Van het boerderijleven naar een plekje in de zorg

Als klein jongentje werd Joeri Colpaert als enig kind grootgebracht op de boerderij van zijn ouders. Toen hij ouder werd, werkte hij mee op het platteland en in de stallen. De toekomst leek uitgestippeld te zijn voor hem. Hij zou voor altijd in de landbouwsector blijven. Toch droomde hij stiekem van een carrière in een compleet andere sector. “Ik had heel wat interesse in de zorg. Het idee om ooit zorgkundige te worden, kon ik maar niet loslaten.” 

Op 22-jarige leeftijd schreef Colpaert zich in voor de opleiding Verzorgende in het volwassenonderwijs. Zo belandde hij opnieuw in de schoolbanken om zijn droom werkelijkheid te maken. Eenmaal hij zijn diploma in handen kreeg, sloeg de twijfel toe. “Ik koos om toch in de landbouwsector te blijven werken. Ik durfde niet in het onbekende springen. Afscheid nemen van de boerderij ging te moeilijk. Ik wou wel, maar ik kon het niet. Het voelde alsof ik voor een dilemma stond.” 

Colpaert verhuisde later van de ene boerderij naar de andere. Toen hij zijn partner Joost leerde kennen, bleek hij in dezelfde sector te werken. “Puur toeval. Van alle beroepen die hij kon hebben, was hij ook een landbouwer. Overal waar ik kom, is er wel een koe in de buurt.” Joeri stapte toen mee in het landbouwbedrijf van zijn vriend. 

Toen hij de leeftijd van 40 naderde, besefte hij dat het tijd werd om een definitieve beslissing te nemen: zet hij zijn carrière in de landbouwsector verder of maakt hij zijn droom om zorgkundige te worden waar? “Over tien jaar zou het waarschijnlijk te moeilijk worden om in de zorgsector te werken. Het was nu of nooit. Ik ben er volledig voor gegaan.” Joeri Colpaert behaalde in 2021 zijn diploma als zorgkundige en deed een opleiding om vijf extra handelingen te mogen uitvoeren met zijn functie. 

Een zorgkundige moet zich registreren en heeft een visum van de Federale Overheidsdienst Volksgezondheid nodig om als zorgkundige te mogen werken. Terwijl hij wacht op zijn visum, werkt Colpaert als logistiek assistent bij het centraal patiëntenvervoer in het ziekenhuis AZ-Sint-Lucas in Gent. “Het is de bedoeling dat ik hier binnenkort op een afdeling terechtkom als zorgkundige. Mijn werk in het centraal patiëntenvervoer is dus mooi meegenomen. Ik ken de weg in het ziekenhuis alvast uit mijn hoofd.” 

Joeri werkt nu eindelijk in de sector waar hij jarenlang van droomde. Toch blijft hij achter met een gemis voor het werk op de boerderij. “Mijn leven was er volledig op afgesteld. Om 5 uur in de ochtend opstaan, werken tot 8 uur en daarna ontbijten. Administratie in de voormiddag en in de namiddag terug naar de boerderij. Ik wil nog altijd actief blijven in de landbouw, maar het zal kleinschaliger zijn. Als ik thuis ben, help ik. Alleen weet ik niet meer op welke momenten dat precies kan, omdat ik in de zorg zowel vroege als late diensten heb. Ik zal dus op voorhand een planning moeten maken.”

“De grootste uitdaging is het werk zelf”, laat Joeri nog weten. Op de boerderij werkte hij vaak op zijn eentje. Nu zal hij in groepsverband werken, wat compleet nieuw is voor hem. “Ik zal mijn weg daarin moeten vinden. Een nieuwe groep. Wie is wie? Met wie zal het goed klikken? Het is momenteel nog afwachten.” Toch is hij enthousiast om verder te groeien in zijn nieuwe carrière. “Mijn grootste doel heb ik behaald: zorgkundige worden. In de toekomst wil ik graag een opleiding Palliatieve Zorg volgen. Nu ik weet dat een combinatie van werk en studies mogelijk is, moet dit ook zeker lukken.”