Tijdens de workshop 'How to StampMedia' kunnen jongeren kennismaken met verschillende soorten media. Zo experimenteren ze met foto, video, tekst en audio. Ze interviewen elkaar over maatschappelijke thema's die hen na aan het hart liggen, waar ze nieuwsgierig naar zijn of die ze belangrijk vinden. Hier de resultaten van het tekstexperiment.
Amana (18): "Mentale gezondheid wordt nog te veel besproken vanuit het perspectief van vrouwen"
Amana is 18 jaar en heeft veel interesse in het onderwerp mentale gezondheid. Het afgelopen jaar heeft ze al heel veel zien voorbijkomen rond dit thema. Aandacht geven aan mentale gezondheid is zeker al een goed begin, maar absoluut geen oplossing voor deze kwestie, beweert Amana. Ze vindt dat er meer actie moet worden ondernomen in de praktijk om er verandering in te laten brengen.
Amana: “Zowel mannen als vrouwen ervaren druk om aan verwachtingen te voldoen, wat een groot effect heeft op hun mentale gezondheid. Het grootste verschil tussen beide genders hierbij is of en hoe we erover praten.”
Zo zijn bij vrouwen de worstelingen met verwachtingspatronen veel meer bespreekbaar, terwijl mannen dit vaker voor zich houden, zegt Amana. “Daarnaast speelt representatie een belangrijke rol: vrouwen kunnen zich gemakkelijker herkennen in verschillende media, er is meer verscheidenheid aan verschillende vrouwbeelden. Mannen daarentegen worden vaak op dezelfde manier afgebeeld: knap, rijk en populair”, weet Amana. “En dit terwijl juist mannen veel minder mogelijkheden hebben om zichzelf aan te passen.”
Je anders voordoen dan je bent
“Vrouwen hebben door bijvoorbeeld kleding en make-up meer mogelijkheden om het beeld van zichzelf op te poetsen, maar mannen hebben het maar te doen met wat ze krijgen”, zegt Amana. “Ze moeten zowel zichzelf als de verwachtingen accepteren, wat onvermijdelijk tot een clash tussen innerlijke wereld en imago leidt. “De man blijft de man in de maatschappij”, zegt Amana. “Daardoor moeten veel mannen zich anders voordoen dan hoe ze zijn, waardoor ze hun keuzes niet voor zichzelf maken, maar om aan de verwachtingen te voldoen.”
Volgens Amana kunnen we dit veranderen. Hoe? Meer representatie, maar vooral het bespreekbaar maken. “Nu wordt het ook wel besproken, maar vaak vanuit vrouwelijk perspectief en veel te algemeen”, vindt ze. “Maak het concreet, praat over specifieke situaties en valideer elkaars ervaring. Zo kunnen we van verwachtingen naar verscheidenheid.”
© 2024 StampMedia / Jade Haandrikman & Amana Abouallal
Abdelhakim Abouallal (18): “Ik krijg steeds meer onrecht te zien in mijn omgeving en in de media”
Rechten die beperkt worden, bevolkingsgroepen die geprivilegieerd worden, andere die benadeeld worden ... Hoe kijken de jongeren van vandaag ernaar? Abdelhakim Abouallal (18) is student biomedische laboratorium chemie aan de KDG Hogeschool en geeft zijn mening daarover.
Wat versta jij onder mensenrechten?
Abdelhakim Abouallal: “In het algemeen betekent dit: de rechten die elk mens heeft. Maar dat is nogal een abstract antwoord. Er bestaan namelijk ontzettend veel verschillende soorten rechten, zoals bijvoorbeeld het recht op vrije meningsuiting, persvrijheid, … Mensenrechten omvat dus veel verschillende dingen.”
Vanwaar komt je interesse voor het onderwerp?
“Naarmate ik ouder werd, kreeg ik steeds meer onrecht te zien in mijn omgeving en in de media, waardoor ik er steeds meer over wou te weten komen.”
Denk je dat een Europees vluchtelingenbeleid kan zorgen voor betere mensenrechten voor vluchtelingen over de héle wereld?
“Zeker! Bepaalde bevolkingsgroepen worden bevooroordeeld, een Europees beleid zou kunnen zorgen voor gelijkheid. Vluchtelingen uit Oekraïne krijgen bijvoorbeeld vaak voorrang op vluchtelingen uit andere landen zoals Syrië. Dit terwijl veel vluchtelingen uit onder andere Syrië al veel langer op de wachtlijst staan.”
