Een iets te kleine, groene oldtimerbus en 24 podiumdichters, die met hun compleet verschillende persoonlijkheden samensmelten tot één groot poëzievuurwerk: dat is het concept van De Poëziebus. Tussen 4 en 13 augustus zetten zij tien Vlaamse en Nederlandse steden op hun kop met sierlijke zinnen en weergaloze verzen. Deze dichters willen poëzie dichter bij de mensen brengen. Saaie voordrachten in Standaardnederlands met rollende r en teksten die geen mens verstaat, kom je hier niet tegen. Iedereen mag zijn of haar eigen ding doen, vrijheid heerst! StampMedia-reporter Margot sprak met twee jonge dichters, stikkapot maar voldaan na negen dagen op de bühne, op de avond van het voorlaatste optreden.
Rellie Telg: “Schrijven is geen theorie, schrijven is doen”
Rellie Telg is een goedlachse dichteres met een stem van honing. Tijdens haar puberjaren schreef ze gefrustreerde dagboeken vol en daaruit is haar grote liefde voor poëzie ontstaan. Ze laat nu al drie jaar haar gedichten op de wereld los en is ondertussen een podiumprinses van de bovenste plank.
Rellie, je bent al lang met poëzie bezig, maar die poëzie op een podium brengen is nog iets anders?
Drie jaar geleden ben ik beginnen delen wat ik schreef. Vorig jaar was mijn eerste optreden in Amsterdam. Na de voorstelling kwam een vrouw naar me toe en ze vroeg naar mijn kaartje. Ik dacht ‘kaartje? wat voor kaartje?’ Ze bedoelde een visitekaartje. Had ik niet. Toen ik doorhad dat mensen me na een optreden wilden blijven opvolgen, besloot ik een Facebookpagina te maken. Iets om die mensen naar door te verwijzen. En Rellieatuur was geboren, een woordspeling op literatuur. Eén keer in de week post ik iets. Een grote duw in de rug om me écht op poëzie toe te leggen, was mijn selectie voor de Poetry Circle van Amsterdam. Vijf maanden lang volgde ik elke dinsdag workshops over poëzie schrijven en performen. Hierna rolde ik van het ene project in het andere. Zo ben ik ook bij de Poëziebus terecht gekomen.
Wat betekent poëzie voor jou?
Poëzie is vrijheid. Daarom noem ik het zelf geen poëzie, maar Rellieatuur. Ik wil niet in bepaalde hokjes geduwd worden. In mijn schrijven wil ik zo vrij mogelijk zijn, aan geen enkele regel gebonden zijn. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mezelf uitdagen. Ik vind het geweldig om, bijvoorbeeld tijdens een workshop, te sleutelen tot ik een sonnet krijg. Maar wanneer ik voor mezelf schrijf, wil ik vrij zijn. Schrijven is geen theorie, schrijven is doen.
Hoe zou je je ervaringen op de Poëziebus beschrijven?
Overweldigend mooi en overweldigend confronterend. Tien dagen lang ben je enkel met poëzie bezig. ’s Ochtends om kwart voor tien moet je op de bus zitten, op weg naar de volgende locatie. Daar lunch je, en meteen volgen er drie workshops, vlak na elkaar. Warm eten, je optreden voorbereiden en weer het podium op. Rond een uur of één ben je pas terug in het hotel. Je zit ook met de constante drukte van een groep van 24. Je bent altijd bezig en krijgt zoveel prikkels binnen. Maar het is verschrikkelijk leerrijk. Ik heb een paar van de mooiste gesprekken van mijn leven gehad. Elke dag leer je nieuwe dingen bij. Je wordt geconfronteerd met je eigen tekortkomingen, met dingen die je nog moet leren en waar je het moeilijk mee hebt. Samen werk je daar aan. Er heerst een warme sfeer, falen kan en we ondersteunen elkaar. De algemene ervaring was heel positief.
Morgen is de laatste dag, wat ga je het meest missen?
De warmte. De liefde die je hier krijgt. En elke dag getriggerd worden om te leren. Iets nieuws te maken. Je groep spoort je aan iets anders te doen dan de dag ervoor. Bij losse optredens heb je niemand die zegt: ‘Doe volgende keer eens iets meer dit en iets meer dat’. Ik beweeg me in een omgeving waar ik meteen feedback krijg, en dat is geweldig. En oh, de gezelligheid natuurlijk!
Wat heb je geleerd van deze ervaring en van de andere dichters die meereisden?
Ik ben gegroeid in het bewaken van mijn grenzen. Als het me te veel werd, ging ik even wat rondwandelen, ik heb geleerd dat ook dàt prima is. Soms moet je het ongemak opzoeken. Wanneer je buiten je comfortzone treedt, leer je zoveel bij over jezelf en je eigen kunnen. Zo heb ik geleerd dat de mogelijkheden qua performen en schrijven eindeloos zijn. Je blijft nieuwe lagen van jezelf ontdekken. En op vlak van performen heb ik ook veel nieuws geleerd, stil zijn of helemaal los gaan, er bestaat zoveel dat een nieuwe dimensie aan je tekst kan geven.
Wat wil je meegeven aan beginnende dichters?
Zoveel Mogelijk Schrijven, met hoofdletters. Elke dag weer. Zoek opdrachtjes voor jezelf. Praat met mensen die ook schrijven. Leer van elkaar. Maar vooral: élke dag schrijven. Een goede vriendin van me zei eens: ‘Schrijf minimum honderd teksten, zodat je er in ieder geval tien hele goede overhoudt. Heel belangrijk: bewaar al je teksten! Ook die teksten waarvan je denkt: ‘dit is helemaal niets’. Er is altijd wel een zinnetje dat goed is, en dat je kan gebruiken in een nieuwe tekst. Bezoek zoveel mogelijk poëziebijeenkomsten. Ga met mensen praten. Voeg ze toe op Facebook. Zo krijg je veel inspiratie, enkel door door je feed te scrollen. Omring je met creatieve mensen en de creativiteit in jezelf zal openbloeien.
