Je vuile was kan je ook virtueel laten rondslingeren. Wij trokken met de USB-stick in de aanslag op speurtocht langs de digitale prullenbakken van de Antwerpse copyshops.
Onze tocht vangt aan in Borgerhout, waar we de ene copyshop na de andere binnengaan. Het gameplan: zo onopvallend mogelijk alle ‘vergeten’ documenten downloaden op onze USB. Smoes van dienst is dat we vergeten zijn in welk mapje dat godverdomde cv nu weer staat. Een paar keer voelen we de hete adem van de eigenaar in onze nek en kunnen we maar nipt ontsnappen. Hoe bric-à-brac de shops in Borgerhout soms ook zijn, wat betreft beveiliging zijn ze dik in orde. Of er komt gewoon geen kat. In ieder geval vinden we nauwelijks documenten.
In Noord is het dan toch bingo. Marcel* is erin geslaagd zijn medisch verslag bedoeld voor de werkgever, te laten rondslingeren. De diagnose: posttraumatische stressstoornis. Verder vinden we kopieën van mogelijk vervalste identiteitskaarten en een boardingpass naar Riga. Eén ding hebben ze gemeen: allemaal bevatten ze gegevens waarvan je niet wilt dat ze in de verkeerde handen belanden.
Meryem toch
In het centrum groeit de inhoud op onze USB-stick exponentieel. Des te rijker de buurt, des te meer documenten beschikbaar in de downloadfolders. Hebben die mensen dan niets te verbergen? Contracten en begrotingen liggen hier voor het rapen. Hetzelfde geldt voor studenten. Hoe dichter bij een universiteit, hoe groter de berg digitaal zwerfvuil.
Zo komen we terecht bij Meryem, die na een aantal stages en een spetterende studentenjob bij Delhaize, klaar lijkt voor een nieuwe uitdaging. Althans volgens haar cv. Met een flatterend fotootje in de linkerbovenhoek oogt het document netjes en verzorgd. Minder zorgvuldig springt ze om met de virtuele kloon van haar cv. Die laat ze achter in de downloadfolder. We besluiten het contactnummer te bellen. Helaas heeft Meryem geen tijd om onze vragen te beantwoorden, net zoals ze geen tijd had om haar cv van de harde schijf te verwijderen.
En wat met een loonovereenkomst tussen Margot en de universiteit? Ook deze vriendelijke dame vragen wij om een reactie. Zenuwachtig beantwoordt ze al onze vragen. Achteraf bedenkt ze zich echter en trekt ze zich terug. Want wat als zo’n journalist aan de haal gaat met haar data? Tja.
Dan maar even ten rade gaan bij de copyshopeigenares: “Sommige mensen gaan zo nonchalant met hun bestanden om, daar staan wij niet voor in. Onze computers hebben een basic beveiliging, zoals elke thuiscomputer.”
Accepteren we jeugdige naïviteit als excuus? Of zou de internetgeneratie beter moeten weten?
Iedereen welkom
Met een inmiddels loodzware usb-stick eindigen we onze missie op ‘t Zuid. Daar zag Bülent er blijkbaar geen graten in om zijn loonfiche op te slaan, te printen en het daarbij te laten. Opnieuw komen we meer te weten dan ons lief is, namelijk zijn thuisadres, rijksregisternummer en Iban-rekening. Die buit aan gegevens volstaat voor pakweg het afsluiten van een online lening.
Printen in de copyshop lijkt een alledaagse taak die weinig kwaad kan, maar vergis je niet. Deze gegevens zijn voor criminelen meer waard dan je denkt en het gevaar van identiteitsfraude loert om de hoek. Iets om over na te denken, dus.
Maar voor wie daar geen zin in heeft, 18 juni is het verjaardagsfeestje van Thomas en Mila in Ekeren. Iedereen welkom!
* Alle namen in dit stuk zijn fictief. Wij dragen uw privacy namelijk wel hoog in het vaandel.
Disclaimer: dit artikel gaat over privacy en maakt deel uit van de PIDmag Privacy, gemaakt door de studenten van de Master Journalistiek aan de KU Leuven campus Sint Andries.
Voor een collectief gevoel van anonimiteit besloten de studenten de artikels niet te ondertekenen.
