“Alles opkroppen is absoluut niet de oplossing!”

Een jaar geleden kreeg de broer van Annick een zwaar auto-ongeluk. Hij lag weken in het ziekenhuis, nadat hij een zware rugoperatie onderging. Hij moest ook opnieuw leren stappen. Gelukkig kwam na deze intensieve revalidatie zijn leven weer op gang. Maar Annick begon last te krijgen van angststoornissen en paniekaanvallen. Ze kon het beeld van haar verongelukte broer maar niet vergeten en ze stelde zich eindeloos vragen. Wat als mijn broer het ongeluk niet overleefde? Wat als hij er veel slechter uitkwam? Ze kon het ongeval maar geen plaats geven en bleef zich fixeren op die negatieve gedachten.

Ze begon het gevoel te hebben dat niemand haar begreep. Ook kreeg ze voortdurend te horen dat ze zich geen zorgen moest maken, want alles was terug OK met haar broer. Ze kon bij niemand terecht en kropte alles op. De angststoornissen werden erger en de paniekaanvallen heftiger. Annick wou met niemand praten. Ze maakte zichzelf wijs dat niemand haar ooit zou kunnen begrijpen.

Na een half jaar in stilte te lijden, vertelde ze het uiteindelijk toch aan haar ouders. Die raadden haar aan om naar de psycholoog te gaan. Dit heeft ze een paar maanden gedaan. Vandaag beseft Annick hoe belangrijk het is om hulp te zoeken. Alles opkroppen is absoluut niet de oplossing. 

Sofie was amper zestien jaar toen ze zwanger werd. Dit zorgde voor veel spanningen en ruzie in de relatie met haar vriend, die al niet al te stabiel was. Even later verliet hij haar, waarna Sofie besloot om abortus te plegen. Toen haar ex-vriend dit te weten kwam, is hij teruggekomen. Toch negeerde hij de abortus en weigerde hij erover te spreken. 

Nog geen jaar later was Sofie opnieuw zwanger en besloot ze om het kind te houden. Haar vriend leerde echter een nieuw meisje kennen en zette Sofie op straat.  Hij beweerde dat het zijn kind niet  was. Ze heeft haar volledige zwangerschap alleen doorstaan, wat niet makkelijk is als alleenstaande moeder. Ze kreeg alleen steun van haar moeder en een aantal vriendinnen. Haar vader is moslim en kan het feit dat ze een kind heeft niet accepteren. 

Toen haar dochter vier maanden oud was, raadpleegde Sofie een advocaat. Ze vond dat haar ex-vriend mee moest betalen, aangezien het ook zijn kind was. Uit schrik dat hij  alimentatie zou moeten betalen gaf hij toe dat het zijn kind was. Een maand later woonde Sofie en haar ex-vriend opnieuw samen, wat achteraf de slechtste keuze ooit was.

Op minder dan drie maanden tijd viel ze tien kilogram afgevallen. Sofie probeerde ook twee keer om uit het leven te stappen. Beide keren waren haar vriendinnen er nog juist op tijd bij om de hulpdiensten te bellen. Sofie had het gevoel dat ze had gefaald. Ze wou er niet meer zijn en dat was een serieuze wake-up call om eindelijk hulp te zoeken.

Nu studeert Sofie orthopedagogie, om te leren hoe ze jongeren met problemen kan helpen. Ze heeft het gevoel dat ze een doel heeft in het leven en is dolgelukkig met haar kindje. Ook zij wijst op het belang van praten. Of het nu met vrienden, familie of een psycholoog is, praten helpt om alles te relativeren. In de tijd dat Sofie niemand had om mee te praten schreef ze haar gevoelens en gedachten op, wat ook hielp. 

Dat mentale problemen zich niet beperken tot een bepaalde cultuur of sociale klasse, dat bewijst de 18-jarige Elise. Hoewel ze opgroeide in een rijk gezin, was haar leven niet altijd rozegeur en maneschijn.

