Op 31 maart stelde federaal staatssecretaris voor Asiel & Migratie Theo Francken (N-VA) met trots de Nieuwkomersverklaring voor. Elke nieuwkomer die in België wil komen wonen moet een contract tekenen waarin hij bevestigt onze wetten, normen en waarden te respecteren. Een mooi initiatief, dat staat buiten kijf. “Maar waarom zouden enkel nieuwkomers die verklaring moeten ondertekenen?”, vraagt onze reporter Jonathan (22) zich af in onderstaand schrijven.
De Nieuwkomersverklaring die enkele weken terug in het leven werd geroepen, bevat een aantal interessante passages die net zozeer van toepassing zijn op de autochtone bevolking. Zo lezen we bijvoorbeeld: “Ik respecteer de vrijheid en de persoonlijke integriteit van iedereen.”
Als die vrijheid zo gekoesterd moet worden, waarom pleitte de burgemeester van Knokke, graaf Leopold Lippens, er dan voor om alle vluchtelingen in een kamp als Guantánamo op te sluiten? Weliswaar zónder folteren en mét toiletten, maar toch. En waarom plaatst Karim van Overmeire – nota bene schepen van Integratie in Aalst – een foto van een terrorist en vijf afgehakte hoofden op zijn Facebookpagina, vergezeld door een betoog over “ziekelijke politieke correctheid”? In het kader van “persoonlijke integriteit van iedereen”?
Partners
Wat verderop in de tekst staat: “Elke meerderjarige, man of vrouw, kiest vrij, zonder dwang van ouders of familieleden een beroep, een woonplaats of een partner.”
Hoe sterk die dwang is, valt moeilijk te peilen. Wel raakten vorige maand opmerkelijke cijfers bekend van het interfederaal gelijkekansencentrum Unia over de aanvaarding van partners: Een op de vijf autochtone landgenoten zou het als “erg storend” ervaren moest hun zoon of dochter later met een partner met een andere huidskleur thuiskomen. Zelfs bij de 16- tot 25-jarigen ligt het percentage op 17,5%. Ter vergelijking: bij de ondervraagde migranten heeft 12% het moeilijk met een andere etniciteit van de partner van zoon- of dochterlief.
Man & vrouw
“Ik begrijp en aanvaard dat, in dit land, mannen en vrouwen dezelfde rechten en plichten hebben en dat zowel mannen als vrouwen in dit land hun bijdrage leveren aan de samenleving.”
Een statement waar niemand iets tegen kan hebben, zou je denken. Maar waarom staat het aantal vrouwelijke priesters binnen de katholieke kerk nog steeds op nul? Waarom zijn van de achttien ministers en staatssecretarissen in de huidige federale regering slechts vier vrouwelijk? Waarom verdienen vrouwen nog steeds 9% minder dan mannen voor hetzelfde werk?
Holebi’s
Nog een mooi fragment uit de verklaring is het volgende: “Een relatie tussen twee mannen of twee vrouwen beschouwen we in dit land als gelijkwaardig aan een relatie tussen een vrouw en een man. Twee vrouwen of twee mannen kunnen met mekaar trouwen, en samen kinderen grootbrengen.”
Als we dat toch als gelijkwaardig beschouwen, waarom is dan 23% van de Belgen – bijna een op vier – nog steeds tegenstander van het homohuwelijk? Waarom noemt de partij Vlaams Belang – die in de recentste peiling meer dan 12% van de stemmen krijgt – zich “geen homofobe partij”, maar liet partijvoorzitter Tom van Grieken vorig jaar in De Zondag optekenen dat hij vindt “dat een kind recht heeft op een vader en een moeder” en dat men daarbij moet uitgaan van “het belang van het kind”?
Waarom schenken de Vlaamse (en internationale) media zoveel aandacht aan een brief van – ik citeer Tom de Cock – “een bisschoppensynode. Van ongetrouwde mannen. Zonder kinderen” waarin letterlijk gesteld wordt dat liefde tussen twee mannen en vrouwen inferieur is aan die tussen een man en een vrouw?
Mantel der technologie
Natuurlijk, als het goed is mag het ook gezegd worden: zowel qua loonkloof tussen de seksen als de aanvaarding van holebikoppels doet België het een pak beter dan het Europese gemiddelde. Maar dat is allesbehalve een vrijbrief om op de lauweren te rusten en te stellen dat alles peis en vree is. En al helemaal niet om ervan uit te gaan dat we van mensen die hier een leven willen opbouwen mogen verwachten wat niet eens door alle Belgen ondersteund wordt.
We moeten niet rond de pot draaien: vooral moslims die naar België komen wordt verweten het niet al te nauw te nemen met de rechten voor vrouwen en holebi’s. Maar is het niet eens tijd dat we hand wat meer in de eigen boezem steken en ons afvragen hoe seculier België feitelijk is? Het Journaal besteedde onlangs vijf volle minuten aan het pauselijke traktaat. De hoofdredacteur van Doorbraak.be was als mediawatcher in De Zevende Dag om de blijvende hopeloos verouderde houding van de katholieke kerk te bedekken met een flinterdunne mantel der technologie. Nee, meneer Bauwens, een app en een livestream zorgen er niet voor dat de kerk meegaat met de tijd.
Tekenen en tekenen tekenen
In de huidige vorm is de Nieuwkomersverklaring niet meer dan een doekje voor het bloeden. En dat bloed vloeit heus niet enkel uit de effectieve nieuwkomers, maar net zozeer uit een aanzienlijk deel van de autochtone bevolking. Het zou staatssecretaris Francken, zijn politieke collega’s en de hele Belgische bevolking sieren als ze de nieuwkomers vanaf dag één bij de hand namen, en begonnen met de verklaring zélf te ondertekenen.
En natuurlijk heb je – om het met de woorden van ene Haroon te zeggen – tekenen en tekenen tekenen. Je handtekening onder een contractje zetten is makkelijk gedaan. De nieuwkomers in ons land zullen worden opgevolgd om na te gaan of ze hun aangegane verbintenis ook nakomen. Aan de anderen roep ik bij dezen op om ervoor te zorgen dat deze nieuwkomersverklaring heel binnenkort overbodig en hopeloos verouderd zal zijn. En dat kan alleen maar door te tekenen tekenen.
© 2016 – StampMedia – Jonathan Hendrickx
