‘The internet's gone wild watching movie stars on trial, while they're overturning Roe v. Wade’, deze woorden bracht zangeres Billie Eilish in 2022 voor het eerst tijdens haar optreden op Glastonbury Festival. Hiermee vestigde ze de aandacht op de verontrustende terugval in vrouwenrechten in de Verenigde Staten. Het recht op zelfbeschikking komt in meer en meer landen onder druk te staan.
Voor wie niet bekend is met de uitspraak: Roe v. Wade was een arrest van het Amerikaanse Hooggerechtshof uit 1973 en vormde decennialang de juridische basis voor het recht op abortus in de Verenigde Staten. Door de vernietiging van het arrest kregen Amerikaanse staten sinds 2022 weer het recht om een abortus tijdens de eerste twee kwartalen van een zwangerschap strafbaar te stellen.
Tegenwoordig is het in de VS als zwangere vrouw die in een moeilijke situatie verkeert bijna juridisch gunstiger iemand te vermoorden dan een abortus te plegen. En dan hebben we het nog niet eens over de ongewilde zwangerschappen na verkrachting, waarbij vrouwen levenslang gestraft worden voor iets waar zij geen enkele schuld aan hebben.
Het verdwijnen van Roe v. Wade is in deze gevallen schrijnend. Dit zijn geen hypothetische scenario’s, het gebeurt. Slachtoffers van verkrachting dragen niet alleen levenslang een psychisch trauma mee, maar riskeren bovendien ook zware straffen als ze kiezen voor abortus.
Als een vrouw haar verkrachter zou vermoorden, krijgt ze in sommige staten een lichtere straf dan wanneer ze een abortus ondergaat na de verkrachting
Ironisch genoeg krijgt de dader vaak een lagere straf dan de vrouw die probeert te ontsnappen aan deze vreselijke situatie. Als een vrouw haar verkrachter zou vermoorden, krijgt ze in sommige staten een lichtere straf dan wanneer ze een abortus ondergaat na de verkrachting. Dat is niet alleen juridisch absurd, maar ook moreel verwerpelijk. Hoe kan een samenleving die beweert vrouwen te beschermen dit ooit rechtvaardigen?
Wanneer we een vrouw het recht ontnemen te beslissen over haar eigen lichaam, behandelen we haar als een object van de wet, in plaats van een individu met rechten. Je dwingt haar een hoofdstuk te schrijven dat ze zelf nooit heeft gekozen, een hoofdstuk dat haar de rest van haar leven zal blijven achtervolgen. Alleen de vrouw zou zelf mogen bepalen welke hoofdstukken ze in haar leven schrijft en welke ze liever zou overslaan. En dus ook het hoofdstuk over het recht op zelfbeschikking over het eigen lichaam. Dat recht zou een fundamenteel recht moeten zijn voor iedereen, overal ter wereld. Zoals Rachel Green in Friends ooit simpel maar krachtig zei: ‘No uterus, no opinion.’
