De Vlaamse overheid gaat mensen aanschrijven die in hun woning kamers aanbieden aan toeristen via websites als Couchsurfing.org en Airbnb.be. Als ze geen gevolg geven aan de brief, die hen op hun verplichtingen wijst, riskeren ze een boete van 250 euro. Maya Witters (22), zelf een couchsurfer, kon haar oren niet geloven.
Vol ongeloof las ik deze ochtend het bericht dat de regering couchsurfen aan banden wilt leggen. De reden die daarvoor wordt aangehaald is dat iedereen die toeristen ontvangt, wettelijk verplicht is zich aan te melden bij de dienst Toeristische Vergunningen. Couchsurfing wordt daarbij op een hoop gegooid met Airbnb als zijnde ‘een website waarop mensen hun woning ter beschikking stellen van toeristen’.
Daaruit wordt duidelijk dat noch de regering, noch de media hebben begrepen waar couchsurfing om draait. Sinds enkele jaren gebruik ik couchsurfing om mensen in mijn huis te ontvangen, en om zelf op reis te gaan. Voor alle duidelijkheid: couchsurfing is een gratis dienst. Als je je opgeeft als gastheer, kun je geen vergoeding vragen aan je gasten.
Dat is alvast een groot verschil met websites als Airbnb, die concurrentie vormen voor hotels en legale huurwoningen, en bovendien inkomsten genereren voor de eigenaar van de aangeboden woning zonder dat deze daarvoor belastingen betaalt. Dat de regering misbruik in deze sector wilt voorkomen, is op zijn minst begrijpelijk.
Couchsurfing, daarentegen, is dus gratis. Nochtans gebruiken de meeste mensen het systeem niet om de prijs van je citytrip of strandvakantie zo hard mogelijk te drukken - het is geen gratis hoteldienst. Couchsurfing draait om menselijke connecties. Dat is de kracht van het systeem, en dat is wat het zo uniek maakt.
Cultuurbad
Wie gaat couchsurfen, reist niet in de eerste plaats om alle toeristische hoogtepunten van een plaats te zien. Hij reist om de mensen te ontmoeten en de cultuur te leren kennen van binnenuit, op de meest persoonlijke manier mogelijk: door te blijven logeren bij iemand die hij tevoren niet kende. Het is als een cultuurbad, te vergelijken met taalkampen waarbij kinderen in gastgezinnen logeren.
De reiziger wordt dan ook een gast in het huis waar hij verblijft. Wie in mijn huis komt surfen, zit mee aan onze tafel, drinkt van onze wijn en eet van ons voedsel, past zich aan aan onze ritmes. We tonen hen de stad, onze favoriete koffiebars en verborgen pleintjes, maar we delen vooral onze ervaringen en onze inzichten en proberen onze gasten echt te leren kennen. Als de couchsurfer arriveerde als een onbekende, dan gaat hij in het slechtste geval weg als een goede kennis, in het beste geval als een vriend voor het leven. Wanneer je op zo’n korte tijd zo persoonlijk met elkaar omgaat, gebeurt er iets magisch - iets dat met toerisme zeer weinig te maken heeft.
Verdraagzaamheid en openheid
Ik heb sommige van mijn beste vrienden leren kennen via couchsurfing. Van de mensen die in mijn huis zijn blijven overnachten, of bij wie ik overnacht heb, heb ik veel meer geleerd over de culturele rijkdom en de fantastische diversiteit van deze wereld dan van al mijn jaren op de schoolbanken. Ik zie reizen niet meer als routes op een kaart of als foto’s aan een muur, maar als een lange aaneenschakeling van mensen, die elkaar proberen te begrijpen en zo dichter bij elkaar komen. Op die manier bevordert couchsurfing de verdraagzaamheid en de openheid in deze wereld.
Als de regering vindt dat ze die ontwikkeling moet tegengaan, denk ik dat ik maar eens op reis vertrek. Al couchsurfend, uiteraard.
© 2014 – StampMedia – Maya Witters
Dit artikel werd gepubliceerd door jongerenplaneet.be op 18/04/2014
Dit artikel werd gepubliceerd door allesoverjeugd.be op 18/04/2014
Dit artikel werd gepubliceerd door opiniestukken.nl op 20/04/2014
