Niet alle sporters kunnen na hun topsportcarrière op hun lauweren rusten. Integendeel, velen van hen moeten ook na hun sportpensioen nog aan de bak. Voor sommigen is dat nog voor hun dertigste verjaardag. Dat is ook het geval voor ex-gymnast Donna-Donny Truyens die een job vond als verpleegkundige.
De meest gelauwerde mannelijke gymnast van België. Dat is, twee jaar nadat hij gestopt is met turnen, nog steeds hoe Donna-Donny Truyens (28) zichzelf mag noemen. Die titel heeft hij enkel en alleen te danken aan zijn sterke prestaties op zijn vaste toestel, het paard met bogen. In 2007, zijn debuutjaar bij de senioren, won hij meteen een zilveren medaille op de wereldbekerwedstrijd in Ostrava in Tsjechië. In datzelfde jaar slaagde Truyens erin als eerste mannelijke Belgische turner een EK-finale te halen. Die prestatie herhaalde hij nog vier keer. Drie jaar later was hij op het WK in Rotterdam ook de eerste Belg die een WK-finale bereikte. Met een zevende plaats in de toestelfinale haalde Truyens er zijn beste resultaat ooit. Verder veroverde Truyens in zijn hele carrière maar liefst vijftien medailles in wereldbekerwedstrijden.
Truyens had veel over voor zijn turncarrière, want op zijn twaalfde verliet hij het ouderlijk huis in Kessel-Lo om in Gent bij de Gymfed, de Vlaamse gymfederatie, te gaan trainen. Na zijn jeugdopleiding specialiseerde Truyens zich en werd hij een echte paardgymnast. Toen hij zijn diploma middelbaar onderwijs behaalde, tekende hij meteen een contract bij Bloso, het huidige Sport Vlaanderen. Truyens combineerde aanvankelijk zijn topsportcarrière met zijn studie verpleegkunde, maar had al snel door dat beide niet te combineren waren. “Dat was een valse start”, zegt Donna-Donny Truyens. “Ik wou me volledig focussen op mijn sport en besloot mijn studie later weer op te pikken. Vijf jaar voor het einde van mijn turncarrière ben ik opnieuw beginnen te studeren om me voor te bereiden op mijn nieuwe leven.”
Neurologie
Toen Truyens in januari 2016 zijn carrière beëindigde, behaalde hij op hetzelfde moment zijn diploma verpleegkunde. In februari ging hij meteen voltijds aan de slag als verpleegkundige in het UZ Gent op de dienst neurologie. Die job uitoefenen was een voor de hand liggende keuze voor Truyens. “Mijn vader is verpleegkundige dus ik was vertrouwd met de job. Zijn baan heeft me altijd aangesproken. Een hele dag aan een bureau zitten, is niets voor mij, al heeft mijn job ook een administratieve kant. Maar het is vooral een veelzijdige job die echt bij me past, omdat ik houd van het menselijk contact.”
“Nu pas besef ik hoe hard ik onder druk stond”
Ondanks het feit dat hij de beste mannelijke gymnast uit de Belgische turngeschiedenis is, wordt Donna-Donny Truyens zelden herkend door patiënten. Enkel zijn opmerkelijke voornaam - zijn ouders noemden hem naar de Italiaanse oud-voetballer Roberto Donadoni - doet bij sommigen een belletje rinkelen. “De meeste mensen herkennen me niet, omdat de turnsport in Vlaanderen niet zo populair is. Mijn voornaam is bij sommige patiënten wel blijven hangen, maar meestal zeg ik dat ik Donny heet, zo noemt iedereen mij ook, en dan leggen ze de link niet.”
Twijfels
Hoewel de overgang van zijn topsportcarrière naar zijn job als verpleegkundige vlot verliep, sloeg de twijfel in het begin van zijn nieuwe loopbaan toch toe bij Truyens. “Ik twijfelde of ik niet te vroeg gestopt was met turnen. Stoppen op het juiste moment is niet makkelijk, want wanneer is dat? Ik stapte in een heel ander leven, maar vroeg me af of ik op het hoogste niveau nog iets had kunnen bereiken. Maar nu, twee jaar later, ben ik blij dat ik begin 2016 gestopt ben. Het was genoeg.”
