De Amerikaanse rockband Greta Van Fleet is nu al de meest bekritiseerde band van 2019. De beschuldigingen aan hun adres zijn niet mals. De kerels zouden de sound van Led Zeppelin – met meestergiller Robert Plant aan het roer – schaamteloos gestolen hebben. Daar is StampMedia- reporter Jonathan Cieters het niet mee eens. Volgens hem gaat het louter over inspiratie en het zoeken naar een eigen stijl.
“Anthem of the Peaceful Army”, zo heet het nieuwe album van de Amerikaanse rockband uit Michigan. Peaceful waren de reacties echter niet: het album werd afgebrand en moest zoveel kritiek verwerken dat ik in mijn pen kroop om het een en ander te nuanceren.
Alarm
Ok, Humo gaf de plaat maar een anderhalve ster op vijf sterren, en schreef dat de band voer was voor fans van Led Zeppelin. Op Pitchfork, een bekende Amerikaanse muziekwebsite kreeg het album een gelijkaardig aantal sterren. Het spreekt van een ‘houterig, afgezaagd, overdreven retro-fetisjisme’. Daar gaat bij mij al een eerste alarm af: als het geluid van de band zo hard op dat van Led Zeppelin gelijkt, waarom zouden fans van die laatste dan in godsnaam naar deze muziek willen luisteren?
Ik heb de indruk dat de band onterecht veel negatieve commentaar krijgt over zijn debuutplaat. De band bestaat uit vier jonge mannen die voor het eerst in contact komen met de levensstijl van rockartiesten. Het is vrij normaal ze hun eigen weg zoeken. Vandaag is het namelijk zeer moeilijk geworden om een vernieuwende, revolutionaire sound te ontwikkelen, die tegelijk een grote massa aanspreekt.
En uiteraard zijn ze geïnspireerd door de bekende bands uit de jaren zeventig en tachtig. Niemand zal dat ontkennen. Ik daarbij spontaan aan kleppers als de Jimi Hendrix (zijn solo’s!), de vrolijke deuntjes van Van Halen, en de legendarische stem van Led Zeppelin. Maar om nu te stellen dat het een schaamteloze kopie is: nee. Om te beginnen is de stem van zanger Josh Kiszka zeer uniek. Die heesheid in combinatie met verschillende toonhoogten en hoe hij ermee inspeelt op de gitaarsolo’s: zoiets hebben we al een lange tijd niet meer gehoord.
Rock ’n roll is back?
Betekent de komst van Greta Van Fleet dan dat de klassieke rock ’n roll terug is? Dat zou wel eens kunnen. Indierock – met bands zoals Royal Blood, The Killers, The Academic en The Kooks – heerste de afgelopen jaren over de rockmuziek. De komst van Greta Van Fleet is een leuke verfrissing in de rock. Met hun looks en hun geweldige riffs lijkt het alsof deze jongens recht uit de jaren ’70 komen. Leren broeken, tops zonder mouwen en lange haren: hippies lijken terug van (nooit echt) weggeweest. Met hun kledingstijl, muziek en losbollige attitude zijn deze jongens de levende incarnatie van rock: peace and love.
‘Daar luisterden wij vroeger naar’
Maar het is niet al kommer en kwel in de commentaren op de plaat. The New York Times- toch niet de minste – spreekt over “een herinnering voor de oudere generatie, een vernieuwing voor de jongere generatie”.
En dat is net mijn punt: voor deze generatie is deze muziek vernieuwend. Natuurlijk kennen we allemaal Led Zeppelin, Jimi Hendrix, The Who, Van Halen, etc. Maar tegelijk was dat de muziek van onze ouders. Greta Van Fleet zorgt ervoor dat de huidige generatie, wij, ook van dergelijke muziek kunnen genieten. Dat we later vol trots tegen onze kinderen kunnen zeggen: “daar luisterden wij vroeger naar”.
