(CJP) Braakland/ZheBilding stuurt met de voorstelling Kaspar een nieuw kind de wereld in. Aan alles werd gedacht: een stevige tekst, een goeie cast, live muziek en een ingenieus lichtplan. Toch hebben ze één pietluttig detail (bewust) over het hoofd gezien: het titelpersonage Kaspar wordt elke avond ingevuld door een andere acteur, die op de koop toe beweert van niets te weten.
Of dat daadwerkelijk zo is, vragen we aan de Kaspar die de spits mocht afbijten op de première.
Sam Louwyck: "Ik wist inderdaad echt van niets. Ik ben naar hier gereden, heb de krant gelezen en de ruimte wat opgesnoven. Tijdens het soundchecken zat ik afgezonderd met mijn mp3-speler naar wat nieuwe nummers van Falling Man te luisteren. Enkel vlak voor de voorstelling hebben ze mij gezegd dat ik naar het midden van de scène moest lopen, want daar stond ik recht voor de autocue waarop mijn tekst zou verschijnen. De rest van de instructies zou ik ingefluisterd krijgen door de andere acteurs, en als ik iets niet begreep moest ik maar aan hun mouw trekken."
Je werd dus net als de historische Kaspar Hauser, een jongen die tot diep in zijn puberteit opgesloten zat in een hol, in een verhaal geworpen dat je niet kent. Hoe heb je dat als acteur ervaren?
Sam: "Het was een heerlijke uitdaging, maar aan de andere kant echt niet gemakkelijk. Je moet van begin tot eind enorm gefocust zijn, omdat je geen rode draad kunt trekken door het stuk: je wordt volledig in het ongewisse gelaten. Zelf heb ik ervoor gezorgd dat ik vooral heel aandachtig luisterde, want je krijgt maar zoveel informatie als ook het publiek krijgt, en verder ook geprobeerd niet meteen al mijn troeven uit te spelen. Het is afwachten en dan duiken, zwemmen en snorkelen."
Dans
Je bent naast acteur en zanger ook danser. Ons viel op dat je ook die kaart hebt uitgespeeld.
Sam: "Dat heb ik inderdaad gebruikt. Je bent als Kaspar onwennig en ook onmondig. Je krijgt eigenlijk geen volledige tekst via die autocue – maar telkens losse flarden waardoor je nooit weet wat volgt. Daardoor wordt het heel moeilijk om authentieke emoties in woorden te leggen, dus moeten ze wel in je lichaam zitten. Je speelt natuurlijk een personage dat jaren in een hol heeft geleefd, nooit een mens heeft gezien, dus die gebrekkigheid moet je wel kunnen aflezen."
Had je bepaalde verwachtingen voor de voorstelling?
Sam: "Ik had helemaal geen verwachtingen, je weet ook al op voorhand dat zo’n voorstelling nooit perfect wordt en dat je geen herkansingen krijgt. Dus je moet je daar als acteur niet krampachtig aan proberen vast te houden en tijdens het stuk in het hier en nu spelen. Je hebt wel een ankerpunt in je collega-acteurs op scène, maar anderzijds moet je hen ook vrij laten in hun spel. Dat is een boeiend uitgangspunt en eigenlijk krijg je die kans niet veel dus voor een acteur is dat absoluut een geschenk."
Ga je nog eens kijken?
Sam: "Ja, dat ga ik zeker proberen. Deze voorstelling wordt natuurlijk elke keer anders, wat volgens mij fantastisch is voor de vaste acteurs. Je bent daar eigenlijk ook wel mee bezig tijdens het spelen, je weet dat er al verschillende Kaspars gepasseerd zijn tijdens de repetities en dat speelt wel door je hoofd. Val ik hier niet in clichés? Is dit te gemakkelijk? Moet ik anders gaan doseren? Maar achteraf bekeken heb ik er vooral enorm van genoten."
© 2013 - CJP - Daan Borloo
