Mohamed Barrie (24) is student sociaal werk. Naar aanleiding van onze nationale feestdag schreef hij een brief aan België. Niet zijn geboorteland, maar het werd wel zijn België. “Eddy Merckx, Jacques Brel of Stromae, worden niet echt aan jou toegeschreven", zo zegt hij, "maar liefste, toegegeven, mij schrijven ze ook niet aan jou toe!”
Liefste België,
Weet je nog onze eerste ontmoeting? Dat was op Zaventem luchthaven. Ik was 12 en jij veel te oud? Ik vond jou een beetje kil en koud, maar dacht: “Er is vast meer dan mijn ogen nu kunnen zien”. Enthousiast stapte ik de auto in om verder kennis met je te maken.
Jij was en bent nog altijd erg verwarrend. Je spreekt als Europeaan zoveel talen en bezit zoveel culturen! Hoe kan ik jou ooit volledig begrijpen? Hoe kunnen we al deze culturen en talen doen samenwerken? Integreren of assimileren? Dat laatste kan ik alvast niet! Ik heb begrepen dat jouw diversiteit een troef is. Laat mij daar maar deel van worden. Ik word als je wil Mohamed, de Afro-Belg!
Sommigen houden maar van bepaalde delen van je, ik hou van jouw geheel. Eerlijk waar, ik kan je nooit echt uitleggen aan anderen. Ze kenden je voor de Rode Duivels en Molenbeek niet eens. Nu denken ze vast dat je enkel Brussel bent!
Eddy Merckx, Jacques Brel of Stromae, worden niet echt aan jou toegeschreven, maar liefste, toegegeven, mij schrijven ze ook niet aan jou toe! Laten we ze in hun waan laten! Want hoe minder ze van jou afweten, te meer ik geloof dat wij een speciale band delen.
Oh dierbare België. Je bent een deel van mijn zijn en ik een deel van het jouwe. Nu al onlosmakelijk verbonden? Er zijn momenten dat ik dacht niet bij jou te horen, maar toen zag ik de Rode Duivels en ik wist het weer: ze weerspiegelen mijn alledaagse realiteit… Je bent niet het land van mijn vaderen, maar met jouw Congolees bloed zijn we haast Afrikaanse broeders.
Je gaf mij kansen en de meeste mensen die ik tot nu toe in mijn Belgische bestaan heb ontmoet, maakten deze tastbaar. Hun open armen en aanmoedigingen waren nodig om mij stappen te doen zetten, om te beseffen dat ook ik deel ben van wat we ons landje noemen. Ik ben niemands caritas of hulpje, ik ben een Belg, een Afro-Belg weliswaar, maar wel een Belg met rechten en plichten!
De Vlaams-Waalse polemiek heb ik nooit begrepen. Voor mij is er enkel België. Kiezen tussen Thuis of Familie? Euhm, voor mij Extra Time en Wakker Op Zondag a.u.b.. Brussel, Brugge, Gent, Antwerpen of Luik? Euhm, een wafel met chocolade graag.
Oh land van mannen met verbeelding, door jou ontdekte ik mijn passie voor het lezen. Toegegeven, Kuifje in Congo was racistisch en Leopold in Congo vergat mijn juf te vermelden.
Niet getreurd, in ruil gaf je me een kans om mijn roeping te vinden, namelijk werken met mensen en de wereld verbeteren. Om mijn naïviteit te bewaken vertel je me steeds dat Zwarte Piet niet kwetsend en de vriend van ieder kind is. Dus blijf ik naïef om te geloven dat je op een dag kan zien wat ik zie: een overblijfsel van kolonialisme.
Ik zou liever zwijgen over de keren dat ik de kans kreeg om je te haten. Ik koos er steeds voor om van je te houden.
Maar eerlijk. Soms ben je er niet en lijken de rechten die je mij gaf plots verdwenen. Weet je nog toen politieagenten mij stopten vanwege mijn Noord-Afrikaanse uiterlijk? Of al die keren dat ik Zwarte Piet of het n-woord moest aanhoren? En toen die bomma's dachten dat ik hen niet begreep en "hij wel te laat zal zijn voor het OCMW”. En dan waren er de leerkrachten die mij en vrienden adviseerden om geen hogeschool- of universiteitsopleiding te starten?
Zie je?
Ik zou beginnen denken dat onze aderen niet gevuld zijn met hetzelfde bloed. Ook aan jouw handen kleeft bloed van vele broeders en zusters. Ik wil best verder, maar iedere keer ik erover begin, lijkt ons liefde en het verleden plots niet te bestaan. Ik kan dan enkel op jouw koude kille stilte rekenen. Want “racisme is relatief en ieder krijgt dezelfde kansen”, tot ze een woning of job willen of ASO willen volgen.
Liefste, je gaf mij kansen, maar sommige van jouw kinderen laten mij niet toe deze te grijpen. Ze weigeren mij de toegang en als ik praat, wijzen ze me erop dat ik mijn plaats moet kennen.
Is mijn plaats niet diep in jouw hart en ziel aangezien ik het zo van je hou? Ik wens jou niet te splitsen, alleen een beetje te fixen.
Zie je?
Ik zou jou en sommige van je kinderen kunnen haten, maar koos ervoor om van jullie te houden.
Dus liefste, ik schaam me niet voor onze liefde. Volgens sommigen horen wij niet bij elkaar. Zij hebben makkelijk praten want hun hart werd nooit geraakt door jou potentieel. Ik ben verliefd op de diversiteit die je ademt. Ik ben verliefd op de waarde van hard werken en de Belgische nuchterheid. Ik hou ervan om in twee uur tijd al jouw uithoeken te kunnen bezichtigen.
Maar liefste, zeg nu eerlijk: wanneer gaan al jouw kinderen mij helemaal accepteren? Niet zomaar tolereren of aanvaarden als hulpje, om te zijn als Belg en als mens.
Jij speelde nooit open kaart, maar ik leerde jou kennen via mensen met een open hart. Dat ging steeds gepaard met intense emoties.
Liefste België, we kennen elkaar al twaalf jaar en je blijft me verbazen. Dat is de reden waarom ik hoopvol blijf geloven dat je ook mij op een dag zal omarmen als één van jouw kinderen!
© 2016 – StampMedia – Mohamed Barrie
Dit werd gepubliceerd door DeWereldMorgen.be op 22/07/2016
Dit werd gepubliceerd door KifKif.be op 20/07/2016
