Wanneer we als valide mensen veroordeeld worden tot een rolstoel, zou dat het einde van de wereld betekenen. Dat is althans het idee dat we hebben. Maar wanneer het ongeluk toch toeslaat, blijkt een mens heel wat aan te kunnen. Patrick Louage en Luc Van Hove weten er alles van.
Patrick Louage (51) werd in 1987 gediagnosticeerd met Spinale Musculaire Atrophy, (SMA), type 3, een zeldzame en ongeneeslijke spierziekte. Bij een gezonde mens worden signalen van de hersenstam via het ruggenmerg doorgegeven naar de spieren. Bij Patrick gebeurt dat niet.
In zijn tienerjaren deed Patrick samen met zijn broer aan atletiek. Rond zijn veertiende merkte hij dat hij niet zo snel vooruit ging als anderen. "Hoe meer mijn broer trainde, hoe beter hij werd. Ik putte mijn lichaam alleen maar uit." Toch duurde het nog tot zijn 27ste vooraleer er een spierbiopsie werd uitgevoerd en Patrick de diagnose SMA type 3 te horen kreeg.
Luc Van Hove (53) daarentegen, werd het slachtoffer van een motorongeval. Hij brak daarbij twee wervels in zijn rug met een incomplete dwarslaesie (een onderbreking van de zenuwen in het ruggenmerg) tot gevolg, waardoor hij gedeeltelijk verlamd is.
"Ik reed met de motor aan 40 km/u door het centrum van Aarschot toen een bejaarde man uit zijn parkeerplaats reed en me onderuit haalde. Ik kreeg een kleine tik, maar belandde tegen zijn bumper en kreeg de motor op mijn lichaam. Van de schrik liet de man zijn koppeling los en reed hij vooruit waarbij ik van de auto een dreun in mijn rug kreeg.
Zelfstandigheid
Hoewel hij 80 procent gehandicapt is, probeert Patrick nog alles zelf te doen. "Maar ik kan niet uit eigen beweging van een stoel komen, in bad gaan of rechtkomen als ik gevallen ben." Thuis kan hij zijn plan trekken met een hoog-laag stoel. En voor de auto heeft Patrick een lift.
Luc is een semi-rolstoelgebruiker. Die gebruikt hij voor langere afstanden. Thuis loopt hij met krukken. Luc wou niet meer dan 65 procent gehandicapt verklaard worden, omdat hij absoluut nog wou werken. "En ik probeer nog een beetje te sporten: fietsen en zwemmen. Bovendien ga ik twee keer per jaar skiën met een 'zitski'."
"Alles wat ik doe is topsport", vult Patrick aan. "Ik moet al mijn krachten gebruiken om nog maar te kunnen rechtstaan."
Het aanvaarden
Zowel Patrick als Luc waren gezonde, sterke mannen. Tot het noodlot toesloeg. Hoe gaat een mens daarmee om?
Patrick: "Het heeft een hele tijd geduurd vooraleer ik mijn ziekte accepteerde. In het begin keek ik vooral naar wat ik niet meer had. Mijn ex-vrouw heeft toen foto's van mij laten zien aan een spirituele vrouw. Ikzelf heb die vrouw nooit ontmoet, maar het is in die periode dat ik mijn ziekte ben beginnen accepteren."
Luc was een optimist en is dat nog steeds. Hij heeft spijt van het ongeval, maar heeft besloten om er niet te blijven over piekeren. "Anders heb je geen leven meer. Je moet je richten op de dingen die je nog wel kunt. Ik krijg daarbij heel veel steun van mijn vrouw." Dat wordt beaamt door Patrick. "Als 'het willen' groter is dan 'het kunnen', raak je alleen maar gefrustreerd."
Grijp je kansen
Luc wordt wel eens boos op mensen die over banale zaken zeuren. "Die durf ik dan op hun nummer te zetten. Mensen moeten leren om het leven anders te bekijken. Om dingen te aanvaarden. Het heeft immers geen zin om over futiliteiten te kniezen."
"Je moet in staat zijn om afscheid te nemen van waar je aan gehecht bent", vult Patrick aan. "Dat is een heel proces dat bij de ene al wat sneller verloopt dan bij de andere. Maar vroeg of laat moet iedereen het doen."
"Bekijk de positieve kant van het leven", besluit Luc. "Kijk naar de mogelijkheden die je hebt en grijp je kansen."
© 2013 - StampMedia - Elly Louage
