One, two, three, four en we waren vertrokken voor een rondje nostalgisch terugdenken aan hoe goed de Ramones toch wel waren. Op 6 augustus 1996 speelden ze hun laatste concert in The Palace in Los Angeles. En toen gingen ze allen dood. Behalve Marky Ramone, die stond op Genk On Stage met zijn Blitzkrieg.
Marky zelf achter de drums, de gitarist met de benen in de juiste spreidstand, de bassist die de bas met de schuifmaat perfect op Dee Dee-hoogte had gehangen, en achter de microfoon Posies-zanger Ken Stringfellow, de enige die – outfit uitgezonderd – niet zijn best deed om te doen alsof de Ramones nog bestonden. Stringfellow bewoog in de eerste song meer dan Joey doorgaans tijdens een hele tournee, en was slim genoeg om één van de uniekste zangers in de geschiedenis van de rock ‘n’ roll niet klakkeloos naar de mond te zingen. De rest was hetzelfde.
‘Sheena Is a Punk Rocker’, ‘Havana Affair’, ‘Commando’, ‘Beat On the Brat’, ‘Now I Wanna Sniff Some Glue’, ‘Gimme Gimme Shock Treatment’, ‘Rock ‘N’ Roll Highschool’, ‘Oh Oh I Love Her So’… en toen waren we amper vijf minuten bezig. Het duurde een uur, en ook dat was zo voorbij. En toen Stringfellow ‘What A Wonderful World’ van Louis Armstrong inzette, hoorden we toch heel even Joey Ramone. Mooier kon het in Genk moeilijk worden.
Dit artikel werd gepubliceerd door Het Nieuwsblad - online op 24/06/2017
