Mannen en vrouwen overal ter wereld trokken afgelopen weekend de straten op voor gendergelijkheid. Onder feministische vlag groeide de zogenaamde #Womensmarch uit tot een zelden geziene protestmars. De vraag naar gendergelijkheid is echter geen exclusief feministisch verhaal.
Op 20 januari 2017 protesteerden honderduizenden mensen van Washington DC tot Berlijn tegen het misogyne beleid van versbakken Amerikaans president Donald Trump.
Zelden werd simultaan zo’n massa mensen op de been gebracht. De beelden van protesterende mannen en vrouwen, kinderen en bejaarden, gewone stervelingen en popsterren staan nu al in het collectieve geheugen gegrift.
Aanleiding waren de vrouwonvriendelijke uitspraak van Trump uit 2005: zijn “Grab them by the pussy”, naar eigen zeggen een ‘slip of the tongue’ die onbedoeld viraal ging, zijn herhaaldelijke uithalen naar Hillary Clinton met ‘nasty woman’ of het feit dat hij tv-presentatrice Rosie O’Donnell ‘nice fat little Rosie’ noemde.
Misnoegde vrouwen hadden meer dan het recht om zaterdagmiddag, een dag na Trumps inauguratie als president, boos de straten op te trekken.
Gelijkheid als essentie
Maar de WomensMarch groeide al snel uit tot meer dan een loutere aanklacht tegen een misogyn machtig man. Ook al beperkten de marsen zich overwegend tot Westerse grootsteden, ze werden symbool voor de groeiende en prangende vraag naar gendergelijkheid waar ook ter wereld.
Dat die vraag vandaag nog steeds gesteld moet worden, is op zich al hoogst problematisch. Dat die vraag vaak als exclusief feministisch gekaderd wordt evenzeer. Het maakt dat mensen in bepaalde gevallen hun neus ophalen voor al wat zelfs maar naar feminisme ruikt.
En dat is spijtig want het feminisme, in tegenstelling tot het pseudo-feminisme, is een verhaal dat in essentie rond inclusie en gelijkheid draait of toch zou moeten draaien. Het feminisme heeft reeds een mooie weg afgelegd. Stemrecht voor vrouwen is een vanzelfsprekendheid geworden en vrouwen hebben hun positie aan de haard ingeruild voor betaald werk buitenshuis.
Nood aan masculinisme
Dat betekent helaas niet dat de strijd al gestreden is. Vrouwen verdienen vaak nog minder dan hun mannelijke ambtsgenoten en het glazen plafond is geen fabeltje. Dat het feminisme moet verdwijnen, wil ik dus zeker niet gezegd hebben. Maar misschien zijn we op een punt gekomen waarop nood is aan een even sterk masculinisme om aan hetzelfde zeel te trekken.
Alvorens u steigert, het masculinisme is geen antifeministische beweging die de man opnieuw de rol van jager wil toebedelen en de vrouw terug in de keuken zet. Net zo min draait het rond het behouden van privileges. Het is een beweging die net als het feminisme ijvert voor gelijke rechten. Voor het recht van vaders om hun kinderen na een scheiding te zien, voor de sociale acceptatie van huilende jongens of voor het serieus nemen van huiselijk geweld waarbij de man het slachtoffer is.
Gelijkheid wordt pas een geloofwaardig verhaal als de neuzen in dezelfde richting staan. Feminisme zonder masculinisme is een doodlopend straatje.
Samen sterk
Hoe goedbedoeld boodschappen als ‘Women are strong, independent and beautiful’ ook zijn, ze zijn dubbel. Uiteraard zijn het goede slogans om mee op de barricaden te staan en de vlag te wapperen maar of ze ook constructief zijn is een andere vraag. Ze leggen een powerdiscours aan de dag: de onverzettelijke vrouw met het mes tussen de tanden, you can either agree with me or be wrong.
Het verbaast dan ook niet dat menig man zich afkeert van zo’n retoriek. Dat terwijl gelijkheid evengoed een zaak kan zijn waarin iedereen betrokken wordt. Waarin feministen zij aan zij lopen met masculinisten.
Beiden kunnen daar enkel de vruchten van plukken. Mensen blijven nu eenmaal mensen en zullen zich altijd afvragen wat het hen oplevert. Daarom moet het inleveren van privileges gepaard gaan met een verhaal waarin ook mannen bepaalde rechten en sociale aanvaardingen verwerven. Dat klinkt helaas niet zo catchy als ‘the future is female’ en past ook niet op een protestbord maar gaat in se wel terug naar de essentie van gelijkheid.
In een ideale wereld verbroederen beide bewegingen onder de vlag van het ‘equalisme’. In een nog idealere wereld is gendergelijkheid geen punt van discussie maar een feit.
© 2017 – StampMedia - Jef Cauwenberghs
Dit artikel werd gepubliceerd door Opiniestukken.nl op 26/01/2017
