Een van de meest begeerlijke screenplays van Hollywood kwam in 2013 in handen van regisseur James Ponsoldt. Hij maakte er The End of the Tour van. Een even sobere en indringende biopic over schrijver David Foster Wallace als Ponsoldts vorige succes, The Spectacular Now.
'Rolling Stone'-journalist David Lipsky (Jesse Eisenberg) neemt ons mee naar 1996, het jaar waarin hij een week lang de succesvolle schrijver David Foster Wallace (Jason Segel) volgt op het einde van diens boekentournee. Het artikel is er nooit gekomen. Maar zeven jaar nadat Wallace zelfmoord pleegde in 2008, krijgen we in The End of the Tour een beeld op de persoon achter de schrijver van Infinite Jest.
Vormelijk krijgt The End of the Tour al zeker een streepje voor. Regisseur James Ponsoldt kiest voor een cinematografie die sterk doet denken aan Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Geen schrik voor wazige beelden en veel focusverlegging in close-up, behoorlijk zware korrel, trage, aangrijpende shots. Een stijl die je ook herkent in The Spectacular Now. Deze keer is het drama nog subtieler en nog beter verwerkt in de filmstijl.
How I Met Your Mother
Ook inhoudelijk intrigeert de film. Hoewel David Foster Wallace voor het jonger publiek misschien een nobele onbekende is, spreekt zijn verhaal aan. Op het eerste gezicht lijkt hij vooral bizar en terughoudend. Maar naarmate het verhaal vordert, stelt Wallace zich meer open en is hij ontwapenend in zijn oprechtheid.
Dat is allemaal te danken aan de sublieme prestatie van Jason Segel. Marshall van How I Met Your Mother zit ver weggemoffeld achter de bandana van Wallace. Segel zet een overtuigend en integer portret neer van de bizarre, depressieve auteur. De soundtrack met onder andere Tindersticks en Brian Eno kon niet beter gekozen zijn.
Abstracte gevoelens
Jesse Eisenberg moet niet onderdoen als de gedreven journalist David Lipsky. Eisenberg verbeeldt wat de kijker zelf niet onder woorden kan brengen. De nieuwsgierigheid bij de eerste ontmoeting, het wrange gevoel wanneer Wallace om onbegrijpelijke reden jaloers en vooral aanvallend reageert wanneer Lipsky even alleen is met het jeugdvriendinnetje van de schrijver: Eisenberg belichaamt meesterlijk die abstracte gevoelens.
Dit scenario zou dan ook niet kunnen overleven zonder een topcast. Het verhaal beperkt zich tot het interview tussen Wallace en Lipsky. Het is moeilijk om het verhaal niet ineen te laten zakken, als je niet meer voor handen hebt dan een gesprek.
Ponsoldt slaagt er gelukkig meesterlijk in om met slechts één verhaallijn een diepgravend, ontroerend en tegelijk geestig portret voor te leggen van een van de belangrijkste schrijvers van het postmodernisme.
© 2015 – StampMedia/Mediaraven – Ayla Colman
