Verlaten winkelstraten, drones die het volk controleren, want groepjes van drie of meer mensen zijn verboden. Het zou zomaar een of andere dystopische film kunnen zijn, maar het is gewoon België anno 2020 in tijden van corona. De hele maatschappij ligt plat, en dat heeft gevolgen. En de schade? Die wordt zo fel mogelijk beperkt door de regering. Toch vallen de studenten voorlopig nog uit de boot.
Dagelijks zien verschillende noodoplossingen voor de verdere verspreiding van het coronavirus het licht: extra mondmaskers, subsidies voor water- en elektriciteitsrekening, een premie tot 4.000 euro voor horecazaken, etc. De regering werkt dag en nacht, maar studenten vallen voorlopig uit de boot. Toch kampen zij ook met serieuze collateral damage: inkomens uit studentenjobs die wegvallen, falend afstandsonderwijs en psychologische moeilijkheden. Voorlopig is er nog geen antwoord, of zelfs maar aandacht, van de regering. Zes studenten vertellen hoe zij de eerste twee weken van coronalockdown ervaarden.
Studenten zonder centen
Malaika (21), graduaatstudente Orthopedagogie aan de AP Hogeschool Mechelen:
“Ik werk al sinds mijn zestiende, vooral in de horeca. Sinds twee maanden werk ik in café De Wei in Mechelen. Daar sta ik vooral achter de bar, maar op drukke dagen loop ik mee in de zaal. Ik probeer twee tot drie keer per week te werken, meestal op woensdag en op vrijdag. Af en toe doe ik een extra shift op maandag. Ik verdien ongeveer 200 euro per week, wat dus neerkomt op 800 euro per maand. Door de nieuwe maatregelen is het café gesloten, waardoor ik dus ook mijn inkomen verlies. Dat is voor mij dramatisch, omdat ik met dat inkomen alles moet betalen. Mijn moeder is alleenstaand, nadat mijn vader twee jaar geleden overleed. Ze is leerkracht, dus ze leeft niet van het grote geld. Met mijn inkomen probeerde ik zoveel mogelijk zelf te betalen: van kledij, tot cursussen, mijn sociaal leven, shampoo, en maandverbanden… Daarnaast kocht ik ook af en toe eens boodschappen, dan moest mijn moeder dat niet meer betalen. Ik probeer nu zo snel mogelijk iets anders te zoeken, maar dat is moeilijk. Ik heb geen rijbewijs, en veel zaken hebben niet de tijd om nog snel een student op te leiden. Ik ben oprecht bang dat ik de maanden niet ga rondkomen. Als dat gebeurt, komt er een financiële last extra op de schouders van mijn moeder die het zelf ook al niet gemakkelijk heeft.”
Marie (23), masterstudente Communicatiewetenschappen:
“Naast mijn studies werk ik ook nog als fotograaf. Omdat ik meer dan 475 uur per jaar werkte, kreeg ik het statuut van studentondernemer. Dit jaar kreeg ik te horen dat ik wat minder uren zou krijgen, waardoor ik terug als jobstudent aan de slag ging. Voor de coronacrisis ondervond ik geen problemen, maar dat is dus enkele weken geleden veranderd. Omdat ik nu terug jobstudent ben, kan ik niet meer terugvallen op financiële ondersteuning. Dat is problematisch omdat ik samenwoon met mijn zus, die nu ook tijdelijk werkloos is door de coronacrisis. We kunnen niet rekenen op onze ouders voor financiële steun, dus moet ik blijven doorwerken, ondanks het gevaar voor mijn eigen gezondheid, en die van anderen. Voorlopig kan geen enkele instantie me verder helpen. Maar zelfs met één inkomen is het nu moeilijk voor mijn zus en mij. Ik vrees dat we door deze situatie binnenkort zullen moeten verhuizen.”
(Marie wenst anoniem te blijven)
Hanne: "Thuis is er ook meer afleiding, omdat mijn vader van thuis werkt. Onze karakters durven wel eens te botsen, dus dat maakt het enkel maar moeilijker."
Studeren vanop afstand
Hanne (19), studente Agro- en Biotechnologie: dierenzorg aan de HoGent:
“Ik zit in mijn eerste jaar dierenzorg aan de HoGent. Door de pandemie krijgen we nu afstandsonderwijs, maar dat vertaalt zich vooral in zelfstudie. Sommige leerkrachten doen wel de moeite om voice-overs te plaatsen bij de powerpoints of ze delen extra notities met ons. Normaal gezien zit ik tijdens de week op kot, maar nu zit ik thuis. Hierdoor zit ik totaal niet in mijn schoolritme, waardoor het dus ook moeilijk is om me te focussen op het schoolwerk. Thuis is er ook meer afleiding, omdat mijn vader van thuis werkt. Onze karakters durven wel eens te botsen, dus dat maakt het enkel maar moeilijker. De leerkrachten doen momenteel hun best, maar de communicatie verloopt echt niet goed. De laatste update die we kregen was dat de school gesloten bleef tot en met 5 april. Ook laten leerkrachten vaak niet weten hoe ze de onlinelessen zullen aanpakken en staat hun leerstof niet online. Zo kunnen we ons ook niet voorbereiden, waardoor de les alleen maar moeilijker wordt. Op die manier wordt het elke dag moeilijker om gemotiveerd te blijven. Ik heb ook geen contact meer met mijn klasgenoten, waardoor ik me alleen voel en sneller afdwaal.”
