Dinsdag 20 september. ‘Studeren à la carte onhoudbaar‘ kopt De Standaard. De geprojecteerde krantenkop uit het artikel trekt de aandacht van de studenten. We krijgen enkele algemene richtlijnen mee van de opleidingscoördinator. Met het artikel maakt hij meteen een statement.
Deadlines
De opleidingscoördinator leest enkele laatkomers de levieten. “Mag ik jullie erop wijzen dat afspraken en deadlines in de journalistiek uitermate belangrijk zijn? Gelieve jullie daar dan ook aan te houden.”
Als een bezorgde student zich afvraagt in welke klas hij zit, blijft het antwoord uit. De man kijkt wat verontschuldigend. Gegeneerd zelfs. “Maar meneer, jullie hebben toch ook deadlines?”, fluistert een aandachtige klasgenoot me in de oren. Die zit.
Woensdag. “Amai Sander, je bent weer gegroeid!”, merkt een klasgenote op. Even lijkt de eerste les van het academiejaar een familiefeest. Woensdag blijkt een normale, zorgeloze lesdag.
In welke klas zit ik nu?
Donderdag. Inschrijven voor de keuzevakken. In de namiddag ontvangen we mails die ons vertellen welke lessen enkele uren later en vrijdag er nu wel of niet doorgaan.
IT-studenten die nog niet weten in welke klas ze zitten en welke vakken ze al dan niet moeten meenemen. Lectoren die elkaar tegenspreken in mails voor de studenten. Hilarisch. “Ga maar naar het klaslokaal en zoek daar dan uit welke les je volgt”, luidt een van de mails. Toestanden waarbij studenten zich in twee groepen moeten verdelen omdat er twee lessen op hetzelfde uur gepland staan. Wat een communicatie… precies de NMBS. ‘Allemaal bevoegd, maar niemand verantwoordelijk.’ Dat zoiets gebeurt op het departement communicatie is des te pijnlijker. Morgen beter?
Verdwaalde eerstejaars
Vrijdag. In de zoektocht naar ons klaslokaal maken we een rondje op de tweede etage. Het lijkt alsof we een bende verdwaalde eerstejaars zijn. “Amai, zijn die hier met onze voeten aan het spelen?”, vraagt een student zich af.
Uiteindelijk komen we aan bij een gesloten lokaal. “Jazeker, natuurlijk hebben jullie les vandaag”, meldde de lector in kwestie nog eerder die dag aan een klasgenote. Even later maakt het academisch kwartiertje van zijn woorden een leugen. Op naar volgende week dan maar…
Individueel traject
Een ding is zeker: zo kan het niet verder. De flexibilisering van het onderwijs maakt van de administratie een warboel. Concreet: studenten die niet slagen voor een vak, kunnen dat meenemen naar het volgende jaar. Dan zitten ze bijvoorbeeld deels in het eerste jaar en voor de andere helft in het tweede. De student volgt dan een individueel traject en zo wordt het een zootje.
Hervormingen
De Standaard schreef:
“De organisatie van het onderwijs is moeilijk geworden”, zegt Ludo Melis, vicerector Onderwijsbeleid aan de K.U.Leuven. “De samenhang gaat verloren. Een docent weet niet meer of de studenten die hij voor zich krijgt, dezelfde voorgeschiedenis hebben. Ook studenten verliezen het overzicht.”
Het (hoger) onderwijs wacht op hervormingen. De administratieve rompslomp loopt de spuigaten uit. Het individuele traject vraagt om verandering. Daarnaast zitten studenten nog maar al te vaak in de verkeerde richting. Werk aan de winkel.
© 2011 - StampMedia - Sander Carollo
