Vanavond landt RuPaul’s Drag Race in Antwerpen. Dragqueens, die de voorbije jaren hoge cijfers haalden in de show, zullen garant staan voor een extravagante avond. “Een dragqueen is een karikatuur van een vrouw. Je neemt al het vrouwelijke en al het kitscherige, je bent er creatief mee en je propt het in een vent”, legt de Antwerpse dragqueen Lulu Lachapelle uit.
Ik krijg een exclusieve blik achter de schermen terwijl de leden van draghouse House of Katoi, een groep Antwerpse dragqueens, zich opmaken. Een dragqueen en een travestiet zijn niet hetzelfde, vertelt Lulu Lachapelle. “Een travestiet wil er als een echte vrouw uitzien. Een dragqueen daarentegen gebruikt en versterkt vrouwelijke trekken. Ze wil het vrouwelijke naar boven halen en met vrouwelijke elementen spelen, maar ze wil er niet per se als een echte vrouw uitzien.”
Het duurt ettelijke uren voordat iemand volledig opgemaakt is. Sommige meisjes waren klaar op drie uur, bij anderen duurde het langer.
“Ik noem onszelf schminken cooking. Slowly cooking. Alles laten sudderen, intrekken… Het doet me aan koken denken.” De meeste nieuwelingen worden in het begin begeleid in hun make-up door dragmoeders. Een dragmoeder is meestal een oudere dragqueen die nieuwere dragqueens de kneepjes van het vak leert. Maar vandaag de dag leren veel nieuwe en meer ervaren drags ook veel bij via het internet.
Een dragqueen zijn omvat meer dan enkel van uiterlijk veranderen. “Goed kunnen performen en entertainen zijn belangrijk voor een dragqueen”, vertelt Lulu. “Vooral met entertainen had ik in het begin moeite, want ik ben redelijk introvert, zelfs als Lulu. Ik heb meer ballen aan mijn lijf als Lulu, maar ik ben niet zo snel de persoon die zomaar een wildvreemde entertaint en de zaal host.”
Er bestaan enkele ongeschreven regels binnen de drag-community. Het getuigt bijvoorbeeld van weinig respect om iemands pruik en gezicht aan te raken wanneer ze in drag is. Maar een van de belangrijkste regels is om iemand met de correcte naam van de persona aan te spreken. Kitty: “Als ik in drag ben, reageer ik niet als mensen mijn mannennaam roepen. Dan ben ik Kitty.” La Tash pikt hierop in: “Maar ook andersom is dat het geval. Als ik niet in drag ben, wil ik niet dat mensen me met mijn drag-naam noemen.”
Gender en seksualiteit
Veel dragqueens zijn niet transgender en willen niet per se vrouw zijn. Dat is ook het geval bij Lulu. “Ik voel mij niet vrouwelijk, ook niet als Lulu. Ik voel me eleganter, wat beter in mijn vel, maar dat is puur dat masker.”
De meeste dragqueens zijn homo’s. Kitty Katoi kent maar één heteroman die ooit een dragqueen was. “Dat is zeer uitzonderlijk. Zij deed het om geld te verdienen met optredens. Maar zij was er dan ook zeer goed in.”
Worden dragqueens meer geaccepteerd?
Volgens La Tash worden dragqueens nog niet volledig geaccepteerd. “Absoluut niet, vooral hier in Antwerpen niet. Er zijn nog steeds meer homo’s die lachen met dragqueens dan dat er zijn die het tof vinden. Anderzijds helpt de populariteit van RuPaul’s Drag Race wel (nvdr een talentenjachtprogramma voor drag queens). Maar het is nog ver van kant.”
Draghouses
Een draghouse bestaat uit dragqueens die besloten om een groep te vormen. Vaak heeft elk house een eigen stijl en vinden de leden steun bij elkaar. Soms worden houses ingehuurd om events te hosten of om op te treden. Binnen een house kun je ook persoonlijk groeien, vindt Katherine: “In een house kun je echt je eigen stijl zoeken.”
House of Katoi
“Ons House is één familie”, stelt dragmoeder van de groep Kitty Katoi. Lulu: “Als je te horen krijgt dat iemand een bepaalde dragmoeder heeft, zie je dat onder andere aan de make-up. Die is meestal hetzelfde omdat de dragmoeder het haar dragdochter aanleert.”
Anderhalf jaar geleden richtte Kitty Katoi de House of Katoi op. Het is een groep van meiden die zich niet in een hokje willen laten duwen. Een groep rebellen dus. Ze zijn geen traditionele dragqueens, iedereen heeft haar eigen stijl, die afwijkt van de gewoonlijk dragqueen-norm.De meisjes beïnvloeden elkaar, er is geen hiërarchie zoals in sommige andere houses. Het laatste anderhalf jaar zijn de stijlen van alle meisjes dan ook geëvolueerd. “My house pushed me to try harder”, bekent Kitty.
De meisjes zien elkaar bijna als familie. “Wij gaan op stap om ons te amuseren, niet om iets te verdienen”, zegt La Tash. “We zijn een hele hechte groep. Misschien is het omdat we allemaal buitenbeentjes zijn dat we goed met elkaar om kunnen. Bij ons in het huis draait het om plezier maken en zijn wie je wil zijn. Jezelf niet generen, jezelf niet tekortdoen. Wij moedigen elkaar aan. Dat is het leuke eraan”, vertelt Lulu.
© 2016 – StampMedia – Elisa Schanzer
Dit artikel werd gepubliceerd door Het Nieuwsblad - online op 17/03/2016
Dit artikel werd gepubliceerd door Newsmonkey.be op 17/03/2016
