In een wereld waarin velen worstelen met de zoektocht naar identiteit, verbondenheid en liefde, komt het theaterstuk 'Loos' naar voren als een verhelderend en ontroerend theaterstuk dat de complexiteit van adoptie verkent. De voorstelling van Samuel Vekeman en Dimitri Leue, die samen op de planken staan met Clara Cleymans en Inge Paulussen, biedt een intieme blik op de levens van vier individuen die verstrengeld raken door hun ervaringen met adoptie.
Het idee voor 'Loos' ontstond toen Samuel Vekeman de veelzijdige theatermaker Dimitri Leue benaderde met het voorstel om een stuk te maken over adoptie, een onderwerp dat diep geworteld was in Vekemans persoonlijke ervaringen als geadopteerde. “Ik voelde aanvankelijk terughoudendheid vanwege mijn gebrek aan kennis over het onderwerp, maar werd uiteindelijk overtuigd door de complexiteit en diepgang ervan. Het is een kluwen, een heel complex onderwerp", zegt Dimitri Leue, een veelzijdige theatermaker. “Waar mensen heel hard voor zijn, maar ook zo hard tegen."
Het creatieve proces achter 'Loos' was intens en emotioneel beladen. Leue en zijn team voerden interviews met adoptieouders, geadopteerden en experts op het gebied van adoptie, waarbij ze werden geconfronteerd met een scala aan emoties, van verdriet en eenzaamheid tot liefde en veerkracht. “Ik heb samen met moeders gehuild over hun adoptiekind, die bijvoorbeeld in elkaar geslagen was door de politie.” Deze rijke bron van ervaringen diende als inspiratie voor de tekst en het emotionele landschap van de voorstelling.
Emoties op het toneel krijgen
"De grootste uitdaging was om die emotie op toneel te krijgen", merkt Leue op. Het team werkte nauw samen om de juiste woorden en beelden te vinden die de complexiteit van adoptie konden overbrengen. Met hulp van choreografe Iris Bush en componist Toon Officiers werd 'Loos' gevormd tot een meeslepende voorstelling die het publiek raakt en doet nadenken.
Dimitri Leue onthult een persoonlijke verschuiving in zijn kijk op adoptie: "Ik was een grote voorstander van adoptie... Maar je weet er gewoon niks van." Zijn aanvankelijk positieve beeld van adoptie wordt uitgedaagd door het besef van de diepe emotionele impact op geadopteerde kinderen. Hij confronteert de term 'geslaagde adoptie', die hij eerder gebruikte, en erkent de diepere complexiteit van adoptieverhalen. “Het besef dat adoptie vaak begint met een traumatische scheiding van de biologische moeder en de daaruit voortvloeiende emotionele littekens, doet me inzien dat het label 'geslaagd' wellicht niet toepasselijk is”, merkt Leue op.
“Adoptie begint vaak met een traumatische scheiding van de biologische moeder. De daaruit voortvloeiende emotionele littekens doet me inzien dat het label 'geslaagd' wellicht niet toepasselijk is” – Dimitri Leue (theatermaker)
De titel 'Loos' draagt een gelaagde betekenis, verwijzend naar zowel het gevoel van leegte en verlies als naar de mogelijkheid van loslaten en opnieuw beginnen. Dimitri Leue: “Het een uitnodiging om na te denken over wat er ontbreekt, wat er verloren is gegaan en wat er kan worden gevonden in de context van adoptie. Het laat je nadenken over zonder, over loos.”
Uitgedaagde percepties
De impact van 'Loos' reikt verder dan de grenzen van het theater. Het opent deuren naar gesprekken en reflecties over adoptie in de bredere samenleving. Leue: “Ik hoop dat de voorstelling niet alleen emoties losmaakt bij het publiek, maar ook bijdraagt aan een dieper begrip en empathie voor de ervaringen van geadopteerden en adoptieouders.”
“Als ze nog artikels in de krant tegenkomen over adoptie, moeten ze dat zeker lezen”, zegt Leue, "want het is een onwaarschijnlijk interessant onderwerp.” Met 'Loos' hebben Samuel Vekeman, Dimitri Leue en hun team een krachtig podium gecreëerd voor het delen van verhalen, het uitdagen van percepties en het bevorderen van begrip rondom adoptie. Het is een voorstelling die niet alleen de toeschouwers raakt, maar ook een blijvende indruk achterlaat bij velen.
'Loos' wordt nog gespeeld tot begin mei. Meer info: www.leue.be.
“Nieuwsgierig naar een vervolg met meer diepgang”
Shashitu Rahima Tarirga, een 32-jarige orthopedagoog en zelf geadopteerd uit Ethiopië toen ze 5 maanden oud was, biedt een kritische blik op de voorstelling. “Ik waardeer de artistieke uitvoering en de diversiteit aan perspectieven die worden belicht, maar ik vind dat het stuk diepgang mist. Vooral in de weergave van de relatie tussen adoptieouders en -kinderen”, vindt ze.
Shashitu Rahima Tarirga betreurt dat het verhaal eindigt met een clichématige gelukzaligheid, terwijl de realiteit van adoptie vaak gekenmerkt wordt door uitdagingen en conflicten binnen deze relaties. “Ik ben nieuwsgierig naar een vervolg waar de moeilijke interacties tussen adoptieouders en -kinderen centraal staat. Dat zou een realistischer beeld schetsen van de complexiteit van adoptie.”
