Radio- en televisiepresentator, publieksopwarmer en schrijver, Tom De Cock (32) is het allemaal. Maar hij is ook een echtgenoot van een andere man, vader van een geadopteerd dochtertje én in het bezit van een scherpe pen: “Ik kan me met de beste wil ter wereld niet voorstellen dat er strikt katholieke homo’s zijn die wachten op de goedkeuring van meneer pastoor alvorens ze zichzelf durven te zijn. Met alle respect, maar er scheelt iets met die mensen.”
Rond Kerstmis vorig jaar had Tom De Cock de Antwerpse bisschop Johan Bonny in een opiniestuk opgeroepen zich te laten ontdopen, nadat Bonny zich positief had uitgelaten over holebirelaties. “Maar hij nam wel deel aan de tweede gezinssynode in het Vaticaan. Daar zitten dan allemaal bejaarde celibataire mannen samen in een zaal om te beslissen over de toekomst van ‘het gezin’, in grote stukken van West-Europa, maar vooral in Azië, Afrika en Amerika, waar de katholieke kerk nog steeds heel veel aanhang heeft.”
Hoeraberichten
“Omdat bisschop Bonny zo pro-holebirechten was, dacht ik: Ga dan niet naar Rome en teken protest aan door je te laten ontdopen. Hij zou zijn eigen, Vlaamse kerk moeten beginnen en zelf paus spelen (lacht). Maar ga niet in die synode zitten, waar telkens opnieuw dezelfde nonsens uitkomt. Ja, de kerk is aan het evolueren, maar op het tempo van de processie van Echternach. Ik vind de huidige houding van zo’n machtig instituut enorm arrogant.”
Veel verwachtingen van de synode heeft de presentator niet: “Er zal ook zeker niets uitkomen wat wijst op een verdere acceptatie van holebi’s. Af en toe zijn er die hoeraberichten à la “De kerk heeft zich opengesteld”, maar de kerk moet véél opener worden. Ze kan veel meer doen dan nu, maar ze kiest ervoor dat niet te doen.”
Cut the crap
“Bisschop Bonny heeft niet gereageerd op mijn oproep. Radio 2 had hem gebeld voor een debat tussen ons. Dat is er toen niet van gekomen. Er zijn wel enkele vinnige opiniestukken heen en weer gegaan tussen de hoofdredacteur van Kerk & Leven (Luc Vanmaercke, red.), naast enkele minder openbare mails. We agreed to disagree. Luc en ik vertrekken vanuit een compleet ander denkkader. Ik krijg geregeld mails van gelovigen, ook jonge mensen, die het opnemen voor de kerk, omdat ze toch aan het evolueren is, en dat dat tijd nodig heeft. Ik vertrek dan weer vanuit de gedachte: cut the crap. Maak van godsdienst wat het is, namelijk een hobby die je in een gemeenschap kunt beleven zoals een bloemschikcursus. Maar hou het alsjeblief uit het dagelijks leven, want daar heeft het hoegenaamd niets te zoeken.”
“De vraag is of het belangrijk is dat de kerk holebi’s aanvaardt. Ik kan me met de beste wil ter wereld niet voorstellen dat er strikt katholieke homo’s zijn die wachten op de goedkeuring van meneer pastoor alvorens ze zichzelf durven te zijn. Met alle respect, maar er scheelt iets met die mensen. Voor mijn persoonlijk leven is het belang van de kerk heel minimaal. Ik heb respect voor gelovigen, maar niet voor geloof. Ik vind het iets futiels en dierlijks: niet geloven zou ons onderscheiden van de dieren.”
Jasmijn
Vorig jaar adopteerden Tom de Cock en zijn echtgenoot Maarten Janssen, de netmanager van Ketnet, een dochtertje: Jasmijn. “Ofwel krijgen we op straat geen reactie, ofwel is die absoluut positief. Maar je moeten weten dat mijn man en ik niet de meest uitgesproken homo’s zijn. Wij lopen niet hand in hand en lopen elkaar niet te kussen in de tram. De meeste voorbijgangers die ons zien met de kinderwagen zullen denken dat de papa en de oom van het kind samen wandelen. Door mijn bekendheid krijg ik wel geregeld berichten op Facebook en Twitter van mensen die ons samen hebben gezien, en hoe schattig ze ons vinden (lacht).”
“Het meest negatieve dat er gebeurd is, was toen ik met Jasmijn de trein naar Zuid-Frankrijk nam. Toen ze ververst moest worden, waren er verschillende vrouwen in de treincoupé die me kwamen vragen of ik hulp nodig had. Want er zat een papa met een kindje op de trein, zonder een mama erbij. Ik heb het er lastiger mee dat mensen mij als man met kind zien, dan als homo met kind.”
Altruïstisch
In februari volgend jaar verschijnt En toen kwam jij, een boek geschreven door Tom De Cock over een gewone jongeman die graag een kindje wil. “Ik wil er vooral het taboe mee doorbreken dat heerst over homoadoptie, en de talloze horrorverhalen die erover heersen counteren. Mijn man en ik werden allesbehalve gediscrimineerd tijdens het hele proces, wij zijn enorm dankbaar en op enkele details na heel tevreden over de hele procedure.”
En komt er binnenkort gezinsuitbreiding? “Die vraag is feitelijk al een beetje voor ons beantwoord: op dit moment zijn alle lijsten voor binnenlandse adoptie afgesloten, en dat is de enige volledig legale manier voor homokoppels om op dit moment aan een kind te geraken. Zodra die lijsten weer vrijgegeven zullen worden, zullen er honderden mensen op de lijst komen die op hun eerste lijst komen. Mensen die al een kind hebben krijgen voorrang en vullen bepaalde gaten op de lijst op die worden vrijgehouden, maar de vraag is of mijn man en ik al die mensen willen voorbijsteken.”
Het gezin overweegt heil te zoeken bij pleegzorg: “Op jaarbasis zijn er ook meer dan 400 kinderen in pleegzorg die in instellingen zitten. Eigenlijk zouden wij net zo goed een van die kinderen een tijdelijke thuis kunnen geven. Adoptie is feitelijk iets heel egoïstisch: een kind dat van jou is en hopla, je kinderwens is vervuld. Pleegzorg is dan weer iets heel altruïstisch: je voedt het kind van een ander mee op, met in het achterhoofd dat je er ooit afstand van zal moeten nemen. Misschien is dat wel iets wat mijn man en ik in de toekomst zullen gaan doen.”
© 2015 – StampMedia - Sien Wevers en Jonathan Hendrickx
