De Don Boscoschool in Wilrijk viert dit jaar zijn dertigjarig bestaan. Om dit te vieren krijgen dertig jongeren van de school de kans om samen met regisseur Stefan Perceval te werken aan een eigen theaterproductie. Karolien Segers (19) ging naar een van de repetities.
Beste lezer,
Ik weet dat u nu een artikel verwacht over jongeren die een unieke kans krijgen. Ik wou dat artikel graag voor u schrijven, maar ik kon het niet. Ik geraakte emotioneel betrokken bij mijn onderwerp. Vergeef me. Ik ben jong en naïef. In de plaats van een artikel krijgt u een column/een verhaal. Is dat journalistiek verantwoord? Waarschijnlijk niet. Toch wil ik dat u het leest. Doe het niet voor mij, maar voor de jongeren in mijn verhaal. Ik vertel u mijn standpunt tijdens een repetitie van hun theaterstuk.
Daar staan ze dan: 6 jongeren met veel goesting om een theaterstuk over henzelf te maken. “Moedig”, denk ik. 6 jongeren die door de maatschappij zijn afgeschreven, omdat ze maar in het deeltijds onderwijs zitten. Ook ik had eerst mijn vooroordelen. Bij jongeren in het deeltijds onderwijs dacht ik nogal snel aan jongeren met een veel te grote mond zonder enige interesse in de wereld rondom hen. Egoïsten die nooit iets van hun leven zullen maken.
Volgens Van Dale is de betekenis van een vooroordeel: Op een gebrek aan kennis berustende mening of afkeer. Ik moet vast stellen dat ik helemaal niemand ken die in het deeltijds onderwijs zit of iemand ken die iemand kent die in het deeltijds onderwijs zit. Als journalist durf ik wel eens denken dat ik alle wijsheid in pacht heb. Dat ik alle wijsheid op het internet vind. Ik word al snel van mijn voetstuk geduwd. Back to reality.
Daar staan ze dan: 6 jongeren die mij weten te raken zonder dat ze het weten. Ik zit daar maar op mijn stoel naar hen te kijken. Ik voel me een beetje een indringer, maar ik voel me ook vereerd omdat ik een van hun eerste toeschouwers ben. Het liefst zou ik willen recht staan en meedansen met hun stoelendans of alles stil leggen. Ze zijn niet vaak stil, maar als ze stil zijn raken ze iets in mij aan. Ze proberen hun verhaal in woorden te vertellen, maar in hun stiltes vertellen ze me het meest. Dan zie ik in hun ogen de goesting om te leven. De goesting om iets van hun leven te maken.
Ze hebben tegenslag gekend, dat geven ze toe. Iedereen heeft in zijn leven wel eens tegenslag, maar niet iedereen geeft het toe of durft verder te gaan met leven. Zij wel. De levensvreugde spat van hen af.
Daar staat hij dan: 19 jaar is hij. Een leeftijdsgenoot. Ik versta niet wat hij zegt. Hij praat nogal binnensmonds. Het geeft niet. Ik wil zijn woorden niet horen. Gewoon naar hem kijken is al voldoende. Hij intrigeert me. Sommigen zullen het liefde noemen, maar voor mij is het de zwaartekracht. Hij brengt me van mijn roze wolk terug op de aarde. Hij doet me beseffen dat ik gewoon geluk heb gehad. Dat het leven me alle kansen heeft gegeven en dat ik soms zo dom was om kansen te weigeren. Ik ken zijn verhaal niet, maar dat geeft niet. Hij heeft bepaalde kansen niet gehad. Hij moet vechten voor zijn kansen en dat zal hij doen.
Stefan Perceval heeft een boodschap. Alleen is het dankzij de mensen met wie hij samenwerkt dat hij die boodschap kan verkondigen. Dank u, Stefan. Dank u, Marie, Jeroen en al de rest. Dank u, om mij (en hopelijk ook vele anderen) te laten inzien dat we stiekem toch allemaal wel heel erg op elkaar lijken.
En dank u lezer, om mijn betoog te aanvaarden.
© 2014 – StampMedia – Karolien Segers, foto's: Milou Verstappen
Dit artikel werd gepubliceerd door Apen.be op 06/03/2014
Dit artikel werd gepubliceerd door Pienternet.be op 06/03/2014
Dit artikel werd gepubliceerd door Allesoverjeugd.be op 06/03/2014
Dit artikel werd gepubliceerd door Jongerenplaneet.be op 06/03/2014
Dit artikel werd gepubliceerd door Het Nieuwsblad - online op 06/03/2014
Dit artikel werd gepubliceerd door De Wereld Morgen op 06/03/2014
