Ongeveer zestien jaar geleden verliet dokter Babak Baheri (49) zijn thuisland Iran. Met zijn basisdiploma geneeskunde vertrok hij naar België. Na enkele hindernissen belandde hij in het pijncentrum van het Universitair Ziekenhuis Antwerpen waar hij nu werkt als vast staflid. “De pijnkliniek voelt net als een familie”, vertelt de Iraanse Antwerpenaar.
In 1979 brak in Iran de islamitische revolutie uit. Na vele betogingen tegen de corrupte sjah (koning) Pahlavi kwam de leider van de revolutionairen, ayatollah Khomeini, aan de macht. Iran verbrak haar sterke band met de Verenigde Staten en distantieerde zich van het Westen. Van individuele vrijheid was geen sprake meer. “Op universiteiten mochten mannen geen hemden dragen met korte mouwen. Zo zijn er nog talrijke voorbeelden van alledaagse vrijheden die door de machthebbers werden afgenomen”, vertelt Babak Baheri.
Diploma ongeldig
Babak en zijn vrouw haalden in Iran hun basisdiploma arts. De volgende stap was een specialisatie kiezen om zich te verdiepen in een medisch vakgebied. Babak weigerde in het toenmalige sociale klimaat verder te studeren. “Ik wilde een specialiteit in de geneeskunde volgen, maar niet in een maatschappij waar je intieme banden met overheid moet hebben om na je studies een carrière op te bouwen”, vindt Baheri.
Eind 2000 besloot Babak samen met zijn echtgenote naar te België te reizen om zijn specialisatieopleiding te starten. Maar er waren enkele obstakels. Eerst en vooral hanteert Iran het Amerikaanse opleidingssysteem voor geneeskunde. Baheri: “Onze proffen hadden gestudeerd in de Verenigde Staten en alle cursussen waren in het Engels.”
Daarbovenop is Iran geen Europees land. “We kregen te horen dat een Iraans masterdiploma niet overeenkwam met de Europese eisen. De eerste vier bachelorjaren werden door het ministerie van Volksgezondheid goedgekeurd, maar de drie masterjaren waren ongeldig.”
Onbekende taal
Na een intensieve taalcursus van zes maanden schreven Babak en zijn vrouw zich in bij Universiteit Gent. “Ik had nog nooit van het Nederlands gehoord. De documenten voor de Belgische ambassade worden altijd naar het Frans vertaald.” In Iran bestaat de mogelijkheid om een tweede taal als keuzevak te kiezen. “Ik had in Iran Frans als tweede taal gekozen. Brussel of Wallonië leken dan ook de ideale plaats om te gaan studeren. Een familielid in Luik, eveneens een arts, raadde mij aan om Nederlands te leren”, vertelt Baheri.
Dokter Baheri koos na zijn master voor de specialisatie anesthesie. Na zijn assistentenstage in het Universitair Ziekenhuis Gent ging hij bij het UZA solliciteren voor een job in de pijnkliniek. Zijn vrouw wilde heel graag op de dienst geriatrie werken, maar er waren geen plaatsen in UZ Gent. In het UZA daarentegen was er wel een slot. Babak Baheri: “Zij moest ‘s ochtends om vijf uur in Gent opstaan om dan tot tien uur ’s avonds in Antwerpen te werken. Dat was onmogelijk vol te houden.”
De pijnkliniek was volzet, maar gelukkig was er nog een assistentenfunctie anesthesie. “Na mijn stageperiode ben ik snel overgeschakeld naar de pijnkliniek waar ik tot op heden werk. De werktijden zijn minder belastend en ik moet ’s nachts niet uit mijn bed”, lacht de Iraanse Antwerpenaar.
Contact met patiënt
Sinds 2012 werkt dokter Baheri in het multidisciplinair pijncentrum van het UZA. “Ik wou al tijdens mijn assistentenperiode in de pijnkliniek werken, maar er was een tekort aan assistenten anesthesie.” Volgens Babak is de pijnkliniek een goede combinatie van alle medische kennis en technisch kunnen. “We doen procedures in behandel- of operatiekamers, maar komen ook in direct contact met de patiënt en kunnen die individueel opvolgen. Als ik iemand die al jaren pijn heeft kan helpen geeft dit een enorm positief gevoel.”
Route 112: het Multidisciplinair pijncentrum. Sinds 2012 werkt Dr. Baheri op de pijndienst van het UZA. ‘Ik wou al tijdens mijn assistentenperiode op de pijnkliniek werken, maar er was een tekort aan assistenten anesthesie.’Route 112: het Multidisciplinair pijncentrum. Sinds 2012 werkt Dr. Baheri op de pijndienst van het UZA. ‘Ik wou al tijdens mijn assistentenperiode op de pijnkliniek werken, maar er was een tekort aan assistenten anesthesie.’
“In Iran had ik geen financiële problemen, maar om naar België te komen heb ik een deel van mijn eigendom in Iran verkocht.” Met steun van zijn familie en een studiebeurs van de Vlaamse overheid kon dokter Baheri zijn studies financieren. Daarnaast deed hij veel odd jobs waaronder babysitten bij vrienden, opdienen in restaurants, poetswerk en magazijnwerk. “Mijn vrouw en ik werkten elk weekend én tijdens de zomervakantie. Tien jaar hebben we geen vakantie genomen. Alle geld ging naar ons verblijf en studies.”
Tof team
Baheri heeft geen spijt van zijn verhuizing naar België en voelt zich thuis in het pijncentrum. “Het is een super tof team. We zijn net een familie”, besluit de dokter, die vernoemd is naar Babak Khorramdin, een Perzische held en politiek activist. Net zoals zijn naamgenoot gelooft dokter Babak Baheri in politieke en individuele vrijheid – de twee hoofdredenen waarom hij Iran achter zich liet.
Dit artikel werd gepubliceerd door Nieuwsblad online op 14/09/2017