Heb je ooit zelf, of in je directe omgeving, te maken gekregen met situaties waarin mensenrechten niet gerespecteerd werden?
“Ja, spijtig genoeg wel. Neem nu bijvoorbeeld het coronavirus. Mensen die er toen voor kozen om geen vaccin te nemen, werden beperkt in hun rechten. Je moest namelijk voor veel evenementen kunnen aantonen dat je gevaccineerd was, anders mocht je niet binnen. Dat is ook discrimineren, en mensen inperken in hun rechten.”
Heb je zelf een mogelijke 'oplossing', of eerder een stap in de goede richting, waardoor mensenrechten minder snel geschonden zouden worden?
“Ik heb niet per se een oplossing, maar zoals ik al eerder zei, moet in de allereerste plaats de volgorde van de wachtlijst gerespecteerd worden bij bijvoorbeeld het krijgen van een sociale woning voor vluchtelingen.”
© 2024 StampMedia / Amber Roobaert en Abdelhakim Abouallal
“Kinderen zouden vrij moeten kunnen spelen, maar zitten gevangen in oorlogsgebied”
Oorlog en geweld zijn alomtegenwoordig in onze wereld. Dat was vroeger zo en dat is nu nog steeds. Van klein huiselijk geweld tot aanslagen en wereldoorlogen. De oorlog komt tot de gewone mens via nieuws en sociale media. De vele gruwelijke beelden blijven hangen bij Helena Vanroose Van der Borght en Mere Haegemans. Ze zijn gefrustreerd over zoveel onrecht en geven graag hun visie hierover.
Wat doet het nieuws van oorlogen en aanslagen met jullie?
Helena Vanroose Van der Borght: “Het slechte nieuws komt altijd hard binnen. Je probeert naar aanleidingen te zoeken en zo verbanden te leggen naar het gebeurde conflict.”
Mere Haegemans: “Verschrikkelijk vind ik het. Het maakt me boos en gefrustreerd. Oorlog is voor iedereen erg, maar ik heb toch vooral medelijden met de kinderen in oorlogslanden. Zij zouden vrij moeten kunnen spelen, maar zitten gevangen. Zo zag ik deze week nog een beeld van een Palestijns kindje dat helemaal uitgemergeld was door ondervoeding. Dit is echt fout, zo fout!”
Welke oplossingen denken jullie dat er zijn?
Vanroose Van der Borght: “Een oplossing zal er nooit zijn, denk ik. Maar verbetering is mogelijk, praten en overleggen is de eerste stap. Hulp bieden aan de medemens en zo tot een compromis komen.”
Haegemans: “Oplossingen voor oorlog? Als die bestaan, zouden we een prachtig leven kunnen leven. Ik vrees helaas dat die er niet zijn. Er zijn te veel gekken op deze planeet die denken de boel hier te mogen overnemen. Ik denk wel dat burgers hun steentje kunnen bijdragen door voedsel, kleren en geld te schenken. Maar ik vraag me wel af hoe die spullen bij de inwoners in oorlogslanden terechtkomen en hoe wordt bepaald wie wat krijgt. De oorlog moet gewoon stoppen, dat is de enige oplossing.”
Hoe dicht is het geweld al bij jullie gekomen?
Vanroose Van der Borght: “Geweld is al dichtij gekomen, maar zelf ben ik er nooit rechtstreeks mee betrokken. Er zijn in mijn straat en in de stad Brussel dagelijks wel incidenten met het drugsgeweld, het krioelt ervan.”
Haegemans: “Nog niet dicht eigenlijk. Ik ben blij dat ik dat kan antwoorden. Oorlog komt steeds via een omweg van het nieuws bij mij terecht.”
Zou er ooit een geweldloze wereld kunnen zijn?
Vanroose Van der Borght: “Ik zou het liefst leven in een wereld vol met vrede, maar ik weet dat de wereld gemaakt is voor en door geweld. Natuurlijk moeten er een aantal zaken beter kunnen. Meer overleg tussen landen, want ook geweld kan een situatie veel slechter maken die oorspronkelijk was.”
Haegemans: “Ik vrees ervoor. Ik wil niets liever, maar oorlog is een gewoonte geworden in deze wereld en mensen zijn gewoontedieren hé.”
© 2024 StampMedia / Helena Vanroose Van der Borght & Mere Haegemans