Elise moest de perfecte dochter zijn. Zo moest ze piano spelen en Chinees leren. Hoe meer dat Elise haar best deed, hoe meer ze kreeg. Toch zorgden alle verplichtingen van haar ouders ervoor dat Elise begon te rebelleren. Wanneer ze weinig aandacht kreeg, zorgde ze er wel voor dat ze die kreeg. Ze stopte met school en belandde in de verkeerde vriendengroep. Haar nieuwe vrienden hadden een slechte invloed op haar en het duurde dan ook niet lang voordat ze aan de drugs zat. Omdat haar ouders niet wisten hoe ze ermee moeten omgaan, stuurden ze Elise naar een privéschool.

Elise’s drugsprobleem werd alleen maar erger. Ze werd heel asociaal en ging nergens meer naartoe, ook niet naar  haar werk. Bovendien zat ze in een giftige relatie, waarin ze misbruikt werd. Uiteindelijk besloot haar moeder om met haar naar de psycholoog te gaan. Maar omdat ze zo goed kon manipuleren en doen alsof, was er niets mis. De psycholoog concludeerde dat Elise geen problemen had en stuurde haar gewoon naar huis. Niemand wist wat er mis was met haar. Zelfs Elise had geen enkel idee. 

Uiteindelijk kwam Elsie terecht bij de Fellowship Health Resources, waar ze de nodige hulp kreeg. Ze bleef er drie maanden om te beseffen wat er met haar aan de hand was en hoe ze kon genezen.

De twintigjarige Jessie had tot nu toe allesbehalve een normaal leven. Toen ze drie jaar was, werd zo voor het eerst verkracht door de ex-vriend van haar moeder. Niet dat ze zich er veel van herinnert, want de informatie komt uit politierapporten. Op haar negende is het nog een keer gebeurd. Toen was het haar buurman, die haar ook stalkte. Hij nam foto’s van haar, achtervolgde haar en raakte haar aan op de verkeerde plaatsen. Pas een maand geleden is hij verhuisd, waarna ze alles aan haar vriendinnen vertelde. Zij hebben haar aangemoedigd om naar de politie te stappen, maar daar konden ze haar niet helpen. Ze heeft het recent ook aan haar ouders verteld, die haar niet geloven.

Tot voor kort had ze een goede band met haar moeder, maar sinds ze haar verhaal deed zijn er meer spanningen. Daarbovenop is haar vriend haar anderhalf jaar geleden beginnen te misbruiken. Ze klapte volledig dicht. Jessie durfde aan niemand te vertellen dat ze misbruikt werd, uit schrik dat haar vriend haar ging verlaten. Ondertussen geraakte ze iedereen in  haar omgeving kwijt, inclusief haar ouders. 

Uiteindelijk leerde ze een meisje kennen, waarmee ze al een jaar samen is. Haar relatie met haar ouders is alleen maar achteruit gegaan. Ze vinden haar relatie met het meisje maar niks en besloten dat Jessie niet langer deel uitmaakt van de familie. Toch had ze dankzij haar vriendin het gevoel dat ze met iemand kon praten. Ze was de eerste persoon aan wie Jessie haar verhaal volledig kwijt kon.

Een tijd geleden onderging Jessie enkele testen om na te gaan of al haar traumatische gebeurtenissen psychologische schade aangericht hadden. Haar ouders waren niet te spreken over deze behandeling. Ze wilden niet dat ze zou praten met anderen, omdat het mensen met klasse zijn. Wat ze ondernam was beschamend voor de familie. In hun ogen staat naar de psycholoog gaan gelijk aan opgenomen worden in een gekkenhuis.

Nu Jessie professionele hulp krijgt wil ze haar verhaal meer en meer vertellen, in de hoop dat anderen uit haar fouten kunnen leren. Ze moedigt mensen aan om altijd buiten te komen, sociaal te blijven en zeker niet op te geven.