Een jaar geleden schreef onze reporter Karolien Segers een column over zichzelf, voor zichzelf en de wereld. Nu kijkt ze terug op een jaar vol geluk. “Ik ben bang om gelukkig te zijn.”
Ik ben Karolien en ik ben 20 jaar. Ooit hoop ik zoveel boeken geschreven te hebben als Herman Brusselmans en Danielle Steel tezamen. Heel naïef, maar wel eerlijk. Ik ben eerlijker geworden sinds mijn laatste column. En gelukkiger.
Ik ben Karolien en over enkele weken krijg ik een diploma journalistiek in mijn handen. Studiegenootjes maken zich druk om hun toekomst die nog niet vast ligt en ik sta elke ochtend op met het gevoel dat alles op rolletjes loopt. Ik heb toffe vrienden, mag op dat tof schrijfkamp en maak deel uit van een fijn vrijwilligersteam. Kortom, mijn leven lijkt wel Joy-Anna-Thielemansperfect. Ik betrap me er zelfs op dat ik al die toffe dingen op sociale media gooi en mijn Facebookvriendjes er vlotjes in meegaan.
The Secret
Op mijn zeventiende was ik lichtjes depressief. Ik kwam het huis niet uit, lag dagenlang in de zetel te niksen en had ‘s nachts huilbuien over niets. Toen las ik The Secret van Rhonda Byrne, een boek dat zogezegd het geheim bevat over hoe je gelukkig wordt.
Na vijftig pagina’s gaf ik het op. Dikke bullshit vind ik het. Ik geloof niet dat door te denken dat je mooi bent die puisten vanzelf weggaan. Toegegeven, er zit wel een waarheid in het boek: als je positief denkt, gebeuren er ook positieve dingen. Mijn positivisme van de laatste maanden leverde me enorm leuke momenten op. Maar hetzelfde geldt voor negativisme. Wie negatief denkt, trekt negatieve dingen aan. Byrne beschrijft het als een vicieuze cirkel die je kan doorbreken.
Ik ben gelukkig!
Een negatief gevoel kan je niet zomaar doorbreken. Dat omschreef Riadh Bahri in een interview over zijn depressie in De Standaard Weekblad (13/06). Het is een slopend gevoel dat tegelijk ook geen gevoel is. Ik weet niet of iedereen dat gevoel kent, maar voor mij was het alleszins herkenbaar. Tijdens het lezen van het interview was die angst er weer. Een angst waar ik elke ochtend opnieuw last van heb. Ooit gaat dit over. Dit schijnbaar geluk. Dat zwarte gat is dichterbij dan je denkt. Probeer te genieten van dit geluk.
Ik probeer me angstvallig vast te houden aan mijn geluk, wetende dat het voorbij zal gaan. Ik prop mijn dagen bomvol, wetende dat ik dan geen tijd zal hebben om na te denken over die gedachte. Vroeger kon ik genieten van een dagje relaxen in de zetel met een goede film en een glas cola. Nu beschouw ik dat als een dag verloren geluk. Een dag waarop ik niet de moeite nam om iets zot te doen, iets te doen waar ik later tevreden op kan terug kijken. Minstens vijf keer op een dag zeg ik tegen mezelf en anderen dat ik gelukkig ben. Door het uit te spreken, probeer ik dat geluk tastbaar te maken.
Eerlijk gezegd is dit dwangmatig denken en handelen niet gezond. Maar ik ben lang niet gelukkig geweest, waardoor ik nu niets anders meer wil dan continu gelukkig te zijn. Het is onzin, want een beetje ongeluk is best gezond. Mijn grootste probleem is dat ik niet kan loslaten. Enerzijds wil ik het gevoel van geluk niet loslaten, anderzijds wil ik gewoon eens heel hard huilen.
Terwijl ik dit typ, huil ik van geluk. Ik ben blij dit aan de wereld te vertellen. Enkele seconden voelde ik me weer wat ongelukkiger en dat was goed. Een tikkeltje egoïstisch, maar goed. Hopelijk voelde u dat ook.
© 2015 - StampMedia - Karolien Segers
Dit artikel werd gepubliceerd door Allesoverjeugd.be op 29/08/2015
Dit artikel werd gepubliceerd door DeMorgen.be op 31/08/2015
