De hashtagcampagne #MeToo zorgt voor een positieve verandering in onze maatschappij. Toch zijn er enkele mannen die de campagne een negatieve zaak vinden, omdat #MeToo hen in een slecht daglicht zou plaatsen. Ikrame Kastit, gemeenteraadslid voor Groen in Antwerpen, nuanceert de zaak.
Denkt u dat #MeToo negatieve effecten heeft waardoor mannen zich soms benadeeld voelen?
“Het is natuurlijk hoe je het kadert. Zoals je aangeeft, vinden sommige mannen dat #MeToo hen in een slecht daglicht plaatst. Het zijn de daden waarover vrouwen getuigen die mannen in een slecht daglicht plaatsen. Je kan een link maken met racisme: er was eens een #dailyracism waar heel wat mensen getuigd hebben over racisme die ze dagdagelijks meemaken. De conclusie was niet dat blanke mensen in een slecht daglicht werden geplaatst, maar wel mensen die racistische feiten pleegden. Dat is met #MeToo exact hetzelfde. Het zijn mannen die seksistisch en grensoverschrijdend gedrag vertonen die in een slecht daglicht worden geplaatst. Dat betekent dat je er als hele samenleving mee aan de slag moet. Je moet nadenken en de systemen eens in vraag stellen. Dat is geen man versus vrouw verhaal, het zijn gewoon grote samenlevingsvraagstukken die we samen moeten bekijken en proberen oplossen.”
Niet alleen vrouwen hebben met grensoverschrijdend gedrag te maken, ook mannen hebben hier last van. Denkt u dat dit een even groot probleem is?
“Ze komen wel in beeld, maar cijfers en onderzoeken tonen aan dat er een totaal andere verhouding is. Het systeem waarin we leven, bestaat uit verschillende machtsstructuren. Dat is wat de #MeToo-beweging wil aantonen. We leven nu eenmaal in een samenleving waar de witte mannen veel machtiger zijn dan vrouwen, en zeker vrouwen met een migratieachtergrond. In het huidige systeem zijn ook veel meer mannen leidinggevende. Zij stromen in de academische wereld bijvoorbeeld sneller dan vrouwen door naar het niveau van professor. Je hebt op heel verschillende niveaus machtsstructuren die een impact hebben op het gedrag. Dat is op dit moment zeker het geval. De ene moet de andere niet uitsluiten. Het is niet omdat de meerderheid van mishandelde personen vrouwen zijn, dat dat automatisch betekent dat mannen daardoor hun verhaal niet mogen doen. Ik denk wel dat de aantallen heel verschillend zijn. Een heel interessant artikel van Nik Meeusen in De Morgen kaartte aan dat grensoverschrijdend gedrag ook binnen de LGBT-gemeenschap voorkomt. Homo’s zijn heel kwetsbaar voor grensoverschrijdend gedrag. Dat is interessant, want het heeft te maken met een bepaalde kansengroep die veel meer te maken heeft met bepaald gedrag dan een andere groep.”
Kan u de reacties begrijpen van mannen die vinden dat ze in een slecht daglicht worden geplaatst voor acties die ze nooit echt hebben gedaan?
“Het feit dat ze vinden dat ze in een slecht daglicht worden geplaatst, maakt het eigenlijk al duidelijk dat ze niet goed snappen waarover het gaat. Mannen worden niet als gender in een slecht daglicht geplaatst. Er is een bepaald soort man, die een bepaalde vorm van gedrag vertoont, die door de samenleving voor een stuk aanvaard wordt. Je moet niet ver zoeken. We hebben in de Verenigde Staten Donald Trump die relatief makkelijk als president verkozen is, terwijl wij denken dat dat onvoorstelbaar is voor iemand die op zijn manier met vrouwen omgaat. Betekent dat dat elke man verantwoordelijk is voor Trumps gedrag? Ik denk van niet. Het gaat eerder om mannen die achter Trump staan. Vrouwen zouden allianties moeten sluiten om zo’n zaken aan te pakken.”
#MeToo komt veel in de media, maar denkt u dat het te veel aandacht krijgt?
“Als het wekelijks in de media komt, denk ik dat het eerder het topje van de ijsberg is. Het geeft gewoon aan hoe groot het probleem is en dat we dit als samenleving echt wel moeten aanpakken. Daarom heeft dat ook een plaats in de media. Ik denk zelfs dat het nog niet goed genoeg is, want ik zie heel weinig structurele maatregelen daarrond.”
Wat bedoelt u met structurele maatregelen?
“Ik heb heel veel zaken gezien in de pers, heel veel zaken gelezen. Als ik dan van onze politici zie wat ze in de praktijk doen, behalve af en toe eens reageren in de pers, zie ik heel weinig maatregelen. Ze zouden maatregelen kunnen nemen om het glazen plafond te doorbreken, ze zouden sensibiliseringsmaatregelen kunnen nemen om bepaalde zaken bespreekbaar te maken. Heel veel grensoverschrijdend gedrag is juridisch zelfs niet strafbaar. Ze zouden ook maatregelen kunnen nemen samen met bedrijven. Er zijn heel wat mogelijkheden om het debat hierover aan te gaan met mensen onderling en dat zie ik juist niet gebeuren. Dit is geen Vlaams of Belgisch probleem, dit is een wereldprobleem. We leven in een patriarchaal systeem dat wereldwijd verspreid is. Politici hebben de mogelijkheid om daarmee aan de slag te gaan. Wat we nu vooral zien, is dat er heel wat media-aandacht is. Maar daar stopt het dan ook. Het moment dat we het ‘Jaar van de Vrouw’ kunnen uitroepen, is het moment dat #MeToo niet meer nodig is. Je moet als vrouw heel sterk zijn om met zulke getuigenissen naar buiten durven komen. Ik denk dat heel wat vrouwen gedrag tegenkomen, en zelfs normaliseren, dat eigenlijk niet toelaatbaar is.” © 2018 – StampMedia – Jonathan Cieters
Dit artikel werd gepubliceerd door apen.be op 12/03/2018
