De smileys van Dead Chicken Alley. Een schijnbaar onbeduidende tekening met een uitzonderlijk verhaal. Of hoe een street-artkunstenaar zich wist te redden van de ondergang, maar daar nu een uitzonderlijk hoge prijs voor moet betalen.
Berlijn is bekend bij het grote publiek om talrijke dingen. Toch blijft de alternatieve street artcultuur één van de hoogtepunten, waardoor ook de non-conformistische toerist er zijn gading vindt. Dead Chicken Alley is zo’n hotspot voor deze toeristen. In het hart van het Berlijnse stadsdeel Mitte, in de Rosenthaler Strasse, bevindt zich dit befaamde steegje.
Omdat het ten strengste verboden is de stadsmuren op te vrolijken met street art en graffiti, kocht een collectief van krakers, die zichzelf ‘The Dead Chickens’ noemde, de panden op ten tijde van de val van de Muur. Het steegje bestaat nog steeds dankzij talrijke donaties van vrijwilligers. Wie zich overigens geroepen voelt om zelf iets toe te voegen aan de muren, is altijd van harte welkom.
Mein Liebe Proost
Met moeite is een lege plek te vinden op de muren van Dead Chicken Alley. Aan de linkerzijde, in het midden van de eerste doorgang, hangt een onopvallende kleine poster met twee smileys: een lachende en een treurige, beide in een verschillende tekenstijl. “Op het eerste zicht lijkt de tekening van weinig betekenis, maar toch schuilt er een vermakelijk verhaal achter”, vertelt Sophie. Ze woont vier jaar in Berlijn en houdt zich bezig met het ontrafelen van de geschiedenis van de street art. In een vorig leven gaf ze geschiedenisles in Wales, maar het lot bracht haar hier. Omdat ze door haar analyses de vrees is van talrijke graffitikunstenaars wordt ze liever niet geportretteerd.
“De smileys op de kleine poster vallen niet op tussen de andere tekeningen, maar eenmaal je ze kent, zie je ze plots in de hele stad opduiken”, vertelt Sophie. “De street-artkunstenaar noemt zichzelf ‘Mein Liebe Proost’ en de smileys zijn zijn persoonlijke tag.” Helaas verdwijnen de lachende gezichtjes van Mein Liebe Proost stilaan uit het straatbeeld. Sophie: “De hele stad was destijds bedekt met de smileys. In Berlijn heeft de politie een speciale street-artafdeling, die kunstenaars achter terugkerende tags opspoort. Street art is namelijk verboden zonder toestemming.” Een heuse klopjacht begon.
Fikse boete
“Mein Liebe Proost was een groot liefhebber van muziek en ging graag langs in platenwinkels”, gaat Sophie verder. “Op een dag ontdekte hij een vinylplaat met zijn smiley op de cover. Hij begon een proces tegen de maker van de plaat, maar maakte daarmee zijn identiteit bekend. Er hing een fikse boete boven zijn hoofd die hij niet kon betalen en hij moest bijna de stad verlaten.”
Dat was echter buiten Mein Liebe Proost gerekend. De kunstenaar begon een grootscheepse actie voor financiële steun. Sophie: “Er werd een groot feest gehouden, dat drie dagen en drie nachten duurde. De opbrengst ging integraal naar Mein Liebe Proost, waardoor hij zijn boete toch nog kon betalen. Helaas is zijn identiteit nu bekend bij de politie, en kan hij zijn tags nooit meer op de stadsmuren schilderen. Daarom denken we dat een fan de treurige smiley naast zijn lachende gezichtje heeft geschilderd.”
© 2015 – StampMedia – Charlotte Goeyers
Dit artikel werd gepubliceerd door De Wereld Morgen op 12/01/2015
