Zigeunerbloed is een boek over de verdwijning van een negentienjarig Roma-meisje tijdens de Gentse Feesten van vorig jaar. Een fictief verhaal, maar auteur Belinda Aebi baseert zich op de werkelijkheid voor achtergrondinformatie. “Mijn verhalen zijn fictie, maar wat zich buiten mijn deur afspeelt, is helaas echt.”
Zigeunerbloed is een thriller in 10 hoofdstukken, want de rode draad zijn 10 dagen Gentse Feesten. “Er ontstaat een zenuwslopende zoektocht in de Gentse binnenstad die davert onder het feestgedruis”, lezen we op de achterflap. Belinda Aebi, nota bene de dochter van de oprichters van horlogemerk Rodania, is niet aan haar proefstuk toe. Zigeunerbloed is al haar vijfde misdaadroman die zich in het Gentse afspeelt.
Hoe plaatst u Zigeunerbloed tegenover uw vier vorige boeken?
Belinda Aebi: “Net als in mijn vorige boeken wordt het rechercheteam van Maud Gelderman belast met de zaak. Tegelijk kan je dit boek perfect lezen zonder de vorige gelezen te hebben. Elk verhaal staat op zich. Zigeunerbloed zet de stad Gent meer in de verf dan mijn vorige boeken. Ik heb de problematiek rond de Roma-zigeuners en de controverse rond de nieuwe stadshal erin verwerkt. Het boek illustreert ook wat er zich afspeelt in Gent naast de Feesten, zodat de lezer hier een goed beeld van krijgt.”
Elk hoofdstuk behandelt één dag van de Gentse Feesten van 2013. Hoe gaat dat in zijn werk?
Aebi: “Een hoofdstuk begint telkens met de toenmalige dagelijkse nieuwsbrief van de Gentse Feesten. Het boek bevat daarnaast ook de namen van echte Gentse horecazaken. Op die manier wil ik zoveel mogelijk lezers bereiken, ook lezers die niet zo vertrouwd zijn met Gent en de Feesten. Heel wat Gentse locaties spelen een rol in Zigeunerbloed. Ik denk bijvoorbeeld aan de Graslei, Korenmarkt, Vrijdagsmarkt, Kouter en Sint-Baafs.”
U schrijft telkens misdaadromans die zich in Gent afspelen. Vanwaar deze keuze?
Aebi: “Ik heb in Gent gestudeerd en gewoond. Twee van mijn drie kinderen hebben hier op kot gezeten… Ik heb een boontje voor Gent (lacht).
Weet je, ik wil de lezer meetrekken in een boeiend verhaal. Ik probeer er dan ook voor te zorgen dat er steeds vaart in mijn boeken blijft zitten. Als ik een passage of hoofdstuk geschreven heb, stel ik mezelf altijd de vraag of het wel spannend genoeg is. Als ik zelf vind dat dat niet het geval is, dan zullen de lezers wellicht dezelfde mening toegedaan zijn. Dan kies ik bijvoorbeeld voor een andere invalshoek of een andere plot. Ik wil mensen hun tijd niet afnemen.
U begon pas op uw 49 aan het schrijversmetier. Vanwaar de late roeping?
Aebi: “Ik geniet er gewoon van om een spannend verhaal te schrijven en wil zoveel mogelijk mensen enkele aangename uren bezorgen. Schrijven is voor mij een poging om te ontsnappen uit de echte wereld. Als je schrijft, ben je weg van de wereld rondom jou, die pas echt een thriller is. Mijn verhalen zijn fictie, maar wat zich buiten mijn deur afspeelt, is helaas echt.”
© 2014 - Mediaraven – tekst: Mattijs Ameye
