In volle PIDMAG-drukte tijdens de herfstvakantie, kwam Ella (16) haar Zuiddag inhalen. Tijdens de eigenlijke Zuiddag was ze jammer genoeg ziek, maar dat weerhield haar niet een dagje mee te draaien op onze redactie tijdens de vakantie. Hoe ze dat ervoer, is hier te lezen.
Donderdag 22 oktober namen heel wat leerlingen van het vijfde en zesde middelbaar deel aan 'Work For Change', georganiseerd door de vzw Zuiddag. Voor één dag moeten we niet op school aanwezig zijn, maar onze tijd werkend doorbrengen bij een bedrijf of particulier. In ruil voor onze aanwezigheid wordt veertig of vijftig euro betaald aan Zuiddag, die het geld investeren in een project.
Elk jaar vindt er een stemming plaats voor het beste project en dit jaar kwam 'Nicaraguaanse jongeren aan zet in de cacaosector' als winnaar uit de bus. Samen met Vredeseilanden strijdt Zuiddag voor een betere en duurzamere toekomst voor jongeren in Nicaragua. De directe doelgroep zijn de jongens en meisjes van La Campesina (een cacaocoöperatie), waarvan er ook enkelen zijn overgevlogen naar België om ons wat meer inzicht te geven in hun dagelijks leven.
Niet nieuw
Aangezien ik in het zesde jaar zit, was dit project niet nieuw voor mij en wist ik reeds hoe alles in zijn werk ging. We kregen als laatstejaars ook de vrije keuze of we al dan niet wilden deelnemen aan de Zuiddag want er zijn eveneens enkele belangrijke eindejaarsprojecten en optredens in aantocht. Een eerlijke stemming heeft dan de doorslag gegeven.
Vorig jaar probeerde ik al bij StampMedia binnen te geraken, maar door mijn late aanvraag ving ik bot. Gelukkig was er bij Gazet Van Antwerpen toen nog wel een plaatsje voor mij. Daar heb ik me zeker vermaakt. Dit jaar waagde ik mijn kans dan maar wat vroeger - en met succes.
Initieel zou ik aan de slag gaan als assistent-hoofdredacteur voor een dag. Daarbovenop mocht ik mee op pad met een reporter. Jammer genoeg lag ik op Zuiddag ziek in bed met koorts. Na overleg met de hoofdredacteur besloot ik dat ik 5 november mijn Zuiddag ging inhalen. Ik was dan niet langer assistent-hoofdredacteur, maar mocht komen meewerken aan het PIDMAG-magazine.
Spoedcursus
Nog steeds niet volledig genezen, maar met volle moed, vertrok ik 's ochtends naar de redactie, waar ik om 10 uur werd verwacht. Stipt op tijd wandelde ik door de deur, waarna ik hartelijk werd ontvangen door enkele medewerkers. Nog niet iedereen was aanwezig, maar ze verwachtten nog een hele stroom van medewerkers tegen 10.30 uur. Pieter (de hoofdredacteur) kwam enkele minuten later binnen en stelde mij voor aan gasthoofdredacteur Laila Ben Allal, die deze PIDMAG leidde. Voor de rest van de dag kwam ik in haar handen terecht.
Het viel me al snel op dat er nog veel gedaan moest worden, aangezien ze nog maar één dag hadden om de deadline te halen. De meeste artikels moesten nog verbeterd worden en sommige hadden nog een bijhorende foto nodig. Het doel was om alles die avond af te krijgen, zodat de grafisch vormgever aan de samenstelling van het magazine kon beginnen. Ik merkte dat ik niet de beste dag had gekozen om te komen - iedereen was druk bezig.
Ik kreeg ook een camera in mijn handen geduwd, om enkele sfeerbeelden te maken. Het was al een tijdje geleden dat ik nog met een camera gewerkt had en het ligt ook een beetje buiten mijn comfort zone om van iedereen portretfoto's te maken. Ik voel me al snel wat ongemakkelijk, wat eigenlijk helemaal niet nodig was. Een spoedcursus fotografie later was ik druk in de weer met knopjes uitproberen en me af te vragen wat die sluitertijd ook alweer betekende.
Politiebureau
Toen ze mijn volgende opdracht bekend maakten, kreeg ik een beetje stress. Ik mocht met reporter Pieter-Jan en Laila mee naar het politiebureau voor een gesprek met de persverantwoordelijke, waarna ik een mooie portretfoto mocht maken voor het magazine. Er waren nog een tweetal uurtjes te vullen voor vertrek naar de politie, dus mocht ik van nieuwsmanager Charis ook twee artikels nalezen en verbeteren, waar ik me dan weer iets meer op mijn gemak bij voel. Het onderwerp van de PIDMAG, feesten, was vroeger meer mijn ding dan nu. Dat klinkt misschien wat raar uit de mond van een zeventienjarige, maar mijn eerste feestje was op mijn veertien en nu is het alweer anderhalf jaar geleden dat ik nog eens uit ben geweest.
Om 13.30 uur vertrokken we richting Oudaan, waar de persverantwoordelijke ons op de 12e verdieping ontving. Het was een zeer interessant interview, over de minder leuke kant van feesten. Daarna was het mijn beurt. Gelukkig was Laila aanwezig om mij te nodige aanwijzingen en opmerkingen te geven om tot de juiste foto te komen.
Terug aangekomen op de redactie, was iedereen druk bezig. Ik was vooral aan het meeluisteren naar de grappige gesprekken en hier en daar eens aan het kijken naar wat iedereen aan het doen was. Om 17.00 uur zat mijn dag erop en ging ik tevreden terug naar huis.
Wanneer ik weer wat meer vrije tijd heb, wil ik zeker deel uit maken van StampMedia en wie weet word ik ooit nog een professionele fotograaf.
© 2015 - StampMedia - Ella Casimiro
