Junior Journalist is de grootste schrijfwedstrijd voor jongeren uit Vlaanderen en Brussel en wordt jaarlijks georganiseerd door het Davidsfonds. Tijdens de editie 2022-2023 was het thema ‘#trots, #lokalehelden’. Nelle Van Damme zit op de Villa Da Vinci Freinetschool in Sint-Niklaas en werd de winnende laureaat in reeks 2: eerste graad secundair onderwijs.
Als u me een half jaar geleden zou gevraagd hebben wie mijn lokale held was, zou ik met zekerheid gezegd hebben ‘de geweldige voetballer Jelle Van Damme’. Hij was ooit een profvoetballer bij Anderlecht en Standard en speelde ook enkele jaren bij de Rode Duivels. Hij is geboren in Lokeren en is daar dus ook opgegroeid. Hij is zeker en vast mijn grote voetbalvoorbeeld. Ik vind hem een kanjer op het veld en ik mag hem ook Jay noemen.
Maar we zijn ondertussen al een half jaar verder. En in een half jaar gebeuren absoluut veel dingen. En daar kan ik van meespreken. In een half jaar tijd kan een held een superheld worden. Maar er kunnen ook helden zomaar verdwijnen. ’From hero to zero’ zeggen ze dan. In een half jaar tijd kunnen er ook nieuwe helden in je leven komen. In mijn geval is dat zo. Ik vertel graag hoe iemand plots mijn allergrootste held is geworden.
Iedereen kent de superheld ‘Thor’ wel. Je hebt hem vast en zeker al gezien op trailers en films. Je zou denken: “Thor? De Hollywoodster, die is nu toch niet zo lokaal en nieuw is hij ook toch niet?” Hij is heel sterk, een dappere strijder. Dat wel! Maar geloof me, hij is nog niet half zo dapper als mijn lokale held: onze Thor. Mijn neefje, 11 jaar en een kleine, wilde wittekop maar met een hart van goud. Hij heeft een strijdlust waar Superman, Batman, Wolverine of Iron Man alleen maar van kunnen dromen.
Ik spreek af met Thor voor dit interview in Gent. Het is geen leuke speeltuin waar we naar toe gaan, maar ons interview vindt plaats in de wachtkamer van de ‘bunker’ in het UZ. Binnen 10 minuutjes verdwijnt Thor in de bunker, zet hij zijn superheldenmasker op en gaat hij moedig het gevecht aan met de laserstralen. Het is een oneerlijke strijd zou je denken, maar met Thor zijn superpower ‘optimisme’ verslaat hij met gemak de clinaxlasers.
Tussen twee salto’s in elke gang door vraag ik aan Thor waarom hij elke dag, zeven weken aan een stuk, het gevaar in de bunker moet trotseren. Twee maanden geleden ontdekten de dokters een zeer zeldzame kwaadaardige hersentumor. Uniek is Thor wel, want maar een paar kinderen over de hele wereld hebben deze tumor. Ik wist dit natuurlijk al, want we kregen dit onverwachte nieuws op onze jaarlijkse familiereis te horen. Het nieuws sloeg in als een bom en deed ons allemaal ontzettend veel pijn.
Toen ik vroeg hoe hij het monster in zijn hoofd echt gaat verslaan, was zijn antwoord: ‘met bestraling en chemopilletjes’. Zijn donderhamer Iaat hij voorlopig nog even thuis. Maar zijn portie vechtlust en doorzettingsvermogen is zo krachtig. Hij loopt met zijn badge in zijn hand naar de bunker! Hij zwaait nog eens naar mij. We luisteren mee naar zijn zelfgekozen pianomuziek en wachten. Even later springt hij plots weer de gang in. Hij lacht. “Mijn record verbroken”, roept hij.
Wat ben ik trots op mijn held! Het verleden kunnen we niet veranderen, wat de toekomst brengt, dat weten we niet. We leven met onze familie in het nu. In het Thortijdperk. Jelle blijft mijn held! Zeker en vast! Maar mijn superheld... dat is Thor!
