Terwijl loopevenementen in wereldsteden als Berlijn, Londen of New York uit hun voegen barsten, trekt een toenemend aantal hardlopers zich in de natuur terug. Rennen over bergen, bomen en rotsen: dat is trailrunning, het mountainbiken van de loopsport. "Veel meer dan in welke andere sport speel je met de grenzen van het menselijke lichaam."
Het veldloopseizoen begint stilaan op volle toeren te draaien. Elk herfst- en winterweekend snoeren talloze jongens en meisjes hun spikes aan om enkele kilometers met een veel te kort broekje door de modder te hossen. Dankzij het scholencircuit blijft het veldlopen in Vlaanderen erg populair. Toch zijn veel hardlopers naar steeds extremere uitdagingen op zoek. Het lokale grasveld maakt plaats voor ruwe, heuvelachtige en onvoorspelbare Ardennenwegen. Sommigen vinden zelfs dat terrein te gewoon. Voor trailrunners voelen de Alpen, Rocky Mountains en Sahara als hun achtertuin aan.
Hoewel er hier geen hooggebergte te vinden is, worden ook in België wedstrijden georganiseerd. Toch blijven die voornamelijk in de recreatieve sfeer hangen. Het grote probleem – en tegelijk de aantrekkingskracht – van de sporttak is de enorme verscheidenheid aan competitievormen. Daarom is het tot op heden niet duidelijk welke federatie de coördinatie op zich neemt. Momenteel strijden verschillende bonden om het alleenrecht. De geruchten doen evenwel de ronde dat de machtigste speler in het loopcircuit, het IAAF (International Association of Athletics Federations), in oktober 2015 trailrunning als officiële atletische discipline zal erkennen.
Trailrunning als topsport
Steven Pauwels is de bekendste Belgische trailrunner. De 23-jarige atleet combineerde tot voor kort zijn universitaire studies bewegings- en revalidatiewetenschappen met trailrunning op topsportniveau. Hij werkt intussen, maar zijn ambitie is voorlopig nog te groot om trailrunning louter recreatief te beoefenen. “Ik train volgens de laatste wetenschappelijke inzichten, weeg mijn voeding nauwkeurig af en slaap in een hoogtetent.”
“In de Benelux zijn er voorlopig slechts een paar atleten die de laat hoog genoeg leggen om mee te spelen in landen waar onze sport echt populair is”, vervolgt Pauwels. “In Italië bijvoorbeeld is trailrunning wat veldrijden voor België is. Televisiezender RAI Sport (vergelijkbaar met Sporza, red.) rukt zelfs met helikopters uit om de wedstrijden in beeld te brengen.”
Tijdens zijn tienerjaren concentreerde Pauwels zich op de middellange afstand op de piste. Tot hij in 2012 toevallig aan een trailrun deelnam. “Ik haalde weinig voldoening uit een 1500m. Het verschil tussen goed en slecht bedraagt daar amper vijf seconden. Trailrunning daarentegen is de meest normale en natuurlijke vorm van lopen. Voor mij is het een beetje reizen, een verplaatsing van a naar b, wat spelen. Er wordt niets artificieels aan toegevoegd. Als er een boom omgevallen is, moet je erover. Als er geen is, zullen ze er geen leggen.”
Pieter-Jan Hannes
Pauwels behoort tot de absolute top in zijn sport, maar krijgt in België nauwelijks erkenning. “Gemakkelijk is het als pionier niet. Ik word nog altijd scheef bekeken.” Zeker in Leuven, de hoofdstad van het afstandslopen, waar hij lange tijd met Belgiës grootste pistehoop Pieter-Jan Hannes samenhokte. “Het is eenvoudiger om in iemands voetsporen te treden“, stelt Pauwels.
De vriendschap met Pieter-Jan Hannes heeft Pauwels wel geen windeieren gelegd. “Dankzij hem zijn er ook voor mij een aantal deuren opengegaan: ik ga met hem op stage en profiteer van zijn connecties in de atletiekwereld. Sponsors staan dan wel niet te springen om in mij te investeren, ik heb het geluk dat ik met trailrunning op het juiste moment gekomen ben. Voor de hype zijn een aantal producenten op mijn kar gesprongen.”
In blote bast op gletsjer
Pauwels probeert zichzelf in ieder geval commercieel te verkopen. Hij is een actieve Twitteraar, schrijft spitsvondige columns en maakt met Hannes een Youtube-serie. Toch bekijkt Pauwels de commercialisering van trailrunning met een dubbel gevoel. “Hoe meer geïnteresseerden, hoe meer mijn marktwaarde stijgt. Anderzijds heeft de natuur maar een bepaalde draagkracht. Momenteel zijn er te weinig regels.”
Pauwels ziet eveneens de ongevallen tijdens wedstrijden toenemen. “Mensen zien op internet heroïsche foto’s van gespierde kerels die in blote bast op gletsjers lopen en spiegelen zich daaraan. “ Aan beginnende trailrunners raadt Pauwels aan om niet te veel in idolatrie te vervallen. “Veel meer dan in welke andere sport speel je met de grenzen van het menselijke lichaam. Wanneer je voor een marathon traint, krijg je veel meer feedback over je vooruitgang. Denk dus goed na vooraleer je in het hooggebergte trekt. Gebruik de natuur, maar misbruik ze niet.”
Trailrunning moet volgens Pauwels niet te veel geromantiseerd worden, zeker niet op competitief niveau. “Tijdens een wedstrijd geniet ik niet. Ik kijk meer naar de grond dan naar het landschap. De voorbereiding is een ander verhaal: de voorafgaande dagen leef ik me ten volle uit”, besluit hij.
Op 29 november 2014 organiseert Event-X voor de derde keer een trail run in Kluisbergen. Er is een kids run en een omloop van 6, 12 en 18 kilometer. Meer info op http://www.event-x.be/index.php?p=Xtrial
© 2014 – StampMedia – Laurens Soenen
Dit artikel werd gepubliceerd door Sportwereld op 29/11/2014
Dit artikel werd gepubliceerd door Het Nieuwsblad - online op 29/11/2014