Wat zijn je eigen ambities binnen de poëzie?
Ik ben altijd een boekenwurm geweest en ik had het gevoel dat ik een band voelde met sommige teksten. Bepaalde boeken voelden als een warme omhelzing, boden me steun. En dat gevoel wou ik kunnen teruggeven. Ik hoop dat mensen, door mijn teksten te lezen, zich begrepen voelen. Dat ze weten dat ze niet alleen zijn. Het maakt niet uit in welke vorm, maar in de toekomst wil ik sowieso blijven schrijven en blijven delen.
Wat vind je zelf de mooiste regel die je ooit geschreven hebt?
“Kijk haar nou gaan, het onderste uit de kan halen, bergen beklimmen, om erachter te komen wie ik ben zodat zij weet wie zij is”
Kay Slice: “Een eigen stijl ontwikkelen, dat is superbelangrijk”
Kay Slice is muzikant in hart en nieren. Rappen doet hij al twaalf jaar, poëzie schrijven pur sang slechts vijf. Op een podium brengt hij zijn teksten nog steeds op een onderliggende beat. Een jonge kerel die elke kans die hij krijgt, met beide handen grijpt en daar keihard van geniet.
Wat betekent poëzie voor jou, rap inbegrepen?
Volledig jezelf zijn. Het geeft me een enorm comfortabel gevoel en dat wil ik ook kunnen uiten.
Was het vreemd voor jou om als rapper ook opeens klassieke gedichten op papier te zetten en op het podium te brengen?
Eng vooral! Wanneer je muziek brengt, heb je altijd een extra steun naast je tekst. Een beat, of een band achter je. Hier op het podium is dat niet en in het begin voelde ik me heel naakt, met enkel een tekst om voor te brengen. Maar nu ben ik op het punt gekomen dat ik het heel comfortabel vind om mezelf naakt te tonen.
Had je al vaak opgetreden voor je meedeed met de Poëziebus?
Met mijn band BrandWerk heb ik al dikwijls opgetreden, onder meer op Popronde. Door mee te doen aan de Grote Prijs hebben we ook veel kunnen optreden. En nu doe ik ook poëzieavonden. Die afwisseling is heel leuk. Ik kom nu op compleet andere plekken en leer andere mensen kennen.
Hoe zou je je ervaring op de Poëziebus beschrijven?
Een veelheid aan dingen. Veel prikkels, toffe mensen, nieuwe technieken en inspiratie. Maar ook veel energie die je erin moet steken. Het kan vermoeiend zijn, maar je krijgt er dubbel zo veel voor terug!
Morgen is de laatste dag, wat ga je het meest missen?
De mensen! Het was een heel toffe groep. Druk, maar niet op een manier die veel energie van je vraagt. Integendeel, deze mensen gaven me zoveel energie, iedere dag weer. Ze zijn stuk voor stuk creatief en ook gewoon supergrappig. Alsof je in een vriendengroep zit waar iedereen de grappenmaker is, in plaats van één iemand die altijd moppen tapt en de groep aan het lachen brengt.
Kende je je collega’s al van voor deze tien dagen?
Nee, één of twee mensen wel een beetje. Het is een kleine wereld, dus je komt ze wel eens tegen op evenementen. Maar echt kennen, nee. En nu, na tien dagen, zijn wij een heel hechte groep geworden. De groepsdynamiek is zo ontzettend sterk. Ik wil hen allemaal blijven terugzien en kijk al uit naar de eerste reünie.
Wat heb je geleerd uit deze ervaring?
Zoveel! Wat een tekst sterk maakt en wat een tekst onderuit haalt. Andere manieren van schrijven. Maar ook dat ik op de scène meer moet spelen met mijn lichaam, dat ik mijn lichaam tactisch moet inzetten. Er zitten hier jongens bij die supertheatraal zijn, van hen kan ik nog zoveel leren.
Is er iets dat je zou willen meegeven aan beginnende schrijvers?
Wie schrijft, die blijft. Blijf altijd schrijven. En durf uit je comfortzone treden. Zo leer je zoveel nieuwe dingen. Op een gegeven moment, als je al eventjes schrijft, ga je je eigen stijltje ontwikkelen. Het is heel belangrijk dat je dat doet. Maar vergeet vooral niet om uit je comfortzone te stappen. Dan ontdek je nieuwe dingen, en kan je je die nieuwe dingen ook weer eigen maken. Je comfortzone vergroten, daar gaat het eigenlijk om.
Wat wens je nog te bereiken met je schrijven?
Ik wil vooral heel veel toffe dingen doen en maken. En dingen delen, proberen door zoveel mogelijk mensen gehoord te worden, en die mensen raken. Ik wil iets nalaten.
Wat is momenteel je favoriete rapnummer?
Dat is een moeilijke, ik denk ‘I gave you power’ van Nas. Hij heeft de tekst geschreven vanuit het perspectief van een pistool in New York, dat wordt doorverkocht en op allerlei verschillende plekken belandt. De geschiedenis herhaalt zich, dat is de boodschap. Het is heel tekenend voor het milieu waarin hij opgegroeid is. De lyrics zijn steengoed en het is een technisch heel krachtig lied.
De poëziebus is ondertussen jammer genoeg gestopt met touren, maar informatie over alle dichters vind je op poeziebus.nl en poeziebus.be. Rellie Telg’s schrijfsels vind je terug op haar Facebookpagina ‘Rellieatuur’ en Kay Slice maakt Instagram onveilig op zijn account ‘kaysliced’.
