[PIDMAG] Quarterlifecrisis “Kiezen kan ik niet, ik wil alles.”

“De tijd ging zo snel, plots twijfelde ik over alles. Over wie ik was en wat ik wilde met mijn leven. ‘What the fuck’ is er mis met mij?!, dacht ik. Ik had er geen idee van tot ik John Mayer hoorde zingen over zijn quarterlifecrisis. Toen dacht ik ‘hé, misschien is dat mijn probleem’.” Merel was 25 jaar en haar quarterlife crisis sloeg in als een bom.

De succesformule lijkt simpel: je zoekt een leuke baan, je trouwt en krijgt kinderen. Zo was huisje, boompje, beestje jarenlang de norm. Maar tegenwoordig is zelfs het beste niet meer goed genoeg. Gelukkig zijn, dát is de nieuwe norm. Net die nieuwe standaard bezorgt de huidige generatie twintigers en dertigers een hoop twijfels. “Wat wil ik met mijn leven?” Net als veel leeftijdsgenoten worstelt vlog- en schrijfster Merel Lamboo (29) met die vraag. “Er zijn zoveel opties dat je niet kunt kiezen. Rond mijn 25ste wist ik plots niet meer wie ik was en wat ik wilde. Alles waarvan ik dacht dat ik het wilde, wilde ik helemaal niet meer. De twijfel sloeg toe. Mijn quarterlifecrisis was begonnen.”

Wat was het moment waarop je dacht ‘hier gaat iets mis’?

“Na mijn studie aan de dansacademie begon ik te werken. Per ongeluk werd ik storemanager van een sneakerwinkel. Kitty, één van mijn collega’s, was al wat ouder en had twee kinderen. Ik kon me onmogelijk voorstellen dat ze gelukkig was met haar leven en dacht ‘als ik hier blijf werken, word ik net als Kitty en dat wil ik niet’. Maar wat wilde ik dan wel? Op die vraag had ik geen antwoord en ik begon na te denken. Zo werd Kitty het begin van mijn quarterlifecrisis.”

Waarom begon je zo te twijfelen, spelen succesverhalen van anderen bijvoorbeeld een rol?

“Ik ben niet gevoelig voor celebrities die denken het perfecte leven te leiden, maar mensen in mijn eigen omgeving hebben wel veel invloed op mij. Zo vond ik het moeilijk om te zien dat vrienden die misschien zelfs jonger waren dan ik wel hun ‘shit’ op een rijtje hadden. Ik vroeg me af of er een geheim is waar ik het bestaan niet van afwist. Hoe kon het zijn dat zij wisten wat ze wilden? Of deden ze maar alsof en hielden ze iedereen gewoon voor de gek? Dat vond ik heel confronterend.”

 “Am I living it right?” OF “It might be a quarterlife crisis.” (uit dat nummer van John Mayer)

Waarom was dat voor jou zo confronterend?

“Het verhaal van mijn vrienden week weinig af van mijn eigen verhaal. Behalve dat zij wel wisten wat ze met hun leven wilden en ik niet. Waar ging het bij mij dan mis? Soms ben ik jaloers op mensen die zich volledig kunnen focussen op één ding. Dat lijkt me heerlijk, want ik vind zoveel dingen leuk. Kiezen kan ik niet. Ik wil alles. Juist die grote hoeveelheid aan keuzes werkt verlammend.”

Je zat daardoor niet lekker in je vel. Hoe reageerde je omgeving daarop?

“In eerste instantie niet, want ik hield het lang voor mezelf. Pas toen ik erover ging bloggen werd het een beetje bespreekbaar. Al deel ik mijn gevoelens en ideeën nog altijd liever online met vreemden dan dat ik erover praat met mijn moeder, bijvoorbeeld. Ik was bang voor de reacties: wat als ze mij niet zouden begrijpen? Ik dacht dat ik de enige was die door zo’n quarterlifecrisis ging. Maar net door erover te praten, bleek dat er meer mensen door zo’n fase gaan.”