met de cynische premiejager Silas, een sterke vertolking door Michael Fassbender. Tegen betaling stemt Silas in om hem te begeleiden tot zijn geliefde en leert hij de onwetende Jay zich aan te passen in de ‘nieuwe wereld’. Toch is niet alles wat het lijkt in het wilde westen.
Botsende werelden
Het verhaal bevat alle nodige ingrediënten om een prima film voorgeschoteld te krijgen en daar maakt Maclean dan ook handig gebruik van. Zo legt de regisseur heel wat nadruk op de eigenaardige levensvisies van de twee protagonisten en hoe die twee werelden uiteindelijk met elkaar verstrengeld raken. Het cynische en zwartgallige van Silas versus de jeugdige onwetendheid van Jay. De scène waarin Jay leert scheren met een vlijmscherp mes is daar het haast iconische bewijs van.
Slow West wordt af en toe aangescherpt met subtiele – en soms minder fijnzinnige – humor, die meer vertelt over de levensvisie van het verknipte Colorado. Onderweg naar zijn geliefde komt Jay, op Silas na, nog vele andere rare snuiters tegen. Personen die vaak dezelfde humoristische kijk hebben op de dood of he m recht in de ogen kunnen kijken. Iets wat logisch lijkt, aangezien de dood je zeer snel in zijn greep kan hebben in het wilde westen en er dus beter mee gelachen kan worden.
Om de constante aanwezigheid van de dood extra in de verf te zetten, laat Maclean zijn film uitdraaien op een showdown. Net zoals vele andere westerns bouwt het verhaal er geleidelijk naartoe en is de uitkomst onzeker. Dat alleen al is een kenmerk dat vele mensen triggert om Slow West te kijken. Ho, for the West!
© 2015 – StampMedia/Mediaraven - Jelle Geuns
