‘Still the Water’: voor geduldige kijkers

Onze reporters brengen een week lang verslag uit vanop het Film Fest Gent. Emily (22) ging naar de Japanse film ‘Still the Water’ van regisseuse Naomi Kawasa. Die prent neemt deel aan de officiële competitie en was ook genomineerd voor de Gouden Palm op het filmfestival in Cannes. “De prijs voor het grootste geduld gaat hier echter naar de kijker.”

In ‘Still the Water’ volgen we twee tieners in hun zoektocht naar volwassenheid op het Japanse eiland Amami waar traditie en respect voor de natuur nog volop aanwezig zijn. De ouders van de 16-jarige Kaito (Nijiro Murakami) zijn gescheiden en veel aandacht krijgt hij thuis niet. Hij zoekt steun en troost bij zijn vriendinnetje Kyoko (Jun Yoshinaga). Zij worstelt echter met de terminale ziekte van haar moeder en haar gevoelens.

Tijdens een dansfeest ontdekt Kaito dan ook nog eens het op zee drijvende lijk van een onbekende getatoeëerde man. Maar is het wel een onbekende?

Niet voor gevoelige zieltjes

Één van de eerste dingen die we te zien krijgen, is een scène waarin een geit geslacht wordt. Dat gebeurt niet zoals in Hollywood, met een groot mes, snel en flitsend. Een geit doden gebeurt met een klein mesje, liters bloed en het duurt tergend lang. Het geeft ons meteen een idee van de documentairestijl van regisseuse Naomi Kawase waarbij geen detail je wordt bespaard. Niet geschikt voor gevoelige zieltjes of nuchtere magen.

De film neemt rustig de tijd om zijn verhaal te vertellen over leven en dood en al wat daartussen zit. Je ziet de twee tieners groeien, leren en antwoorden vinden op hun levensvragen. Wat komt er na de dood? Zo heeft Kyoko een conversatie met haar moeder over ziek zijn. De moeder zegt onder meer dat op het vasteland mensen die ziek zijn nog zo lang mogelijk willen blijven leven. “Kan je je dat voorstellen?”, vraagt ze vervolgens aan haar dochter.

Oerkracht

‘Still the Water’ is een prent van weinig woorden en de repliek van de personages beperkt zich vaak tot een simpele “hmm”. Zo veelzeggend als de stilte is doorheen de film, zo nietszeggend zijn dikwijls de gezichtsuitdrukkingen van de hoofdrolspelers. Kawase koos ervoor om de het decor te laten spreken, met prachtige ruwe landschappen en beelden van de zee.

Diezelfde zee is trouwens meer dan de plaats délict van een moord. Het is een oerkracht: nu eens sereen en hemelsblauw, dan weer grijs en dreigend en uiteindelijk allesverzwelgend.

Bloeiende bloem

In deze poëtische coming-of-age film is tijd een ongedefinieerd begrip en ontplooit het verhaal zich aan het tempo van een bloem in bloei. Als je geduldig kan genieten van prachtige landschappen en de moeite wil doen om de symboliek in je op te nemen, is het een aanrader. Ben je eerder het ongeduldige type dat duidelijkheid wenst, dan stel je jezelf hiermee op de proef.