Het is Sint-Valentijn, het patroonsfeest van de geliefden, en dat zal je geweten hebben. Loesje, van de posters, noemt het 'Single awareness day'. Naar aanleiding van deze hoogdag schreef Karen (20) volgend stukje.
Wat is dat toch met Valentijnsdag? Het is een bizar fenomeen dat elk jaar wederkeert in de supermarkt in de vorm van hartvormige chocolade. Je vindt het overal in de rekken. Vaak ook met een foto van pseudo-koppeltjes op die een uur daarvoor hebben geposeerd. Die mensen kregen hun geld en weg waren ze. Ze kwamen elkaar nooit meer tegen. Einde van het verhaal.
Op Valentijn wordt de wereld een melige plek. Een plek waar cheesy meer dan een goeie kaasfondue is. Het is kaas zonder gaten in een tsunami van smeltende kaaslava. Door een te sterke opmars van deze romantische kaasgedachtes zullen er gelukkig oppositiepartijen te vinden zijn. Die oppositiepartijen vind je onder de vorm van feestjes. Sociale vergaderingen onder de naam van: We don't need a date TD of een andere Party-partij. Meestal hebben die feestjes wel onbedoelde gevolgen.
Een goed bezopen meisje met uitgelopen mascara schreeuwt “Valentijn is overrated!” Haar spannend rokje barstend van de hopeloosheid. Sowieso dat dit op een van deze feestjes gebeurt.
Toch zit er wel waarheid in. Valentijn is overrated. Dat maken we er alleszins van. Valentijn, dag van de liefde. Sinds wanneer is dit beperkt tot romantische liefde? Sinds wanneer gaan we allemaal op in dat kant en klaar gemaakte idee van ‘relatie’? Zou de wereld niet mooier zijn als we gewoon allemaal het spectrum van de betekenis van het woord liefde wijder maken? Ik vind van wel.
"Wat doe jij met Valentijn?", vraagt de giechelende deerne in de les.
Mijn antwoord zal zijn: “Ik bel mijn mama.” Waar is die tijd dat kleine jongens nog wilden trouwen met hun moeder? Waar is die tijd dat ik een kunstwerkje maakte voor de enige echte liefde in mijn leven, mijn alles, mijn wereld, mijn supermama. Toen was dat ook nog echt zo. Mensen die vandaag de dag een lief hebben durven al snel hun eigen lief hun alles te noemen. Echt? Is dat echt wel zo? Het klinkt wel mooi natuurlijk. Daar zeg ik niets over. Maar ik bel mijn mama, mijn papa, mijn familie, mijn vrienden, huisdieren. Wie dan ook. Alhoewel het wel wat ongemakkelijk kan zijn als ik met mijn hond bel. Als ik met mijn hond zou kunnen telefoneren dan zou ik eindelijk snappen waarom ik zoveel hijg-telefoons krijg.
Ok, hiermee sluit ik af. Luister goed, want ik zeg dit maar een keer. Klaar?
Voor allen die een date hebben op Valentijn: Proficiat! Voor allen die geen date hebben op Valentijn: ook proficiat!
Voilà. Zo moet dat.
PS: (fluistert) Als je me zoekt Ik ben degene met de rode roos en de onschuldige blik op de dansvloer.
PPS: Wat? Waarom bekijk je me zo beschuldigend? Een meisje mag toch een beetje dromen.
© 2014 – StampMedia – Karen Van Peteghem
