Na een woelig verleden, een schorsing in het zaalvoetbal en een passage in de gevangenis, nam Yassine Achahbar (27) een nieuwe start. Hij keerde terug bij zaalvoetbalploeg FT Antwerpen en vond bij Kras Jeugdwerk zijn droomjob. “Ik heb een beter leven nu.”
Sinds twee maanden is Yassine aan de slag in het jeugdhuis van de vzw Kras Borgerhout. Een ontmoetingsplek voor kinderen en jongeren van de buurt, zoals de topschutter van Futsal Topsport Antwerpen er ooit zelf een was. Yassine zet gezwind een tafel en stoelen klaar voor het interview. “Ik woon hier letterlijk om de hoek, ben ook in jeugdhuizen opgegroeid met vrienden.”
Superman
“Er komen vooral kansarme jongeren naar ons toe die het thuis een beetje moeilijk hebben. We voeden hen eigenlijk mee op en doen activiteiten met hen: een keer gaan zwemmen, op kamp gaan. En ook hier in de club houden we hen bezig.” Hij gebaart om zich heen. “Je ziet een pingpongtafel, een pooltafel, een playstation, noem maar op.”
Wat hij het mooiste vindt aan zijn job als jeugdwerker? Daar moet Yassine niet lang over nadenken: “De band die je creëert met de jongeren. Toen ik jong was, had ik niet echt iemand naar wie ik opkeek. Maar hier... Je ziet dat ze naar me opkijken, omdat ik een voetballer ben.” Hij wijst trots naar een poster aan de muur: “Daar heb je een poster van ons, van de voetbal. Toen ik die ophing, was het hier echt van: ‘Wauw, ik wil eens komen kijken!’” (lacht)
Dat Yassine zijn hart verloren heeft aan het jeugdwerk is duidelijk. “Ik werk hier super graag. Het is altijd mijn droomjob geweest”, zegt hij enthousiast. “Ik ben geen superman, maar ik zet me wel volledig in voor die jongeren. Omdat ze de toekomst zijn.”
In de cel
Wil Yassine vandaag een voorbeeld zijn voor de Borgerhoutse jeugd, dan was dat twee jaar geleden nog heel anders. “Ik heb fouten gemaakt in het verleden”, legt hij uit. “Het begon met de voetbal. Daar testte ik positief bij een dopingtest. Ik had toen een aantal slechte vrienden die wel eens een jointje durfden op te steken...” Yassine werd uit de ploeg gezet en mocht twee jaar niet spelen. En in die twee jaar liep het fout.
Yassine werd aangehouden op verdenking van handel in verdovende middelen. De beloftevolle zaalvoetballer belandde vervolgens drie maanden in de cel. “Dat was een hele andere ervaring, hé. Ik kwam daar de eerste dag binnen en heel de gevangenis wist wie ik was. De tv had erover bericht: een topvoetballer in de gevangenis!’”
Hoe het gevangenisleven eruit ziet? “Je zit bijna 23 uur op 24 in de cel, tussen vier muren. Ik probeer dat eigenlijk zo snel mogelijk te vergeten.”
Begin 2014 kwam Yassine vrij. “Mijn leven weer opbouwen, weer voetballen. Plus deze job die ik heb gekregen. Beter kan ik mij niet wensen.” (glimlacht)
Voorbeeldfiguur
Toen Yassine zijn leven weer op de rails probeerde te krijgen, kreeg hij hulp van een jeugdwerker. “Ik had iemand die me goede raad gaf, Mostafa Ameziane.” Yassine spelt zijn naam. “Hij draait nu al meer dan vijftien jaar mee bij JES (een stadslab voor jongeren, red.) en hij was een beetje ons voorbeeld vroeger. Als je problemen had, was hij er altijd voor je. Hij is me zelfs komen bezoeken in de gevangenis en toen ik vrijkwam, hielp hij me met solliciteren om aan een job te geraken. Hij stond altijd klaar voor mij.”
Of hij ook een voorbeeldfiguur wil zijn? “Ja, zeker en vast! Er zijn hier ook veel jongeren met privéproblemen. Ik doe wat ik kan om hen te helpen: langsgaan bij hen thuis, praten met de familie. We wonen in dezelfde buurt en dat maakt alles makkelijker.”
Maakt zijn verleden hem tot een betere jeugdwerker? “Ik ben er veel sterker door geworden. Daardoor wil ik me bewijzen, laten zien wie ik echt ben en wat ik allemaal kan. Ik heb die kans ook gekregen, ik trok ineens heel veel jongeren naar mij toe.” De jongeren zijn op de hoogte van zijn fouten. “Ze vinden dat allemaal interessant. Soms komen ze af: ‘Oh, gij hebt in de gevangenis gezeten, graaf!’ En dan leg ik uit: ‘Ik zeg u één ding: in de gevangenis wil je nooit van je leven belanden.’ Dan toon ik hen wat juist is en niet, zeg hen dat je niet moet omgaan met verkeerde vrienden en wat er kan gebeuren als je een fout maakt.”
Rustig leventje
Waar droomt Yassine nog van? “Trouwen, een gezin starten. Een rustig, gelukkig leventje.” (glimlacht) Hij gaat verder: “Zaalvoetballen tot mijn veertig, nadien coach worden als dat kan of een functie krijgen bij de club, daar iets forceren.”
“En ik zou ook graag dit jeugdwerk blijven doen”, voegt hij eraan toe. Waarom? “Ik probeer een perfect voorbeeld te zijn voor de jongeren: ik wil hen de goede kant opsturen, zodat ze een hele goede toekomst tegemoet gaan. Dat zou ik graag meemaken.”
© 2016 – StampMedia – Finne Anthonissen
Dit artikel werd gepubliceerd door Het Nieuwsblad - online op 19/02/2016
