Kamal Kharmach is een achttienjarige StampMediareporter die bulkt van de ambities om te schrijven. Hij wil niet alleen degelijke journalistiek bedrijven, hij wil ook graag af en toe zijn mening over de toestand in ons land en in de wereld ventileren. Lees hier zijn derde column die eerder verscheen in de laatste editie van het tijdschrift 'Divers'.
Migratie zorgt onvermijdelijk voor spanningen, maar is ook een verrijking. Tenminste, als we bereid zijn om elkaar te leren kennen en aandacht hebben voor elkaars frustraties.
Immigratie is de laatste jaren controversieel geworden. Je zou haast het woord 'taboe' in de mond nemen. Mensen hebben de neiging te vergeten dat migratie een eeuwenoud fenomeen is. Maar dit is geen geschiedenisles. Migratie is natuurlijk een mes dat aan twee kanten snijdt. De economische migratie van de jaren zestig droeg bij tot de exponentiële groei van de welvaart, en dan zijn buitenlandse arbeiders natuurlijk graag geziene gasten. Dat moet men onthouden, wil men de huidige standpunten rond immigratie begrijpen.
Een vreemd iemand - op macroniveau (nationaal) of op microniveau (thuis) - is een graag geziene gast als hij helpt in het huishouden of bijdraagt tot het budget. Hij kan ook als versiering worden gezien, als hij doet wat hij moet doen en zich verder niet bemoeit met het huishouden. Anders wordt het als de vreemde alleen op de zetel ligt, tv kijkt en hoopt dat zijn gastheer of-vrouw in zijn onderhoud voorziet. Dan duiken er vroeg of laat spanningen op die uiteindelijk ontploffen, en is de gastheer of -vrouw de vreemde liever kwijt dan rijk.
Naar elkaar toe stappen
Die spanningen zijn van alle tijden, en dus normaal en onvermijdelijk. Iedereen heeft het moeilijk als zijn referentiekader plots verstoord wordt door onbekende indringers met andere gewoonten. Hoe flexibeler een maatschappij daarmee omgaat, hoe stabieler ze blijft en hoe meer voordeel ze haalt uit de demografische verandering.
Wat mensen ook wel eens plegen te vergeten is dat migratie een verrijking is op cultureel, sociaal, demografisch, politiek en economisch vlak. Jammer genoeg gaat die verrijking trager door een gebrek aan communicatie en goodwill van beide partijen.
Volgens mij is er maar één deftige oplossing: communiceren. Bereid zijn om naar elkaar toe te stappen en elkaar te leren kennen. Weten wat de frustraties zijn van beide partijen en die proberen te nuanceren, te ontkrachten en desnoods te bevestigen. Tot de ogen van de mensen opengaan en ze durven inzien dat er wel degelijk succesvolle allochtonen zijn, of politiek geëngageerde allochtonen met een positief project. En dat de harde kern die zich ostentatief en luidruchtig afzet tegen de maatschappij, niet representatief is voor de hele mooie en rijke samenleving.
© 2009 - StampMedia - Kamal Kharmach
Deze column werd gepubliceerd in de Divers, december 2009, jaargang 10, nummer 5
