Hoe voelt het om als jonge twintiger betrokken te zijn bij een dodelijk auto-ongeval? De 24-jarige Emre* getuigt openhartig over de nacht die zijn leven voorgoed veranderde.
Amper twee jaar geleden gebeurde het. “Het was een gezellige avond en we wilden een stapje in de wereld zetten.” Een van zijn beste vrienden, Guillaume* (23), mocht die avond een testrit maken met een sportwagen. Samen met Milas* (22) en Lorenzo* (24) vertrokken de vier boezemvrienden naar Antwerpen. Met twee auto’s reden ze op de snelweg: de testauto en de auto van Milas. Emre zat bij Lorenzo, Guillaume bij Milas.
Bij het buitenrijden van een tunnel liep het mis. “Het was enorm slecht weer en we reden praktisch naast elkaar. Ofwel heeft onze wagen die van hen geraakt, ofwel de andere wagen ons.” Een pijnlijke balans volgde: twee doden en één gewonde. Milas en Guillaume overleefden de klap niet. Emre was gewond aan zijn hand en Lorenzo had niets.
Jammer. Zonde. Een verlies
“Of ik een schuldgevoel heb? Neen, nooit. Elke dag waren we er voor elkaar. Ik heb hun het maximum aan vriendschap gegeven en zij gaven mij ook zoveel terug.” Hij wil de schuld niet op één enkele persoon schuiven. “Ofwel is iedereen schuldig, ofwel niemand. We hebben die avond allemaal samen beslist om met de auto te gaan rijden.”
Emre heeft het wel over een grote leegte die in zijn hart schuilt: “Mis ik die jongens? Elke dag. Een dag niet met hen gespendeerd, is een dag verloren. Het waren twee prachtgasten en ze zijn onvervangbaar. Wanneer ik later kinderen heb, zal ik hen ook vertellen dat ze mijn beste vrienden waren en dat ik hen ben kwijtgeraakt. Het was een dure les.”
Nooit meer de oude
Het ongeval heeft veel veranderd in Emre’s leven. “Van jongs af aan waren Milas en ik twee handen op één buik. Ik was kind aan huis bij zijn familie en hij ook bij die van mij.” Met droefheid in zijn stem vertelt hij dat dat contact ondertussen is verbroken. Ook de kalmte die Emre vroeger zo typeerde, is sinds het ongeval verminderd. “Voordat ik ga slapen, begint de onrust binnen te sijpelen. Ik geraak moeilijk in slaap en lig vaak nog uren wakker in bed.”
Voor de buitenwereld werd duidelijk dat Emre niet meer de oude was: “Mijn ouders merkten dat ik de laatste tijd steeds emotioneler begon te reageren op bepaalde situaties. Ze besloten dat het een goed idee was om een psycholoog in te schakelen.” Wanneer er bijvoorbeeld iemand tegen Emre zegt dat het beter is om iets zus of zo te doen, geeft hij – veel sneller en destructiever dan vroeger – antwoorden als ‘na alles wat ik heb meegemaakt, moet jij mij hier niet vertellen wat ik wel of niet mag doen’. Zo was hij voor het ongeval niet.
Emre 2.0
Maar het ongeval bracht ook goede dingen met zich mee. “Na het ongeval zei er iets in mij dat het tijd was om volwassen te worden. Voordien deed ik geen moeite voor school, het interesseerde mij ook niet. We leefden van dag tot dag.” Hij is er zelfs van overtuigd dat hij zijn bacheloropleiding nooit zou hebben afgemaakt als het ongeval niet had plaatsgevonden. “Onze vriendengroep is ook hechter geworden. We proberen zoveel mogelijk samen te zijn, want het kan ieder moment gedaan zijn. Of het nu komt door een eigen fout of door iets van buitenaf.”
Emre heeft een duidelijke boodschap voor (jonge) bestuurders: “Denk aan de consequenties van de dingen die je doet. Als het regent, wees dan voorzichtig op de weg. Hou overal en altijd rekening met de verkeerssituatie.” Ook aan ouders van jonge bestuurders wil hij iets kwijt: “Blijf je kinderen inprenten dat ze kunnen sterven achter het stuur. Een auto is geen veilig vervoersmiddel. Uiteindelijk is het nog altijd een blik ijzer dat tegen 120 à 130 kilometer per uur over het asfalt scheurt. Als zoiets plots tot stilstand komt, is het gedaan met spelen. Het kan allemaal heel leuk zijn, maar het kan ook heel verkeerd aflopen.”
(De namen zijn aangepast om de anonimiteit van de jongeren te garanderen)
Dit artikel werd gepubliceerd door NewsMonkey.be op 15/06/2018