Aoife (20), studente Sociaal Werk aan de Erasmushogeschool Brussel:
“Ik zit in mijn eerste jaar sociaal werk. Mijn eerste semester viel goed mee, ik genoot van school en van de lessen. Nu ligt dat wat moeilijker. Door de verstrengde maatregelen krijgen we afstandsonderwijs. Het is een afwisseling tussen online klaslokalen, instructievideo’s en zelfstudie, iets wat ik toch wat moeilijk vind. Zo is er bijvoorbeeld een leerkracht van wie de cursus niet klopt. Hij zou hem herschrijven, maar nu horen we dat de cursus pas af zal zijn na de paasvakantie. Ook voor Frans is het moeilijk. We zouden in voor dat vak egestimuleerd worden om verbaal sterk te worden, maar tot nu toe krijgen we enkel taken. Er wordt dus geen rekening gehouden met de doelstelling van het vak. We kunnen sinds kort ook nergens meer terecht om de lessen te volgen. Ik probeer dat nu van thuis, maar dat vind ik zeer moeilijk. Ik kan me moeilijk concentreren door de vele prikkels. De onzekerheid over de examens en de mogelijke sluiting van de campussen tot en met het einde van het jaar zorgen er ook voor dat mijn motivatie afneemt en mijn stressniveau stijgt. Ik probeer nu vooral het doel van mijn diploma voor ogen te houden en te blijven gaan. Al moet ik toegeven dat deze lockdown een negatief effect heeft op mijn mentale gezondheid, en dat beïnvloedt dan weer andere aspecten van mijn leven, waaronder mijn prestaties op school.”
Sam: "De onlinelessen die ik krijg zijn zwaar, en door mijn stoornis mis ik nu vaak de energie om op te staan, achter mijn bureau te kruipen en de lessen online te volgen."
Invloed op de mentale gezondheid
Sam (18), studente sociologie:
“Op mijn zestiende ben ik gedwongen opgenomen in een gesloten psychiatrische instelling. Na enkele jaren intensieve samenwerking met psychologen volgde mijn diagnose: bipolariteit. Het gevoel van alles aan te kunnen enerzijds en depressieve gedachten anderzijds wisselen elkaar constant af bij mij. Mijn huisarts stuurde me daarom naar de psychiatrische afdeling van het UZ Gent waar mijn behandeling zou starten op 26 maart, maar helaas. Door de verstrengde maatregelen mag de afspraak niet doorgaan. De volgende afspraak ligt nu vast op 25 juni. Dat zijn twee maanden die ik nu ga moeten overbruggen zonder hulp of medicatie. Daarnaast probeer ik mij staande te houden op school. De onlinelessen die ik krijg zijn zwaar, en door mijn stoornis mis ik nu vaak de energie om op te staan, achter mijn bureau te kruipen en de lessen online te volgen. Dat zorgt er dan voor dat ik achterloop op de leerstof, wat me ook extra stress oplevert. Ook het sociaal isolement weegt heel zwaar op me. Ik voel me vaak eenzaam, omdat ik alleen thuis zit. Normaal gezien zou ik gaan dansen, of zorgen mijn vriendinnen voor de nodige afleiding. Maar dat valt nu, samen met mijn professionele hulp, ook weg."
Nathalie: "Nu mijn school gesloten is, valt mijn bezoek bij de schoolpsycholoog dus ook weg. Ze bieden nu telefonische sessies aan, maar telefoongesprekken over zulke gevoelige zaken vind ik ongelofelijk moeilijk."
Nathalie (24), studente bedrijfsmanagement:
“Over de jaren heen heb ik al met verschillende psychologen gesproken, maar nooit vond ik de hulp die ik zocht. Twee maanden geleden ben ik een behandeling gestart bij de schoolpsycholoog, met wie ik samen op zoek zou gaan naar de geschikte psychiater en de correctie diagnose. Die ontbreekt voorlopig nog. Nu mijn school gesloten is, valt mijn bezoek bij de schoolpsycholoog dus ook weg. Ze bieden nu telefonische sessies aan, maar telefoongesprekken over zulke gevoelige zaken vind ik ongelofelijk moeilijk. Voorlopig krijg ik dus geen mentale opvolging meer. Wat me het meest stoort, is dat ik nu opnieuw moet wachten op mijn diagnose. Dat maakt het ook moeilijker om aan mijn omgeving uit te leggen waar ik mee worstel. Ik probeer nu een beetje aan mezelf te werken, in kleine stapjes door bijvoorbeeld gezond te eten en te sporten. Toch is dat niet altijd even makkelijk door de online lessen, zelfstudie en extra taken die ons enkel maar meer stress bezorgen.”
(Nathalie, Hanne en Aiofe wilden niet gefotografeerd worden)
Dit artikel werd gepubliceerd door De Wereld Morgen op 27/03/2020
Dit artikel werd gepubliceerd door Metro op 31/03/2020
