(Veto) Hoe ervoeren en ervaren de Belgische Marokkanen hun tijd in België? Wat verwachtten ze destijds en hoe kijken ze naar de toekomst? Antwoorden vindt u in de tentoonstelling 'Dakira', die nog tot 23 oktober loopt in Leuven.
In het KADOC in Leuven is de rondreizende tentoonstelling Dakira (Arabisch voor herinnering) neergestreken. De Federatie van Marokkaanse Verenigingen (FMV) gedenkt daarmee vijftig jaar Marokkaanse migratie in België. De tentoonstelling benadrukt enerzijds het dagelijks leven van de migranten, anderzijds de integratie en de migratieproblematiek.
De bezoeker doorloopt die vijftig jaar en ziet foto’s en objecten uit elke periode, hoort Marokkaanse muziek, ruikt Marokkaanse kruiden en kan luisteren naar persoonlijke verhalen van Vlaamse Marokkanen.
Een ander verhaal
Hoe moeilijk moet het zijn een tentoonstelling op te zetten over iets waar iedereen wel een mening over heeft? Dakira toont hoe de Marokkaanse migratie is verlopen door de ogen van de migranten. Zonder dat je eigen vooroordelen je dwars zitten, zie je hoe zij om zijn gegaan met hun situatie. “Ze spreken over ons, niet met ons”, zegt één van de geïnterviewden in de tentoonstelling over het integratiedebat.
Dat beeld van buitensluiting komt duidelijk naar voren in Dakira. Dit is het verhaal over de Marokkaanse migratie, niet gebracht door een politieke partij of door de media, maar door de Marokkanen zélf. Het vertellen van het eigen verhaal aan mensen die ook die kant wel eens willen horen.
Wie met die wetenschap naar de tentoonstelling kijkt, valt er niet meer over dat er een pak koffie is uitgestald om te tonen dat Marokkanen in België koffie drinken. Die bezoeker ziet juist de wil van de Marokkaanse gemeenschap om te laten zien wat hun geschiedenis is en de trots die er is over dat verleden. Dat zien is minstens zo leerrijk als om het even welk debat over migratie en integratie.
© 2015 – StampMedia/Veto – Joes Minis
