(PIDMAG) De negentiende-eeuwse volkswijken rond Gent zijn vandaag krottenwijken geworden. De meeste huizen moeten worden gesloopt en heropgebouwd, maar dat lukt niet zonder een gecoördineerd stedelijk woonbeleid.
Eind negentiende eeuw werden rond het centrum kramakkelige volkswijken neergepoot om de toestroom van fabrieksarbeiders van op het platteland onderdak te bieden. Ruim honderd jaar later fungeert die negentiende-eeuwse gordel nog altijd als aankomstzone, nu voor migranten uit het buitenland. Bij gebrek aan beter betrekken ze er kleine, uitgeleefde en slecht gestructureerde huizen. “Moeten die woningen blijven staan? Ik vind dat we er stapsgewijs en op een verstandige manier veel meer moe- ten afbreken”, zegt woonsocioloog Pascal De Decker.
Bouwvallen
“Alleen zet het stadsbestuur onvoldoende in op vervangingsbouw. Wie vandaag uit zijn beluikhuis wordt gezet, kan nergens anders heen. Daarom moet het aandeel sociale woningen in grootschalige bouwprojecten omhoog”, vindt De Decker. Met stadsontwikkeling aan de oude dokken en het station probeert de stad vandaag vooral hogere middenklassers aan te trekken. “Het beleid richt zich op een nieuw, ongedefinieerd publiek en niet op de armere Gentenaars en aanwezige migranten uit de volkswijken. Er is geen relatie tussen de bouwprogramma’s en de verkrotting”, merkt De Decker op. Bij gebrek aan een gericht verplaatsingsbeleid blijven de bouwvallen in de negentiende-eeuwse gordel staan. Toch zijn die huizen nodig want er is geen goedkope woningvoorraad elders in de stad.
Concentratie van achterstelling
Renovatie wordt in de negentiende-eeuwse gordel grotendeels aan particuliere kopers overgelaten. Het zijn middenklassers die een huis in de gordel opkopen en opkalefateren.
Maar elke gekochte woning is een goedkoop huurhuis minder, zodat de prijzen in volksbuurten de hoogte ingaan. Oorspronkelijke bewoners moeten daardoor vertrekken. Die mensen komen op straat en in kraakpanden terecht. De densiteit van de sociale problemen in de gordel ligt veel hoger dan in het centrum.
“Stadsontwikkeling zonder begeleidende maatregelen resulteert gewoon in sociale verdringing”, besluit De Decker. “Vandaag beroept de overheid zich op de markt om de verkrotting en concentratie van ach- terstelling in de Gentse volkswijken op te lossen, maar dat lost helemaal niets op. In het beste geval verschuif je het probleem.”
© 2014 – StampMedia - Emmeline Vandeputte, foto: Maarten Raes
Dit artikel werd eerst gepubliceerd in PIDMAG, het magazine van StampMedia, Nr. 6, jg 3, p. 17
Dit artikel werd gepubliceerd door De Wereld Morgen op 14/03/2014