Net voor zijn laatste WK, eind oktober 2015 in Glasgow, kreeg Truyens het gevoel dat het einde dichterbij kwam. “Ik mocht toen ook maar mee als reserve en heb er uiteindelijk niet geturnd. Het idee om te stoppen begon toen geleidelijk aan te groeien. Een paar maanden later stond mijn beslissing vast.” Ook het ontslag van hoofdcoach Dirk Van Meldert in juli 2014 beviel Truyens slecht. “Ik was het gewend door Van Meldert gecoacht te worden. Hij was heel belangrijk voor mij, omdat hij jarenlang mijn coach is geweest en me altijd gesteund heeft. Opeens viel die steun weg. Zo iemand zien wegvallen, was zeer moeilijk voor mij. Eerst dacht ik dat een nieuwe coach misschien voor een nieuw elan zou zorgen, maar uiteindelijk viel dat zwaar tegen. Het ontslag van Van Meldert heeft dan ook meegespeeld in mijn beslissing om te stoppen.”
Maar ook vele blessures speelden een rol in die beslissing. “Door een aantal blessures heb ik nooit meer zoals in mijn topjaren kunnen turnen. Dat merkte ik ook op training. Ik kon nog wel hetzelfde, maar mijn recuperatievermogen was fel verminderd. In 2008 en 2009 kon ik op een training vijf volledige oefeningen zonder problemen uitvoeren. Ik dacht toen dat dat normaal was. Maar op het einde van mijn carrière had ik het al moeilijk tijdens de tweede oefening en de derde kon ik niet meer uitvoeren.” Dat zijn turncarrière fysiek veeleisend is geweest, merkt Truyens ook vandaag nog. “Mijn lichaam is al veel belast geweest. Als ik patiënten moet optillen, heb ik sneller pijn aan mijn rug dan andere verpleegkundigen.”
Druk
Truyens is gelukkig als verpleegkundige, zijn verleden als turner mist hij niet. “Enerzijds vind ik het jammer dat ik volledig uit de sport ben en dat ik vrij snel mijn betrokkenheid verloor, maar anderzijds weet ik niet wat ik nog zou kunnen betekenen voor de sport. Ik wou geen job in de turnwereld, omdat ik nood had aan iets anders. Mijn huidige job is ook veel minder stresserend dan mijn turncarrière. Ik moest constant een hoog niveau halen en pieken op het juiste moment om ervoor te zorgen dat mijn contract verlengd werd. Dat bracht veel stress met zich mee. Op het moment zelf was ik me daarvan niet bewust. Nu pas besef ik hoe hard ik onder druk stond.”
Die constante druk was een bepalende factor in de carrière van Truyens. Volgens hem won hij mede daardoor nooit een EK-medaille. “Een EK-medaille winnen lag zeker binnen mijn mogelijkheden, maar in die finales waren mijn oefeningen nooit perfect. In de eerste EK-finales had ik gewoon pech, maar in de laatste EK-finales legde ik mezelf te veel druk op. Ik wou die medaille te graag. Sommige sporters stijgen boven zichzelf uit als ze zichzelf veel druk opleggen, maar ik presteerde net onder mijn niveau door de stress.” Dat was ook het geval op het WK in Antwerpen in 2013. Toen werd Truyens zelfs in de kwalificaties uitgeschakeld. “Dat was de grootste ontgoocheling in mijn carrière. Ik haalde de finale niet omdat ik te graag wou presteren.” Toch kijkt Truyens tevreden terug op zijn carrière, al blijft hij zijn nuchtere zelve. “Ik heb vijf EK-finales en een WK-finale gehaald en een tiental medailles in wereldbekerwedstrijden gewonnen. Al bij al is dat niet zo slecht, maar ik wou altijd meer. ”
