Een Canadese politiecommissaris vindt dat vrouwen zich minder sletterig moeten kleden om verkrachting te vermijden. Resultaat: 'slettenmarsen' over de hele wereld. "Kijken mag, aankomen niet". Toch is een direct verband leggen tussen kleding en verkrachting dubieus, bijvoorbeeld omdat de meeste verkrachtingen door kennissen gebeuren. Wat is dan de echte betekenis van deze marsen?
Dat verkrachting een leven verwoest en de straffen te licht zijn, staan buiten kijf. Dat vrouwen dragen wat ze willen, geen probleem, ik ben een estheet. Toch is hun boodschap paradoxaal: "we zijn geen lustobject, maar we mogen/willen ons wel zo kleden". Dus moeten wij, mannen, ons testosteron onderdrukken bij het zien van een prachtig vrouwenlichaam. Gaat niet, sorry. Ook gaan wij niet spontaan verkrachten. Dat doen enkelingen die niet met hun seksualiteit kunnen omgaan, want moest het alleen met 'macht' te maken hebben, gaven ze wel een klets in het gezicht. Fysieke overmacht.
Vrouwen weten niet meer wat ze met de seksuele revolutie moeten aanvangen. Ze weten hoe bekoorlijk ze kunnen zijn, en door de emancipatie mag de hele wereld dat weten. Dan komt de ontnuchtering dat het gros van de mannen hen als lege schelp ziet. Zonde. De sociale rollen zijn de schuldigen, horen we dan. Dat er biologische verschillen zijn, kan niemand ontkennen. Dat de sociale rollen anders, geëmancipeerder ingevuld moeten worden, daar sta ik achter. Maar dat er zulke rollen zijn en zullen blijven, dat is de grote uitdaging. Mannen en vrouwen moeten die in samenspraak invullen, maar een vrouwenrol en een mannenrol zullen eeuwig blijven bestaan. Toneel van de seksualiteit.
Dames, dat jullie af en toe als lustobject worden aanzien, is geen schande. Het is soms zelfs wenselijk. Jullie vergeten dat dit omgekeerd ook het geval is: ook mannen willen/moeten als lustobject gezien worden. Ook de man wil dat de vrouw hem tussen de lakens als een lichaam ziet waar ze zich op smijt. De liefde bedrijven is spiritueler, en één van de mooiste ervaringen, maar waarom wordt seks na een tijd saai? Net omdat er niet meer geobjectiveerd wordt. Denk aan de eerste maanden van een verliefd stelletje: zij zijn lichaam. Objectivering is in deze context 'verlichamelijking'.
Dit zou de echte betekenis van de slettenmarsen moeten zijn: een kritiek op de schrik voor het lichaam, omdat mannen én vrouwen nooit is aangeleerd dat een gezonde verlichamelijking een conditio sine qua non is voor een even gezonde seksualiteitsbeleving. Seks is kunst, geen wetenschap. De constante focus op 'het ongezonde', zoals verkrachting en ziekte, is de dood van de seksuele revolutie.
© 2011 - StampMedia - Michaël Verest
