In 1979 kwam Italiaans horror-icoon Ruggero Deodato met ‘Cannibal Holocaust’ op de proppen, een film zo gruwelijk dat het hem zowel een gerechtelijk onderzoek als een heuse cultstatus opleverde. Eli Roth probeert met ‘The Green Inferno’ op zijn eigen prettig gestoorde manier hierop voort te bouwen, maar zal met deze prent geen nieuwe volgelingen bekeren.
‘Torture porn’, zoals dit genre wel eens genoemd wordt, is het geliefkoosde territorium van Roth, die eerder al ‘Cabin Fever’ en ‘Hostel’ maakte, en zijn passie is ook in deze productie duidelijk zichtbaar. In navolging van zijn idool Deodato filmde hij niet alleen alle jungle-scènes in het Amazone-gebied, ook speelden echte inboorlingen de kannibalen.
Meteen leverden zij ook het enige noemenswaardige acteerwerk, dat verder in schril contrast staat met de technische kwaliteiten van de film. Naar films als deze gaat niemand kijken om van geweldig acteerwerk te genieten, maar soms grenzen ze aan ‘Sharknado’-achtige prestaties, die nauwelijks prestaties kunnen worden genoemd. Schreeuwen en rennen kunnen de acteurs wel, maar veel meer valt er niet te verwachten. Op geen enkel moment bouwt de kijker een relatie op met de slachtoffers, wat nefast is voor elke film. De enige emoties die komen bovendrijven tijdens dit spektakel zijn walging, plezier voor sommigen, en opluchting als de aftiteling komt aangerold.
Strak in beeld
Het positieve aan deze film is van een meer technische aard. Hoewel Roth nooit in de prijzen zal vallen voor zijn scripts, toont hij zich hier wel een getalenteerd regisseur, die al het goors strak in beeld kan brengen. Ook verdienen de kostuum- en make-updepartementen alle lof, want de kannibalen zien er haast bovenmenselijk uit, en het hele decor is voldoende voorzien van bloed en andere narigheden. De effecten springen ook in het oog, alles is tot op het bot verzorgd. De muziek brengt voldoende spanning, en geeft de dreiging van het oerwoud en de rivier goed weer.
‘The Green Inferno’ zal weinigen smaken, en veel moeite van de cast en crew gaat spijtig genoeg verloren aan een zwak verhaal en ronduit slechte acteerprestaties, die de heuse technische kwaliteiten mee de diepte in trekken. Fans van Eli Roth zullen wel hun bloeddorst kunnen stillen, maar voor het grote publiek valt ‘The Green Inferno’ wellicht te zwaar op de maag.
© 2015 – StampMedia/Mediaraven – Olivier Tytgat
